Aistulf

Aistulf
	książę Friuli
Okres	od 744; do 749
	król Longobardów
Okres	od 749; do 756
	książę Spoleto
Okres	od 751; do 756
	Dane biograficzne
Data śmierci	756
Ojciec	Pemmo
Żona	Gisaltruda

Aistulf lub Astolf^[1] (ur. ? – zm. 756) – książę Friuli (744–749), król Longobardów (749–756) i książę Spoleto (751–756). Jego ojcem był książę Pemmo.

Po tym jak jego brat Ratchis został królem, Aitsulf zastąpił go we Friuli. Później zastąpił go jako król, gdy Ratchis abdykował i wstąpił do klasztoru. Aitsulf kontynuował politykę ekspansji i wypadów przeciw papiestwu oraz bizantyjskiemu egzarchatowi Rawenny. W 751^[1] zdobył Rawennę i zagroził Rzymowi, żądając podatku pogłównego.

Papież zwrócił się o pomoc do karolińskich majordomów Austrazji, faktycznych władców królestwa Franków. W 741 papież Grzegorz III poprosił Karola Młota o interwencję, lecz ten był zbyt zajęty gdzie indziej i odmówił. W 753 papież Stefan II odwiedził syna Karola Młota Pepina Krótkiego, który został ogłoszony królem Franków w 751 za zgodą papieża Zachariasza. W podziękowaniu za poparcie papieskie dla koronacji, Pepin przekroczył Alpy, pokonał w 756^[2] roku Aistulfa i nadał papieżowi ziemie, które Aistulf wydarł ducatus Romanus i egzarchatowi (Emilia-Romania i Pentapolis).

Aistulf zmarł na polowaniu w 756. Jego następcą został Dezyderiusz jako król Longobardów i Alboin jako książę Spoleto. Księstwo Friuli przekazał swemu szwagrowi Anzelmowi, opatowi Nonantoli, którego siostrę Gisaltrudę poślubił, gdy w 749 został królem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Praca zbiorowa Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki, Mediaset Group SA, 2007, s. 74, ISBN 978-84-9819-814-0.
↑ Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 41. ISBN 83-04-01943-4.

[gw-1] Praca zbiorowa Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki, Mediaset Group SA, 2007, s. 74, ISBN 978-84-9819-814-0.

[2] Józef Andrzej Gierowski: Historia Włoch. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 41. ISBN 83-04-01943-4.

[1]

[2]

Książęta longobardzcy	Gisulf I (ok. 569–ok. 580) Grasulf I (ok. 590) Gisulf II (ok. 591–ok. 611) Tasso (ok. 611–ok. 625) Kakko (ok. 611–ok. 625) Grasulf II (ok. 625–651) Ago (ok. 651–ok. 663) Lupus (663–666) Arnefrit (666) Wechtar (666–678) Landar (678–?) Rodoald (?–694) Ansfrid (694) Ado (694–705) Ferdulf (705) Corvulus (705–706) Pemmo (706–739) Ratchis (739–744) Aistulf (744–749) Anzelm (749–751) Piotr (751–774) Hrodgaud (774–776)
Książęta karolińscy	Marcarius (776–787) Eryk (789–799) Hunfryd (799–808) Aio (808–817) Cadolah (817–819) Baldryk (819–823)
Margrabiowie	Eberhard (846–863) Unroch III (863–874) Berengar (874–888) Walfred (891–896)

Faroald I (572–592) Ariulf (592–602) Teodelap (602–650) Atto (650–665) Trazymund I (665–703) Faroald II (703–724) Trazymund II (724–739) Hilderyk (739–740) Trazymund II (740–742) Agiprand (742–744) Trazymund II (744–745) Lupus (745–752) Unulf (752) Aistulf (752–756) Ratchis (756–757) Alboin (757–759) Dezyderiusz (758–759) Gisulf (758–763) Teodyk (763–773) Hildeprand (774–788)
Frankowie	Winiges (789–822) Suppo I (822–824) Adelard (824) Mauring (824) Adelchis I (824–834) Lambert (834–836) Berengar (836–841) Gwido I (842–859) Lambert I (859–871) Suppo II (871–876) Lambert I (876–880) Gwido II (880–883) Gwido III (883–894) Lambert II (894–898) Gwido IV (895–898)
Włosi	Alberyk I (898–922) Boniface I (923–928) Piotr (924–928) Teobald I (928–936) Anskar (936–940) Sarlione (940–943) Hubert (943–946) Bonifacy II (946–953) Teobald II (953–959) Trazymund III (959–967) Pandulf I (967–981) Landulf (981–982) Trazymund IV (982–989) Hugo Wielki (989–996) Konrad (996–998) Ademar (998–999) Romanus (1003–1010) Rainier (1010–1020) Hugo II (1020–1035) Hugo III (1036–1043) ... Rainier II (1082–1086) ... Werner II (1093–1119) ... Ridelulf (1172–1777) Konrad II (1177–1198) Pandulf II (1190–1195) Henryk (1195–1198) Konrad II (1198–1205) Diepold (1209–1225) Rainald (1225–1228) ...