Przejdź do zawartości

Witold Gliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Gliński
Ilustracja
kontradmirał kontradmirał
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1925
Malewo

Data i miejsce śmierci

18 października 1983
Gdynia

Przebieg służby
Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie
 Marynarka Wojenna (PRL)

Jednostki

8 Flotylla Obrony Wybrzeża
7 dywizjon niszczycieli
ORP „Grom”

Stanowiska

komendant Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Za Odrę, Nysę i Bałtyk Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”] Złoty Krzyż "Za zasługi dla ZHP" Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR) Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
Grób kontradmirała Witolda Glińskiego na cmentarzu Witomińskim

Witold Gliński (ur. 10 maja 1925, zm. 18 października 1983) – polski kontradmirał i doktor nauk wojskowych.

Był morskim dyplomowanym oficerem pokładowym niszczycieli. W latach 1944–1946 przebył szlak bojowy spod Wrocławia pod Drezno w składzie 2 Armii Wojska Polskiego. Po II wojnie światowej służył w Marynarce Wojennej, dowodząc ORP "Grom", 7 dywizjonem niszczycieli oraz 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża. Przed śmiercią zajmował stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Witold Gliński urodził się 10 maja 1925 roku w Malewie, w rodzinie Stefana i Teofili z Mazurów. Od 1932 do 1937 roku uczył się w szkole w Malewie, a do 1938 roku kontynuował naukę w Nieświeżu. Następnie uczęszczał do Gimnazjum im. Władysława Syrokomli w Nieświeżu, lecz ze względu na działania wojenne nie ukończył go. Po wcieleniu do 2 Armii Wojska Polskiego w 1944 roku ukończył frontowy kurs podoficerski.

W 1947 roku zdał maturę i został przyjęty na Wydział Pokładowy Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, który ukończył w 1951 roku. Był również absolwentem kursu (1952–1953) i studiów podyplomowych (1960–1963) w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie. W okresie od 1966 do 1967 roku studiował w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie.

W 1972 roku zaliczył Kurs Kierowniczej Kadry Wojska Polskiego w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR. W 1976 roku w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego obronił rozprawę nt. obrony przeciwrakietowej zespołów okrętów i uzyskał stopień naukowy doktora w dyscyplinie nauki wojskowe.

2 Armia Wojska Polskiego

[edytuj | edytuj kod]

Służbę liniową rozpoczął na froncie wschodnim w 1944 roku. Otrzymał przydział do kompanii karabinów przeciwpancernych 28 pułku piechoty, w której był dowódcą drużyny, a następnie pisarzem kompanii. Brał udział w forsowaniu Nysy Łużyckiej oraz w starciach o Budziszyn, Drezno i Děčín. Po zakończeniu II wojny światowej uczestniczył w szeregach 28 pułku piechoty w potyczkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii.

Marynarka Wojenna

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze stanowisko służbowe w Marynarce Wojennej objął na niszczycielu ORP "Błyskawica", na którym został oficerem nawigacyjnym. W latach 1953–1957 przebywał w Sztabie Głównym Marynarki Wojennej w Gdyni, kolejno na stanowiskach: pomocnika szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego ds. okrętów podwodnych (w 1953 roku), flagowego oficera nawigatora (1953–1957) oraz starszego inspektora Wydziału Wyszkolenia Bojowego ds. nawigacyjnych (w 1957 roku). Następnie dowodził 7 dywizjonem niszczycieli w Gdyni i jednocześnie niszczycielem ORP „Grom”.

Od 1963 do 1967 roku był szefem Wydziału Operacyjnego w Oddziale Operacyjnym Sztabu Głównego w Marynarki Wojennej, po czym objął funkcję szefa Sztabu – zastępcy dowódcy 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. Od 1968 roku dowodził 8 Flotyllą Obrony Wybrzeża, a w 1971 roku wyznaczono go komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni.

Zasiadał w Komitecie Badań Morza i Radzie Naukowej Urzędu Gospodarki Morskiej. Był członkiem Towarzystwa Wiedzy Obronnej. Autor książki Morskie operacje desantowe w II wojnie światowej oraz kilkudziesięciu artykułów o tematyce wojenno-morskiej.

Zmarł wskutek choroby nowotworowej 18 października 1983 roku w Gdyni. Został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni w nowej alei zasłużonych (kwatera 26-38-14)[1]. W ceremonii pogrzebowej uczestniczyło dowództwo Marynarki Wojennej z adm. Ludwikiem Janczyszynem na czele. W imieniu dowództwa Marynarki Wojennej zmarłego pożegnał kontradm. Romuald Waga.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]