Zbrodnia w Ludwikówce

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbrodnia w Ludwikówce
Ilustracja
Tablica Pomnika ofiar zbrodni dokonanej na obywatelach polskich przez OUN-UPA wymieniająca Ludwikówkę
Państwo

Polska (okupowana przez III Rzeszę)

Miejsce

Ludwikówka

Data

17/18 lutego 1944

Liczba zabitych

około 200

Liczba rannych

27

Typ ataku

ludobójstwo

Sprawca

sotnia UPA "Siromancy", bojówka OUN-B

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Ludwikówka”
Ziemia49°16′15,1″N 24°39′32,5″E/49,270861 24,659028

Zbrodnia w Ludwikówce – zbrodnia dokonana w nocy z 17 na 18 lutego 1944 r. na polskich mieszkańcach wsi Ludwikówka, położonej w powiecie rohatyńskim województwa stanisławowskiego, popełniona przez sotnię Ukraińskiej Powstańczej Armii „Siromancy” pod dowództwem Dmytra Karpenki „Jastruba”.

Przed zbrodnią[edytuj | edytuj kod]

Ludwikówka była wsią czysto polską, w której istniała samoobrona uzbrojona w broń białą, pełniąca warty ostrzegające przed napadami. W nocy 15 lutego 1944 r. wartownicy starli się z patrolem UPA przejeżdżającym przez Ludwikówkę. Zginął członek samoobrony Władysław Szyndler, a drugi został ranny. Ranny został również jeden z intruzów.

Przebieg napadu[edytuj | edytuj kod]

Tablica na cmentarzu w Miechowie upamiętniająca ofiary z Ludwikówki

W nocy z 17 na 18 lutego 1944 r. Ludwikówka została otoczona i zaatakowana przez oddział UPA i lokalną bojówkę OUN. W wyniku ostrzału pociskami zapalającymi we wsi wybuchły pożary; spłonęło 180 gospodarstw. Polaków zabijano bez względu na płeć i wiek przy użyciu siekier i noży, do uciekających strzelano. Część zabitych zginęła w płonących budynkach, część zamarzła ukrywając się w bieliźnie na polach. Ustalono 127 nazwisk ofiar. Zdaniem Sz. Siekierki, H. Komańskiego i E. Różańskiego w wyniku napadu zginęło około 200 Polaków, 27 osób zostało rannych. Według raportu UPA zabito 330 ludzi, w tym 295 mężczyzn, 30 kobiet i 5 dzieci; strat własnych nie odnotowano.

Dzień po zbrodni do wsi przyjechali Niemcy i zabrali ocalałych mieszkańców do Rohatyna.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]