Gotfryd IV Garbaty: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m MalarzBOT: przerabiam link na wywołania szablonu {{Encyklopedia Britannica}} |
To nie jest źródło do haseł o tematyce historycznej. Poza tym brak źródeł na całe akapity. |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|Źródła}} |
|||
{{Władca infobox |
{{Władca infobox |
||
|władca = Gotfryd IV Garbaty |
|władca = Gotfryd IV Garbaty |
||
Linia 58: | Linia 59: | ||
Od połowy lat 70. działał jako wierny sojusznik cesarza. W 1075 na jego polecenie najechał księcia saskiego [[Magnus (książę Saksonii)|Magnusa Bildunga]], na którego ziemiach wybuchło powstanie. Później wspomógł [[biskupstwo Utrechtu|biskupa Utrechtu]] [[Wilhelm I van Gelre|Wilhelma I van Gelre]] w najeździe na hrabiego Holandii [[Dirk V|Dirka V]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://histek.blox.pl/2009/02/Historia-Holandii-cz2.html | tytuł = histek.blox.pl > Historia Holandii, cz.2 | data dostępu = 2015-05-15}}</ref>. W 1076 roku wyruszył do Utrechtu, gdyż wybuchł tam bunt przeciw chwilowo nieobecnemu biskupowi. 26 lutego 1076 roku został zamordowany przez buntownika Gizelberto podczas załatwiania potrzeby fizjologicznej, prawdopodobnie na zlecenie Dirka V lub [[Robert I Fryzyjski|Roberta I Fryzyjskiego]]. |
Od połowy lat 70. działał jako wierny sojusznik cesarza. W 1075 na jego polecenie najechał księcia saskiego [[Magnus (książę Saksonii)|Magnusa Bildunga]], na którego ziemiach wybuchło powstanie. Później wspomógł [[biskupstwo Utrechtu|biskupa Utrechtu]] [[Wilhelm I van Gelre|Wilhelma I van Gelre]] w najeździe na hrabiego Holandii [[Dirk V|Dirka V]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://histek.blox.pl/2009/02/Historia-Holandii-cz2.html | tytuł = histek.blox.pl > Historia Holandii, cz.2 | data dostępu = 2015-05-15}}</ref>. W 1076 roku wyruszył do Utrechtu, gdyż wybuchł tam bunt przeciw chwilowo nieobecnemu biskupowi. 26 lutego 1076 roku został zamordowany przez buntownika Gizelberto podczas załatwiania potrzeby fizjologicznej, prawdopodobnie na zlecenie Dirka V lub [[Robert I Fryzyjski|Roberta I Fryzyjskiego]]. |
||
Ponieważ Gotfryd nie pozostawił po sobie męskich potomków, nie było głównego dziedzica jego ziem. Toskanię objęła wdowa Matylda, współrządząca z matką (zm. także w 1076), a potem panująca samodzielnie. Antwerpię, [[Verdun (Moza)|Verdun]], [[Bouillon (Belgia)|Bouillon]], [[Stenay]] i [[Anvers]] |
Ponieważ Gotfryd nie pozostawił po sobie męskich potomków, nie było głównego dziedzica jego ziem. Toskanię objęła wdowa Matylda, współrządząca z matką (zm. także w 1076), a potem panująca samodzielnie. Antwerpię, [[Verdun (Moza)|Verdun]], [[Bouillon (Belgia)|Bouillon]], [[Stenay]] i [[Anvers]] objął jego siostrzeniec [[Gotfryd z Bouillon]], toczący później walki o Toskanię z Matyldą i [[Albert III z Namur|Albertem III z Namur]]. Górna Lotaryngia powróciła do domeny cesarskiej, a cesarz wkrótce nadał ją swemu synowi [[Konrad Salicki|Konradowi]]. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 13:18, 24 lis 2022
Ten artykuł wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Książę Górnej Lotaryngii jako Gotfryd IV (III) | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Margrabia Toskanii | |
Okres | |
Poprzednik |
Gotfryd II (III) Brodaty |
Następca | |
Margrabia Antwerpii | |
Okres | |
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia |
dynastia z Verdun |
Data urodzenia |
1025/1040 |
Data śmierci | |
Ojciec |
Gotfryd Brodaty |
Matka |
Doda |
Rodzeństwo | |
Żona |
Matylda toskańska |
Dzieci |
Beatrycze |
Gotfryd III Garbaty (ur. 1025/40, zm. 26 lutego 1076 w Vlaardingen koło Antwerpii) – książę Górnej Lotaryngii jako Gotfryd IV (lub Gotfryd III) oraz margrabia Toskanii jako Gotfryd II od 1069 roku aż do śmierci (de facto od 1070 w Toskanii rządziła Matylda); margrabia Antwerpii jako Gotfryd III od 1070 do śmierci.
