Starkowo (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Starkowo
wieś
Ilustracja
Mini-ZOO w Starkowie
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

wolsztyński

Gmina

Przemęt

Liczba ludności 

471

Strefa numeracyjna

65

Kod pocztowy

64-234[2]

Tablice rejestracyjne

PWL

SIMC

0375668

Położenie na mapie gminy Przemęt
Mapa konturowa gminy Przemęt, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Starkowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Starkowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Starkowo”
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu wolsztyńskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Starkowo”
Ziemia51°58′38″N 16°18′37″E/51,977222 16,310278[1]

Starkowowieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Przemęt.

Wieś liczy 471 mieszkańców[3] utrzymujących się głównie z rolnictwa i turystyki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od początku XIV wieku. Wymieniona w dokumencie zapisanym po łacinie z 1301 pod nazwą Starkowo, 1305 Starchow, 1358 Starcowo, 1370 błędnie Stachow, 1401 Starkowo[4].

Okolice miejscowości były jednak zasiedlone wcześniej niż odnotowują to archiwalne historyczne dokumenty. Archeolodzy odnaleźli w okolicy skarb srebrny ukryty w XI wieku[4].

Wieś początkowo należała do opola przemęckiego, reliktu wspólnoty rodowo-terytorialnej, która w średniowieczu stała się podokręgiem kasztelanii. W 1310 książę głogowski i wielkopolski Henryk III głogowski ustanowił w Poniecu dystrykt prowincjonalny, w którego granicach znalazło się m.in. Starkowo. W 1417 odnotowano wieś jako należącą do opola z siedzibą w Przemęcie. W 1530 miejscowość należała do powiatu kościańskiego Korony Królestwa Polskiego. Od 1426 była siedzibą własnej parafii. W 1510 należała do parafii św. Piotra w Przemęcie, a w 1619 do parafii św. Andrzeja w Przemęcie[4].

Miejscowość początkowo była własnością rycerską, a później duchowną należącą do kleru. Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1266. Wtedy została oddana przez ród Detlebów herbu Junosza benedyktynom z Lubina. Ci sprzedali wieś rycerzowi Wujko a ten w 1304 oddał wieś cystersom. Ci władali wsią przez pięć wieków.

Wieś duchowna, własność opata cystersów w Przemęcie pod koniec XVI wieku leżała w powiecie kościańskim województwa poznańskiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów[5].

W wyniku II rozbioru Rzeczypospolitej w 1793, miejscowość przeszła w posiadanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Starkowo należała do wsi mniejszych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej[6]. Starkowo należało do kaszczorskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło część majątku Kaszczor, który należał wówczas do rządu Królestwa Prus w Berlinie[6]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Starkowo liczyło 215 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 27 dymów (domostw)[6].

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie leszczyńskim.

We wsi można zobaczyć:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 129480
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1217 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Dane statystyczne. przemet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-02)]. w serwisie gm. Przemęt (stan na 31.12.2013)
  4. a b c Jurek 2003 ↓, s. 644.
  5. Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 247.
  6. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 191.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]