Certosa di Padula

Kartuzja Padula
Certosa di San Lorenzo
Państwo	Włochy
Miejscowość	Padula
Kościół	rzymskokatolicki
Rodzaj klasztoru	opactwo
Właściciel	kartuzi
Data budowy	1306
Data zamknięcia	1807
	Położenie na mapie Włoch Kartuzja Padula
	40°20′14″N 15°39′07″E/40,337222 15,651944
	Strona internetowa

Certosa di Padula lub Certosa di San Lorenzo (Kartuzja Padula lub Kartuzja św. Wawrzyńca) to największy kompleks klasztorny w południowych Włoszech i jeden z najciekawszych w Europie ze względu na jego architektoniczną wartość.^[1]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prace budowlane rozpoczęto w 1306 r. z woli Tommasa Sanseverino, hrabiego Marsico, i kontynuowano, wraz z rozbudową i renowacją, do XIX wieku. W Certosa pozostało niewiele najstarszych elementów: wśród nich są wspaniałe drzwi kościoła z 1374 r. i sklepienie krzyżowe samego kościoła. Najważniejsze przebudowy pochodzą z połowy XVI wieku po Soborze Trydenckim. Kartuzi opuścili Padulę w 1807 r., podczas francuskiej okupacji Królestwa Neapolu, kiedy ich posiadłości zostały skonfiskowane. Bogate wyposażenie oraz zbiory artystyczne i biblioteczne uległy prawie całkowitemu rozproszeniu, a opuszczone budynki ulegały degradacji. W 1882 r. klasztor został uznany za zabytek narodowy a prace konserwatorskie rozpoczęto w 1982 r.^[1]

Opis[edytuj | edytuj kod]

Klasztor składa się z dużego prostokątnego dziedzińca, otoczonego XVI-wiecznym krużgankiem. Jednonawowy kościół ma pięć kaplic po prawej stronie i dwa chóry. Ołtarz główny dekorowany masą perłową przypisuje się G. D. Vinaccii (z XVII wieku). Kościół ozdobiony jest XVIII-wiecznymi złoconymi stiukami, które pokrywają czternastowieczną strukturę. Obok szeregu kaplic bocznych znajduje się tu kapitularz pełen osiemnastowiecznych stiuków oraz Kaplica Skarbów, która była rodzajem sejfu, w którym zapewne chroniono bogate wyposażenie kościoła. W Kaplicy Założycieli, znajdującej się w rogu krużganku, można podziwiać ozdobny ołtarz. Refektarz to pomieszczenie zbudowane na początku XVIII wieku. Biblioteka, rozległy pokój, w którym zachowały się majolikowe dekoracje podłogowe i sufitowe, zawierała dziesiątki tysięcy książek, w tym iluminowane rękopisy, z których tylko niewielka część pozostaje dziś w Certosa, około dwóch tysięcy tomów. Duży krużganek o powierzchni prawie piętnastu tysięcy metrów kwadratowych należy do największych w Europie. Jego budowę rozpoczęto w 1583 r., zasadniczo przebudowując istniejący klasztor. Krużganek jest dwupoziomowy, a pośrodku znajduje się piękna fontanna w kształcie kielicha, wykonana z kamienia i datowana na 1640 r. Eliptyczne schody z podwójną rampą, ostatnie dzieło kartuzów, jednoczą dwa poziomy dużego krużganku. Duży ogród klasztorny został w znacznym stopniu zdewastowany podczas dwóch wojen światowych.^[1]

Od 1998 r. wraz z Parkiem Narodowym Cilento i Vallo di Diano oraz stanowiskami archeologicznymi Paestum i Velia znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[2]