Przejdź do zawartości

Unilever

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Unilever PLC
Logo
Ilustracja
Siedziba Unilevera w Londynie (2014)
Państwo

 Wielka Brytania

Siedziba

Londyn

Data założenia

1929

Forma prawna

public limited company(inne języki)

Giełda

NYSE: UL

ISIN


US9047677045
NL0000388619 GB00B10RZP78
US9047677045
NL0000388619

Symbol akcji

ULVR

brak współrzędnych
Strona internetowa

Unileverbrytyjskie przedsiębiorstwo z siedzibą w Londynie. Powstało w 1929 roku z połączenia Lever Brothers i Margarine Unie.

Produkuje głównie artykuły żywnościowe, środki czystości i higieny osobistej. Unilever zatrudnia 223 tys. pracowników (dane z 2008), łącznie w ok. 365 zakładach na sześciu kontynentach. Prezesem zarządu grupy (CEO) jest Hein Schumacher(inne języki).

Unilever posiada łącznie ponad 400 różnych marek na całym świecie, jednakże przedsiębiorstwo koncentruje się na trzynastu swoich najbardziej zyskownych markach – tzw. bilion-dollar brands (ang. miliardowa marka), których średnia roczna sprzedaż przekracza miliard dolarów. Najlepsze 25 marek daje firmie Unilever ponad 70% całego rocznego dochodu[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Unilever powstał w 1930 z połączenia brytyjskiego producenta mydłaLever Brothers i holenderskiego producenta margarynyMargarine Unie. Powodem całej operacji było używanie tego samego surowca – oleju palmowego, służącego zarówno do wyrobu margaryny, jak i mydła, dzięki czemu zamierzano osiągnąć większe oszczędności przy jego imporcie. W 1980 udziały ze sprzedaży mydła i tłuszczów roślinnych wynosiły już tylko 40% (w porównaniu do początkowych 90%).

W latach 30. XX w. Unilever poczynił duże inwestycje w Ameryce Łacińskiej. Przedsiębiorstwo powiększało się dzięki kolejnym przejęciom, m.in. w 1984 kupiło markę Brooke Bond (angielski producent herbaty), a w 1989 stało się właścicielem takich marek jak: Fabergé czy Elizabeth Arden przejmując Calvin Klein Cosmetics (sprzedane w 2000)[2]. Od roku 2000 Unilever rozpoczął podbój rynku amerykańskiego wprowadzając coraz szerszy asortyment oraz przejmując w kwietniu 2000 marki Ben & Jerry’s i Slim Fast.

Obecnie Unilever posiada fabryki niemal na każdym kontynencie oraz ośrodki badawcze w Polsce (Poznań), w Colworth i Port Sunlight w Anglii, we Vlaardingen w Holandii, Trumbull, Connecticut, i Englewood Cliffs, New Jersey w USA, Bengaluru w Indiach, w Pakistanie oraz w Szanghaju w Chinach.

W 2020 r. przedsiębiorstwo podjęło decyzję o przeniesieniu siedziby do Londynu[3].

Unilever w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
Fabryka Unilevera w Bydgoszczy, pierwsza inwestycja koncernu w Polsce (1991)

Przed II wojną światową koncern był właścicielem akcji kilkunastu spółek w Polsce. Produkowały one m.in. margaryny, oleje, mydła, środki piorące. Radion, Lux, Vim, Kometa, Elida, Biały Jeleń i Ceres. W 1935 r. stał się współwłaścicielem fabryki produktów chemicznych przy ul. Szwedzkiej 20 w Warszawie, która od tego czasu działała pod nazwą Schicht-Lever[4]. Dzięki nowemu udziałowcowi spółka zapewniła sobie dostęp do taniego oleju palmowego z brytyjskich plantacji[4].

Po kilkudziesięciu latach nieobecności Unilever powrócił do Polski. W czerwcu 1991 koncern zakupił akcje bydgoskiej Polleny[5] i otworzył swoją pierwszą polską spółkę: Lever Polska (m.in. Pollena 2000 – sztandarowy produkt tego zakładu wypromowany kampanią Ojciec prać).

W listopadzie 2016 Unilever posiadał w Polsce cztery zakłady produkcyjne[6]:

  • w Poznaniu (zupy w proszku, zupy mokre, przyprawy, majonezy i ketchupy),
  • w Katowicach (produkcja margaryn i tłuszczów, przyprawy w płynie oraz mieszanie, pakowanie i dystrybucja herbat),
  • w Bydgoszczy (detergenty, środki higieny osobistej, pasty do zębów),
  • w Baninie koło Gdańska (lody).

