Erazm Łobaczewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erazm Łobaczewski
Ilustracja
Erazm Łobaczewski (1868)
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1835
Pilzno

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 1899
Zagórz

Zawód, zajęcie

adwokat

Tytuł naukowy

doktor

Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Rodzice

Wawrzyniec, Apolonia

Małżeństwo

Władysława z d. Ritterschild

Dzieci

Stanisław, Zygmunt, Wawrzyniec, Maria

Multimedia w Wikimedia Commons
Erazm Łobaczewski
Data i miejsce urodzenia

1835
Lwów

Data śmierci

9 sierpnia 1899

Burmistrz Sanoka
Okres

od 14 marca 1867
do 1 listopada 1868

Poprzednik

Jerzy Rapf

Następca

Jan Okołowicz

Burmistrz Przemyśla
Okres

od 1870
do 1872

Poprzednik

Ignacy Frankowski

Następca

Jan Zezulka

Multimedia w Wikimedia Commons

Erazm Antoni Łobaczewski[a] herbu Jastrzębiec (ur. 28 maja 1835 w Pilzno, zm. 9 sierpnia 1899 w Zagórzu) – doktor praw, adwokat, burmistrz Sanoka i Przemyśla, właściciel Zagórza, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Erazm Antoni Łobaczewski wywodził się z rodu Łobaczewskich herbu Jastrzębiec, używających przydomku „Wnuczek”[1][2]. Urodził się 28 maja 1835 w Pilznie[3] w polsko-austriackiej rodzinie we Lwowie, był synem Wawrzyńca Hipolita[4][5] i Apolonii z domu Aliser. Miał brata Ignacego Leonarda (radca C. K. Wyższego Sądu Krajowego, zm. 1900[6][7]), wraz z którym w 1896 otrzymał od cesarza Franciszka Józefa zatwierdzenie staropolskiego szlachectwa[8][9].

Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego uzyskując tytuł naukowy doktora praw. 30 października 1861 został mianowany adwokatem w Złoczowie[10]. Następnie przybył do Sanoka i od około 1865 był tam adwokatem[11]. W 1867 został radnym w Sanoku, 14 marca 1867 został wybrany zwierzchnikiem gminy miejskiej[12] tj. przewodniczącym Rady Miasta (burmistrzem Sanoka)[13][14][15]. W okresie pełnienia urzędu, Rada Miasta uchwaliła, że „językiem urzędowym Zwierzchności Miasta Sanoka i Rady Miejskiej jest język polski”. Burmistrz Łobaczewski wprowadził regulamin policyjny porządku i czystości w mieście ustanawiając policję miejską. Pod jego kierownictwem wytyczono i nazwano 24 ulice i 5 placów miejskich. Z jego inicjatywy powstały również: Czytelnia Miejska, w 1867 Fundusz Pożyczek dla Rzemieślników (został jego prezesem[16]) oraz Towarzystwo Oszczędności. Łobaczewski był również prezesem zarządu oddziału (filii) sanockiego Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego w Sanoku do 1868[17]. Jego pracę w samorządzie doceniły władze krajowe we Lwowie powołując go w 1868 na urząd radcy prawnego w Urzędzie Namiestnikowskim. Wówczas ustąpił z posady burmistrza Sanoka. Po złożonej rezygnacji uchwałą Rady Miejskiej z 29 października 1868 został uwolniony z urzędu naczelnika miasta z dniem 1 listopada 1868[18] (jego następcą został dotychczasowy zastępca, Jan Okołowicz)[19]. W uznaniu zasług dla Sanoka uchwałą Rady Miejskiej z 23 grudnia 1868 przyznano mu tytuł honorowego obywatela[20]. Był wybierany do Rady c. k. powiatu sanockiego: 10 października 1867 jako przedstawiciel gmin miejskich, pełnił funkcję zastępcy prezesa wydziału[21][22], w 1877 wybrany z grupy większych posiadłości[23], w wyborze uzupełniającym w sierpniu 1888 wybrany z grupy miast[24][25], później ponownie wybrany z grupy gmin miejskich, pełnił funkcję zastępcy członka wydziału (1890)[26]. 1 kwietnia 1869 Rada Miejska w Sanoku uchwaliła wydać mu pełnomocnictwo do zastępowania miasta i zatwierdziła go na urzędzie syndyka miasta[27].

