Wacław Zatorski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Zatorski
Ilustracja
Wacław Zatorski w kilcie, w Szkocji, ok. 1941
major dyplomowany kawalerii major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

21 września 1898
Częstochowa

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 1970
Grójec

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Ratowanie Ginących Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Zatorski[1][2] (ur. 21 września 1898 w Częstochowie, zm. 4 grudnia 1970 w Grójcu) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 września 1898 roku w Częstochowie, w rodzinie Franciszka i Anny z Kucharczyków[3]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Pełnił służbę w 1 pułku ułanów. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień ułana[4]. Później został mianowany kapralem[5]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie[6].

Od listopada 1918 roku służył w Wojsku Polskim. Walczył na wojnie z bolszewikami jako porucznik, dowódca szwadronu w Pułku Jazdy Tatarskiej[7].

Książka Czyngis-chan z 1939

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 237. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk strzelców konnych[8]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. Do 1930 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w 4 pułku strzelców konnych w Płocku[10][11][12][13]. Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany z Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1931–1933[14][15]. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[16]. Mianowany majorem z 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17]. Wiosną 1939 roku pełnił służbę w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie na stanowisku kierownika referatu[18].

Ukończył również Wyższą Szkołę Dziennikarstwa w Warszawie i historię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie[19]. W 1948 roku powrócił do kraju[5].

Zmarł 4 grudnia 1970 roku w Grójcu[5].

Autor artykułów w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym” i książki Czyngis-chan, wydanej w 1939 r. przez Główną Księgarnię Wojskową, tuż przed wybuchem II wojny światowej, a wznowionej w 2015 r. przez Wydawnictwo Poznańskie pod tytułem Wojny Czyngis-chana. 1194–1242[20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 152, 799 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Wacław III Zatorski”, w celu odróżnienia od dwóch innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
  2. ↑ Wykaz Legionistów ↓, tu jako „Wacław Zatorski-Gozdawa”.
  3. ↑ Łoza 1938 ↓, s. 837.
  4. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 9.
  5. ↑ a b c Wykaz Legionistów ↓.
  6. ↑ a b c d e Łoza 1938 ↓, s. 838.
  7. ↑ a b Krzysztof Bassara. Muzułmanie w obronie II Rzeczypospolitej w 1920 roku. „Przegląd Tatarski”. Nr 2/2011. s. 12–13. 
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 170.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 122.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 660, 684.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 588, 606.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 320, 351.
  13. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 44, 83.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150, 799.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 5.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 423.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 433.
  19. ↑ Łoza 1938 ↓, s. 837–838.
  20. ↑ Wacław Zatorski, worldcat.org: Wacław Zatorski [online], 8 kwietnia 2018.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 150.
  23. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Zatorski&oldid=66275663”