Koncern ma także centrum magazynowania i dystrybucji w Woli Bykowskiej koło Piotrkowa Trybunalskiego oraz centrum usług finansowo-logistycznych w Katowicach. W 2016 r. zatrudniał w Polsce ok. 4 tys. pracowników[7].

W roku 2017 podjęto decyzję o sprzedaży w 2018 r. działu margaryn. nabywcą została firma KKR & Co[8][9].

Produkty

[edytuj | edytuj kod]

Unilever posiada w swoim asortymencie 400 marek, wiele z nich występuje tylko na lokalnych rynkach. Przykładowe z nich to m.in.:

Żywność

[edytuj | edytuj kod]

Środki czystości

[edytuj | edytuj kod]

Pielęgnacja ciała

[edytuj | edytuj kod]

Wpływ na środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Działania zmniejszające wpływ na środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Unilever zapowiedział redukcję wpływu swojego rozwoju na środowisko naturalne poprzez zmniejszenie o połowę śladu ekologicznego produktów firmy w ciągu 10 lat; pomoc 1 miliardowi ludzi w poprawie ich zdrowia i dobrobytu; i pozyskiwanie wszystkich swoich surowców w sposób zrównoważony[10]. We wrześniu 2019 r. firma ogłosiła, że jej zakłady na pięciu kontynentach są obecnie w 100% zasilane energią elektryczną ze źródeł odnawialnych, wyprzedzając cel wyznaczony na 2020 rok.[11]

Olej palmowy

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2014 organizacja Greenpeace wytknęła firmie Unilever udział w procesie globalnego wylesiania[12]; jeszcze wcześniej, w 2008 roku, Greenpeace UK krytykowała Unilever za pozyskiwanie oleju palmowego od dostawców mających bezpośredni wpływ na niszczenie lasów deszczowych w Indonezji[13][14]. W tamtym czasie Indonezja traciła rocznie 2% pozostałej powierzchni lasów deszczowych, co stanowiło najszybsze tempo wylesiania na świecie. Program Środowiskowy Organizacji Narodów Zjednoczonych uznał plantacje palm, z których pozyskiwany jest olej, za główną przyczynę wylesiania w Indonezji[14]. Co więcej, Indonezja była na czternastym miejscu na świecie pod względem wielkości emisji gazów cieplarnianych[15], głównie z powodu niszczenia lasów deszczowych na potrzeby branży oleju palmowego, odpowiedzialnej za 4% globalnych emisji gazów cieplarnianych[16]. Według Greenpeace, niekontrolowaną ekspansję tej branży umożliwił praktyczny brak nadzoru ze strony władz centralnych i lokalnych wskutek zaniedbania procedur przeprowadzania analiz śladu ekologicznego, planowania przestrzennego i wydawania koncesji[16]. Zakładano plantacje, które z mocy prawa były zakazane, a nielegalne wykorzystywanie ognia do eliminowania obszarów leśnych było powszechne[16].

Unilever, jako jeden z założycieli okrągłego stołu na rzecz zrównoważonego oleju palmowego (Roundtable on Sustanable Palm Oil, RSPO), zareagował publikacją planu pozyskiwania oleju palmowego w całości ze źródeł certyfikowanych jako zrównoważone do roku 2015. Unilever deklaruje, że cel ten został osiągnięty w 2012 r. i wzywa resztę branży do przejścia na 100% źródła zrównoważone do roku 2020.[17] Jednakże w kolejnym raporcie w roku 2019[18] Greenpeace stwierdza, że Unilever był zaopatrywany w olej palmowy przez dostawców, którzy są odpowiedzialni za wypalenie obszaru o łącznej powierzchni bliskiej 180 000 ha lasów deszczowych w Indonezji w latach 2015–2018r. W gronie dostawców Unilever było między innymi osiem firm uwikłanych w postępowanie sądowe lub z nałożonymi sankcjami oraz 20 firm, których działanie zostało zawieszone na czas przeprowadzania śledztwa w sprawie pożarów z 2019 roku[18].

