Wojciech Stanisław Wójcik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Stanisław Wójcik
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1897
Płaszów

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk piechoty
II Korpus Polski w Rosji,
51 pułk piechoty,
52 pułk piechoty
batalion KOP „Stołpce”
pułk KOP „Snów”
1 pułk piechoty KOP

Stanowiska

dowódca batalionu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wojciech Stanisław Wójcik[a] (ur. 23 kwietnia 1897 w Płaszowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 kwietnia 1897 w Płaszowie, w rodzinie Józefa i Katarzyny z Porębskich[2][3]. Ukończył 6 klas gimnazjum humanistycznego w Krakowie. 6 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[4]. Służył w 2 pułku piechoty. Walczył w kampaniach: karpackiej, besarbskiej, bukowińskiej, wołyńskiej i polskiej[4]. Po przejściu frontu przez II Brygadę Legionów pod Rarańczą, wstąpił do II Korpusu Polskiego[4]. Walczył z bolszewikami i Niemcami. Od września 1918 w 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. Awansował do stopnia podporucznika. Dowodził plutonem kaemów w rejonie Odessy w walce z bolszewikami i Ukraińcami. Po powrocie do kraju, skierowany do Armii gen. Hallera, na stanowisko dowódcy 5 kompanii 51 pułku piechoty[4]. Walczył na wojnie z bolszewikami.

W styczniu 1925 został przydzielony z 51 pp do Oddziału Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko referenta Przysposobienia Wojskowego[5]. W marcu 1926 został zatwierdzony w 51 pp na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego[6]. W listopadzie 1927 został przydzielony do Dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego[7][8]. W grudniu 1929 został przeniesiony do 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu na stanowisko dowódcy batalionu[9][10]. W październiku 1932 został przeniesiony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie na stanowisko dowódcy batalionu[11][4]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[12]. 26 marca 1937 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Stołpce”. W listopadzie 1937 roku został przeniesiony do pułku KOP „Snów” na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W lipcu 1939 roku powierzono mu dowództwo 1 pułku piechoty KOP. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku.

Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku[13]. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 467[14].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Do stycznia 1934 figurował w ewidencji Wojska Polskiego jako Wojciech II Wójcik, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko. W styczniu 1934 sprostowano jego imiona z „Wojciech II” na „Wojciech Stanisław”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 25.
  2. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  3. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 612.
  4. ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 stycznia 1925 roku, s. 19.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 4.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 301.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 124, 177.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 559.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
  13. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 758.
  14. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 324.
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 124.
  18. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Stanisław_Wójcik&oldid=71487772”