Przejdź do zawartości

Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyższe Seminarium Duchowne
w Sandomierzu
Ilustracja
Dawny klasztor benedyktynek, od 1904 roku siedziba seminarium
Data założenia

7 listopada 1820

Państwo

 Polska

Adres

ul. Stefana Żeromskiego 6
27-600 Sandomierz

Liczba studentów

30 (11 października 2021)[1]

Rektor

ks. dr Michał Powęska[2]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Wyższe Seminarium Duchownew Sandomierzu”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wyższe Seminarium Duchownew Sandomierzu”
Położenie na mapie powiatu sandomierskiego
Mapa konturowa powiatu sandomierskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Wyższe Seminarium Duchownew Sandomierzu”
Położenie na mapie Sandomierza
Mapa konturowa Sandomierza, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wyższe Seminarium Duchownew Sandomierzu”
Ziemia50°40′59,0″N 21°44′55,6″E/50,683056 21,748778
Strona internetowa

Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu – seminarium duchowne diecezji sandomierskiej Kościoła rzymskokatolickiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Diecezja krakowska.

W 1639 roku ks. Mikołaj Leopoldowicz proboszcz parafii św. Piotra w Sandomierzu, utworzył Seminarium Duchowne przeznaczone dla kształcenia kapłanów dla archidiakonatu sandomierskiego, a było ono jednym z sześciu seminariów w diecezji krakowskiej. Ks. Mikołaj Leopoldowicz kierował tym seminarium, a opiekę powierzył Jezuitom. Po jego śmierci w 1639 roku, seminarium przeszło w wyłączny zarząd Jezuitów i właściwie działało do 1717 roku, gdy przeniesiona została parafia z Jezuickiego kościoła pw. św. Piotra do kolegiaty sandomierskiej i od tego czasu zmniejszała się liczba alumnów. W 1773 roku po kasacie zakonu Jezuitów, alumni zostali przeniesieni do domu księży emerytów, na utrzymaniu z funduszu kapitulnego. W 1783 roku po zlikwidowaniu majątku seminaryjnego alumni zostali przeniesieni do seminarium w Kielcach[3].

Diecezja sandomierska.

30 czerwca 1818 roku bullą „Ex imposita Nobis” papież Pius VII powołał do istnienia diecezję sandomierską. Przy diecezji 7 listopada 1820 roku powstało Wyższe Seminarium Duchowne. Z braku odpowiednich lokali umieszczono je tymczasowo w Domu Księży Emerytów, obok dzwonnicy katedralnej.

W 1903 roku rząd rosyjski zlikwidował klasztor benedyktynek przy ulicy Gołębickiej (obecnie Żeromskiego), a budynki klasztorne miał zamiar przeznaczyć dla urzędów powiatowych. Wówczas Biskup Aleksander Zwierowicz zwrócił się z prośbą o oddanie poklasztornych budynków dla Seminarium, a na cele rządowe zaproponował przekazanie dotychczasowego budynku seminaryjnego. Rząd zgodził się i w 1904 roku Seminarium Duchowne przeniosło się w obecne miejsce.

W latach 1998–1999 gmach Wyższego Seminarium Duchownego poddano gruntownemu remontowi, by w czasie wizyty papieża Jana Pawła II w Sandomierzu 12 czerwca 1999 r. godnie przyjąć zaproszonych gości.

1 stycznia 2007 roku dekretem biskupa Andrzeja Dzięgi połączono zbiory Biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego, Biblioteki i Archiwum Kapituły Katedralnej oraz Archiwum Diecezjalnego tworząc Bibliotekę Diecezjalną[4].

 Osobny artykuł: Kościół św. Michała Archanioła w Sandomierzu.

Rektorzy

[edytuj | edytuj kod]
1820–1827. ks. Jan Nepomucen Ratyński[3].
1827–1830. ks. Józef Czekajowicz.
1830–1831. bp Klemens Bąkiewicz.
1831–1835. ks. Kazimierz Stokowski.
1835–1836. ks. Atanazy Pętkowski.
1836–1838. ks. Karol Teliga.
1838–1846. ks. Jakub Gierasiński[3].
1846–1852. ks. Tomasz Markowski.
1852–1855. ks. Jakub Gierasiński.
1855–1864. ks. Antoni Misiórski.
1864–1866. ks. Konstanty Foltański.
1866–1874. ks. Jan Krupiński.
1875–1877. ks. Paweł Słabowski.
1878–1895. ks. Józef Kijanka.
1895–1907. ks. Marian Józef Ryx.
1907–1918. ks. Paweł Franciszek Kubicki.
1918–1956. ks. Adam Szymański.
1956–1973. ks. Władysław Krawczyk.
1976–1987. ks. Marian Zimałek.
1987–2004. ks. Kazimierz Skawiński.
2004–2016. ks. Jan Biedroń.
2016–2023. ks. Rafał Kułaga
2023 – nadal ks. Michał Powęska[2].

Absolwenci

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Statystyka (zeszyt 4). W: Sławomir Wilewski: Posłani w pokoju Chrystusa. Tydzień modlitw o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego (8–12 maja 2022). Radom: Krajowe Centrum Powołaniowe • Wydawnictwo Diecezji Radomskiej AVE, 2022, s. 4. ISBN 978-83-67205-01-6.
  2. ↑ a b Zarząd. Wyższe Seminarium Duchowne w Sandomierzu. [dostęp 2020-03-22].
  3. ↑ a b c Cyfrowa Biblioteka Diecezjalna w Sandomierzu. ks. Stanisław Kotkowski Seminarium Duchowne w Sandomierzu w latach 1820–1926 (s. 22–23, 58-65, 241-254) [dostęp 2019-05-06].
  4. ↑ O nas [online], bdsandomierz.pl [dostęp 2024-02-18].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Seminaria duchowne w Polsce
Ogólnopolskie
  • Łódź (dla Starszych Kandydatów do Święceń)
Archidiecezjalne
Diecezjalne
Zakonne
Greckokatolickie
Starokatolickie
Prawosławne
Protestanckie

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyższe_Seminarium_Duchowne_w_Sandomierzu&oldid=73694874”