W Wybrzeżu Kości Słoniowej, jeden z dostawców oleju palmowego firmy Unilever został oskarżony o wycinkę pod plantacje lasów zamieszkałych przez gatunek gerezanki (Miss Waldron's red colobus). Unilever interweniował, wstrzymując wycinkę na czas przeprowadzenia analizy śladu ekologicznego[19].

Według raportu opublikowanego przez Amnesty International w 2016 roku, dostawca oleju palmowego firmy Unilever, Wilmar International(inne języki) czerpał zyski z pracy dzieci i pracy przymusowej. Zgłaszano przypadki wymuszeń, gróźb i wstrzymywania wynagrodzeń za pracę. Niektórzy pracownicy odnieśli poważne obrażenia na skutek wykorzystywania zakazanych chemikaliów. W 2016 r. Wilmar International z Singapuru był największym na świecie producentem oleju palmowego[20].

Plastik

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2019, ruch BreakFreeFromPlastic uznał Unilever za jedno z dziesięciu największych światowych źródeł zanieczyszczenia plastikiem, natomiast analiza organizacji GAIA, zrzeszającej ponad 800 różnych podmiotów działających na rzecz redukcji zanieczyszczeń środowiska naturalnego na całym świecie, wykazała także, że Nestlé razem z koncernem Unilever są odpowiedzialni za jedną czwartą zebranych odpadów[21][22][23]. Unilever jest pionierem ekonomii “saszetkowej”, czyli sprzedaży produktów (takich jak art. higieny osobistej i spożywcze) w małych, jednorazowych saszetkach. Takie opakowania są najczęściej wykonane z polietylenu niskiej gęstości, które są trudne w ponownym przetworzeniu i co za tym idzie bardzo rzadko poddawane recyklingowi, a jeżeli są stopami różnych tworzyw (np. plastik i folia aluminiowa) to są wręcz niemożliwe do ponownego przetworzenia[24]. Największym rynkiem zbytu dla takich saszetek jest południowo-wschodnia Azja, gdzie te produkty są bardzo agresywnie reklamowane jako rozwiązanie dla gospodarstw domowych o niskich przychodach, które nie mogą sobie pozwolić na zakup tych produktów w większych opakowaniach[25]. Jest to problemem o tyle większym, że owe kraje mają i tak niezbyt wydajne systemy gospodarowania odpadami, co sprawia, że miliony saszetek kończą na ulicach i w środowisku naturalnym. Unilever na Filipinach sprzedaje ponad połowę swoich produktów w saszetkach[26]. W całej Azji południowo-wschodniej w 2016 roku Unilever sprzedał 27 miliardów produktów w saszetkach[27].

Zamiast inwestować w łatwiej dostępne opakowania wielorazowego użytku, Unilever eksperymentuje z nowymi technologiami produkcji i recyklingu jednorazowych saszetek, których wpływ na zdrowie i środowisko nie jest jeszcze jasny. Promowana przez Unilever technologia CreaSolv[28] używa chemikaliów aby rozpuścić stare saszetki i wyprodukować nowe, jednak Unilever nie podaje informacji na temat wpływu na zdrowie tych rozpuszczalników. Raport Greenpeace uznaje te działania za “fałszywe rozwiązanie” i wzywa Unilever do postawienia na system ekologicznych opakowań wielokrotnego napełniania[24]. Mimo to Graham Forbes, lider projektów w sprawie światowego zanieczyszczenia plastikiem Greenpeace, uznał plany rozwiązania tego problemu przedstawione przez Unilever za najbardziej ambitne, jakie dotychczas stworzyła jakakolwiek globalna korporacja. Niemniej jednak Forbes zaznaczył, że Unilever powinien zobowiązać się zrobić jeszcze więcej w tej sprawie[29].

Papier

[edytuj | edytuj kod]

Przez wiele lat, Unilever pozyskiwał papier do produkcji opakowań od firmy Asia Pulp & Paper(inne języki), trzeciego największego producenta papieru na świecie, nazywanego „leśnym kryminalistą” z powodu niszczenia bezcennych siedlisk w lasach deszczowych Indonezji[30]. W roku 2011, gdy Unilever zerwał kontrakt z Asia Pulp & Paper, dyrektor wykonawczy Greenpeace Phil Radford pochwalił firmę za jej starania w kwestii ochrony lasów i za „poważne podejście do ochrony lasów deszczowych”[31].