Syn i następca Gotfryda II (III) Brodatego, księcia Górnej i Dolnej Lotaryngii oraz Dody. Jego siostrą była Ida, żona Eustachego II z Boulogne. Gotfryd zyskał swój przydomek ze względu na niski wzrost i zgarbioną postawę.
W 1069 roku poślubił zaręczoną mu już w dzieciństwie Matyldę Toskańską, córkę jego macochy Beatrycze z Bar (córki Fryderyka, księcia Górnej Lotaryngii z bocznej linii dynastii Luksemburgów) oraz księcia Bonifacego III – tym samym stał się władcą Toskanii iure uxoris. Doczekali się córki Beatrycze (1070/1-1071). W tym samym roku, w którym wziął ślub, został następcą ojca w Górnej Lotaryngii po jego śmierci. W 1070 roku zdobył Antwerpię.
W 1070 lub 1071 Matylda opuściła męża, rozczarowana śmiercią dziecka i fizyczną niedoskonałością męża. Udała się do rodzinnej Toskanii i uzyskała repudium. Zaczęła rządzić tam razem z matką[1], pozbawiając władzy Gotfryda. W 1072 roku wyruszył do Włoch – chcąc ratować małżeństwo, udał się do jej matki, a potem do papieża Grzegorza VII, obiecując mu pomoc militarną. Decyzja Matyldy była jednak nieodwołalna. Pogodziwszy się z tym, Gotfryd powrócił na północ. Wkrótce między cesarzem a papieżem wybuchł spór o inwestyturę. Małżonkowie pogłębili swój podział i stanęli po przeciwnych stronach konfliktu – Gotfryd popierał cesarza, a Matylda – papieża. To przed jej zamkiem, w którym skrył się Grzegorz VII, w styczniu 1077 roku Henryk IV Salicki odbywał trzydniową pokutę.
Od połowy lat 70. działał jako wierny sojusznik cesarza. W 1075 na jego polecenie najechał księcia saskiego Magnusa Bildunga, na którego ziemiach wybuchło powstanie. Później wspomógł biskupa Utrechtu Wilhelma I van Gelre w najeździe na hrabiego Holandii Dirka V[2]. W 1076 roku wyruszył do Utrechtu, gdyż wybuchł tam bunt przeciw chwilowo nieobecnemu biskupowi. 26 lutego 1076 roku został zamordowany przez buntownika Gizelberto podczas załatwiania potrzeby fizjologicznej, prawdopodobnie na zlecenie Dirka V lub Roberta I Fryzyjskiego.
Ponieważ Gotfryd nie pozostawił po sobie męskich potomków, nie było głównego dziedzica jego ziem. Toskanię objęła wdowa Matylda, współrządząca z matką (zm. także w 1076), a potem panująca samodzielnie. Antwerpię, Verdun, Bouillon, Stenay i Anvers objął jego siostrzeniec Gotfryd z Bouillon, toczący później walki o Toskanię z Matyldą i Albertem III z Namur. Górna Lotaryngia powróciła do domeny cesarskiej, a cesarz wkrótce nadał ją swemu synowi Konradowi.
Przypisy
- ↑ Matilda of Canossa, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2015-05-15] (ang.).
- ↑ histek.blox.pl > Historia Holandii, cz.2. [dostęp 2015-05-15].
Bibliografia
- Biografia na stronie FMG.ac
- David Hay: The military leadership of Matilda of Canossa, 1046-1115. Manchester: Manchester University Press, 2008, s. 35, 43-44.