Rainforest Alliance

[edytuj | edytuj kod]

Unilever certyfikuje swoje produkty herbaciane w ramach programu Rainforest Alliance. Firma deklaruje, że co najmniej 50% herbaty zawartej w jej produktach pochodzi z certyfikowanych gospodarstw, w porównaniu do minimalnego wymogu Rainforest Alliance wynoszącego 30%. Unilever zdecydował się na ten program zamiast Fairtrade, ponieważ zgodnie z analizą firmy Fairtrade może „nie mieć skali i elastyczności organizacyjnej potrzebnej do certyfikacji przemysłowych plantacji herbaty”[32].

Krytyka

[edytuj | edytuj kod]

System certyfikacji Rainforest Alliance krytykowano za to, że nie oferuje producentom ceny minimalnej lub gwarantowanej[33], pozostawiając ich na łasce wahań cen rynkowych. Alternatywny certyfikat, Fairtrade, spotkał się z podobną krytyką. Certyfikacja Rainforest Alliance została ponadto skrytykowana za umożliwienie umieszczania jej pieczęci na produktach, które zawierają tylko wymagane minimum 30% certyfikowanej zawartości, co według niektórych zagraża integralności certyfikatu[34].

Zanieczyszczenie rtęcią

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2001, fabryka termometrów rtęciowych prowadzona przez indyjską spółkę należącą do Unilever w Kodaikanal w południowych Indiach została zamknięta przez władze po tym, jak spółka została przyłapana na pozbywaniu się toksycznych odpadów w gęsto zaludnionej części miasta. Według oświadczeń spółki, więcej niż 2 tony rtęci dostały się do otoczenia. W 2011 roku raport rządu indyjskiego dotyczący zdrowia pracowników wykazał wiele przypadków chorób spowodowanych kontaktem z rtęcią w miejscu pracy. Ten skandal wywołał w Indiach dyskusję na temat dotychczas ignorowanych kwestii odpowiedzialności korporacyjnej[35].

W marcu 2016, Unilever osiągnął ugodę pozasądową (na nieujawnioną kwotę) z prawie 600 byłymi pracownikami, którzy pozwali spółkę za świadome wystawienie ich na działanie toksycznego pierwiastka[36].

Afera związana z salmonellą w lipcu-wrześniu 2016

[edytuj | edytuj kod]

Salmonella w płatkach śniadaniowych w Izraelu

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2016 roku wśród izraelskich konsumentów rozeszły się pogłoski na temat skażenia płatków śniadaniowych salmonellą[37]. Początkowo Unilever nie udzielał żadnych informacji na ten temat, a zapytania w tej sprawie nie były traktowane przez firmę poważnie. 26 lipca 2016 roku Unilever wstrzymał dostawy płatków kukurydzianych do sieci sprzedaży detalicznej[38]. 28 lipca Yedioth Ahronoth ogłosił, że zniszczeniu uległy tysiące opakowań płatków śniadaniowych[39]. Do tego czasu, pomimo zapewnień firmy o braku salmonelli w jej produktach, wiele osób zaprzestało ich kupowania i zaczęło wyrzucać już posiadane płatki wyprodukowane przez Unilever[40]. Firma odmówiła ujawnienia informacji na temat dat produkcji produktów, których mógł dotyczyć problem[41].

2 sierpnia 2016, Globes poinformował, że firma opublikowała więcej informacji na temat płatków Telma przerabianych na linii produkcyjnej, na której odkryto obecność salmonelli i wystosowała oficjalne oświadczenie w tej sprawie, podkreślając, że wszystkie produkty Telma znajdujące się w sklepach i domach są bezpieczne w spożyciu. Zgodnie z rygorystycznymi procedurami firmy, każda partia produkcyjna jest zawieszana na czas testowania. Produkty te nie są przekazywane do sprzedaży, dopóki testy nie wykażą, że są one bezpieczne. W przypadku jakichkolwiek problemów dana seria nie jest kierowana do sprzedaży[42]. W następnych dniach Minister Zdrowia Yakov Litzman zagroził odebranie Unilever licencji na Izrael. Zarzucił też firmie Unilever okłamywanie jego ministerstwa w sprawie płatków śniadaniowych skażonych salmonellą[43].

7 sierpnia Globes poinformował, że skażenie może pochodzić z odchodów gołębi. Ministerstwo Zdrowia oznajmiło, że mogą istnieć inne źródła skażenia, a odchody gołębi nie są jedynym możliwym źródłem. Globes obwieścił również, że linia produkcyjna jest automatyczna („bez ludzkich rąk”), a więc możliwość, że źródłem zakażenia jest człowiek, jest bardzo mało realna[44]. 8 sierpnia 2016 r. izraelski Minister Zdrowia zawiesił licencję Unilever do czasu wprowadzenia przez firmę szeregu zmian; decyzja ta wydana została na podstawie wyników kontroli zakładu w Arad, która wykazała „serię zaniedbań” związanych z procedurami zarządzania i kontroli jakości firmy, ale nie wynikających z działań umyślnych[45]. Dochodzenie prowadzone przez prof. Itamr Grutto i Eli Gordon zakończyło się wnioskiem, że skażenie wywołane zostało przez zaniedbanie[46].

23 września potwierdzono, że płatki wyprodukowane między 18. a 20 września w zakładzie w Arad zawierały ślady salmonelli[47].

Pozwy zbiorowe

[edytuj | edytuj kod]

Złożony pozew zbiorowy musi najpierw zostać zatwierdzony przez izraelski sąd, po zatwierdzeniu sprawa zostanie rozpatrzona.

  • Na kwotę 1,2 mln NIS (~ 329 tys. USD) przeciwko Unilever za ukrywanie skażenia i wprowadzanie w błąd opinii publicznej[48]
  • Na kwotę 76 mln NIS (~ 23 mln USD) przeciwko Unilever po tym, jak piętnastolatek był hospitalizowany z powodu Salmonellozy po rzekomym zakażeniu salmonellą pochodzącą z produktów Unilever[49]

Salmonella w Tahini

[edytuj | edytuj kod]

31 sierpnia 2016 roku, Unilever oświadczył, że Tahini produkowane przez RJM było skażone salmonellą[50].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Our apologies. unilever.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-16)].
  2. New York Times, February 15, 1996 „Unilever Agrees to Buy Helene Curtis”.
  3. Zoe Wood: Unilever picks London as its home over Rotterdam. [w:] The Guardian [on-line]. 11 czerwca 2020. [dostęp 2021-12-26].
  4. a b Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 172. ISBN 978-83-931723-5-1.
  5. Fabryka, który zaczynała od Persilu i Polleny, podbija świat.
  6. Unilever planuje poważne inwestycje. „Rzeczpospolita”, s. B6, 16 listopada 2016. 
  7. Beata Drewnowska. Unilever planuje kolejne inwestycje w Bydgoszczy. „Rzeczpospolita (dodatek ‘Życie Kujawsko-Pomorskiego’)”, s. R3, 24 listopada 2016. 
  8. a b c Unilever sprzedaje dywizję margaryn. www.agroindustry.pl. [dostęp 2018-07-11].
  9. a b c Thomas Buckley: Unilever Sells Spreads Business to KKR for $8.1 Billion. Bloomberg, 2017-12-15. [dostęp 2018-07-11]. (ang.).
  10. Sustainable Living [online], Unilever global company website [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  11. Philip Gordon, Unilever announces global move to 100% renewable energy use [online], Smart Energy International, 16 września 2019 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  12. Unilever admits toxic dumping: will clean up but not come clean | Greenpeace UK [online], web.archive.org, 8 maja 2014 [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-08].
  13. Ape protest at Unilever factory [online], 22 kwietnia 2008 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  14. a b Palm oil: Cooking the Climate [online], Greenpeace International [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-11] (ang.).
  15. EDGAR – GHG (CO2, CH4, N2O, F-gases) emission time series 1990-2012 per region/country – European Commission [online], edgar.jrc.ec.europa.eu [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-13].
  16. a b c How Unilever Palm Oil Suppliers are Burning Up Borneo, Greenpeace International.
  17. Unilever’s Position on Palm Oil Sourcing [online] [dostęp 2015-08-07] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-18].
  18. a b Burning down the house, Greenpeace International, 2019 [dostęp 2020-05-11].
  19. Manifesto for the conservation of the Tanoé Swamps Forest [online], web.archive.org, 21 listopada 2008 [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2008-11-21].
  20. The Great Palm Oil Scandal, [w:] Amnesty International [online], www.amnesty.org [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  21. Elizabeth Segran, Coca-Cola, Nestlé, and PepsiCo are the world’s biggest plastic polluters–again [online], Fast Company, 1 listopada 2019 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  22. Plastics Exposed, GAIA [dostęp 2020-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-14].
  23. Nestlé, czyli gigantyczny problem odpadów plastikowych, Greenpeace Polska [dostęp 2020-05-11].
  24. a b Throwing Away The Future, Greenpeace International [dostęp 2020-05-04].
  25. Vijay Mahajan, How Unilever Reaches Rural Consumers in Emerging Markets, „Harvard Business Review”, 14 grudnia 2016, ISSN 0017-8012 [dostęp 2020-05-04].
  26. Unilever PH pushes plastic sachet recycling project, Manila Bulletin, 11 stycznia 2018.
  27. A Crisis of Convenience: The corporations behind the plastics pollution pandemic [online], Greenpeace International [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  28. Creacycle – The Process [online], www.creacycle.de [dostęp 2020-05-04].
  29. Unilever acknowledges reduction and new business models are critical to tackle plastic pollution [online], Greenpeace USA [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  30. Kate Sheppard, Paper Giant Pledges to Leave the Poor Rainforest Alone. Finally. [online], Mother Jones [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  31. Philip Radford, ContributorExecutive Director, Greenpeace, Hasbro Turns Over a New Leaf, Steps Up For Rainforests [online], HuffPost, 2 listopada 2011 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  32. Unilever Sustainable Tea: Leapfrogging To Mainstream [online] [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  33. Bean Wars, [w:] Ethical Corporation, web.archive.org, 20 lipca 2008 [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2008-07-20].
  34. Fair Trade USA Board Members [online], TransFair USA, 9 stycznia 2011 [dostęp 2020-05-04] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-09].
  35. Final Report of the GOI Committee [online], KodaiMercury, 9 listopada 2011 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  36. After 15 years Unilever settles with Indian factory workers over mercury poisoning, Washington Post, 19 marca 2016 [dostęp 2020-05-04].
  37. Where have all the cornflakes gone? [online], Ynetnews, 27 lipca 2016 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  38. מה גרם ליוניליוור לעצור את שיווקן של אלפי אריזות דגני בוקר?, „TheMarker” [dostęp 2020-05-04].
  39. Contamination feared in Israeli cornflakes – Inside Israel [online], Israel National News [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  40. Salmonella in cornflakes: ‘I don’t trust Unilever products anymore’ [online], Ynetnews, 28 lipca 2016 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  41. הזיהום בקורנפלקס: יוניליוור מסרבת לחשוף תאריכי הייצור וכמה אלימים החיידקים, „TheMarker” [dostęp 2020-05-04].
  42. Unilever Israel updates on cereal contamination [online], en.globes.co.il, 2 sierpnia 2016 [dostęp 2020-05-04] (hebr.).
  43. Health minister threatens to revoke Unilever’s license after recall [online], Ynetnews, 8 maja 2016 [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  44. אילנית חיות, האם קורנפלקס של יוניליוור בא במגע עם לשלשת יונים או הפרשות עובד? [online], גלובס, 7 sierpnia 2016 [dostęp 2020-05-04] (hebr.).
  45. T.O. I., Unilever has license suspended for selling Salmonella-tainted cornflakes [online], www.timesofisrael.com [dostęp 2020-05-04] (ang.).
  46. חשד נוסף לסלמונלה: ספק טחינה גדול הודיע על החזרת מוצרים – וואלה! חדשות [online], news.walla.co.il [dostęp 2020-05-04].
  47. מיכל רז-חיימוביץ', סלמונלה במפעל יוניליוור? החברה: האריזות לא יצאו לשיווק [online], גלובס, 22 września 2016 [dostęp 2020-05-04] (hebr.).
  48. ייצוגית ראשונה בפרשת הקורנפלקס: צרכנים דורשים 1.2 מיליון שקל מיונילוור ישראל [online], ynet, 2 sierpnia 2016 [dostęp 2020-05-04] (hebr.).
  49. מיכל רז-חיימוביץ', עוד ייצוגית נגד יוניליוור: „הסתירה את הסלמונלה יותר מחודש” [online], גלובס, 24 sierpnia 2016 [dostęp 2020-05-04] (hebr.).
  50. שד נוסף לסלמונלה ביוניליוור: ספק טחינה לחברה הודיע על החזרת מוצרים [online], news.walla.co.il [dostęp 2020-05-04].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]