Od stycznia 1869 przeniósł swoją działalność adwokacką do Przemyśla[28] i tam funkcjonował jako adwokat[29]. Był jednym z inicjatorów, a następnie członkiem Zarządu powołanego w 1872 roku Towarzystwa Prawniczego w Przemyślu[30]. W Przemyślu został wybrany członkiem rady miejskiej, a w latach 1870-1872 pełnił urząd burmistrza Przemyśla[31][32].

Był członkiem reprezentacji Sanoka, która w 1880 spotkała się z podróżującym po Galicji cesarzem Austrii Franciszkiem Józefem I w Krakowie i we Lwowie[33]. Był doradcą prawnym Kolei Łupkowskiej, przebiegającej przez Przełęcz Łupkowską jako część Pierwszej Węgiersko-Galicyjskiej Kolei Żelazna. W 1886 ponownie przeniósł się do Sanoka. Został tam radnym miejskim. W 1888 otworzył w Sanoku kancelarię adwokacką[34][35] (praktykantem był w niej Natan Nebenzahl[36]). W Radzie Miejskiej był wybierany asesorem 14 sierpnia 1890[37][38][39], 19 stycznia 1893[40]. Jako adwokat pracował przy C. K. Sądzie Powiatowym od 1886[41], następnie przy ustanowionym tamże w 1887 C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[42][43]. 9 września 1889 został członkiem wydziału założonego wówczas w Sanoku oddziału Towarzystwa Prawniczego[44]. Należał do Przemyskiej Izby Adwokatów[45][46]. Był członkiem i zastępcą prezydenta rady dyscyplinarnej Izby Adwokatów Przemysko-Samborsko-Sanockiej[47]. Od około 1890 do około 1897 był zastępcą burmistrza Sanoka, Cyryla Jaksa Ładyżyńskiego[48].

W latach 70. XIX wieku nabył od rodziny Rylskich wsie Zagórz i Wielopole. Słynął z dobroczynności. Był patronem kościoła parafialnego w Zagórzu, wspierał finansowo miejscową szkołę powszechną. Wyjednał u władz krajowych we Lwowie zgodę na otwarcie gimnazjum męskiego w Sanoku, a następnie wyłożył sporą sumę pieniędzy na budowę budynku szkoły. Jako posiadacz dóbr tabularnych był uprawniony do wyboru posła na Sejm Krajowy w kurii wielkich posiadłości okręgu wyborczego sanockiego: w 1884 jako właściciel Zagórza, Klasztornego i Wielopola)[49], w 1893 jako właściciel Zagórza i Klasztornego[50][51].

Został członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[52] oraz członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[53]. Działał w Towarzystwie „Kasyno” w Sanoku[54]. Według relacji z 1870 w Płowcach pod Sanokiem działała tzw. „spółka adwokacka” (dr Seweryn Popiel, dr Erazm Łobaczewski i inni), ukierunkowana na wydobycie nafty[55]. Był członkiem przedsiębiorstwa Gwarectwo Naftowe „Kraków”[56].

Jego żoną była Władysława Marianna (córka Franciszka Ritterschilda i Franciszki z domu Kostrzyckiej)[57]. Ich dziećmi byli: Stanisław (ur. 1866[57], prawnik)[58], Zygmunt (1869-, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, Wawrzyniec (1875-1940, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[59][60]), Maria Celestyna Helena. Dobra w Zagórzu posiadali synowie Stanisław (ok. 1905 – 531,7 ha[61])[62][63], następnie Zygmunt i wspólnicy (w 1911 – 525 ha[64])[65][66][67].

Od 1897 Erazm Łobaczewski chorował i wówczas przeniósł się do swojego majątku w Zagórzu. Tam zmarł 9 sierpnia 1899 w wieku 64 lat. Jego pogrzeb odbył się 12 sierpnia 1899 w kościele parafialnym w Zagórzu. Grobowiec rodziny Łobaczewskich znajduje się na Starym Cmentarzu w Zagórzu.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Erasm Łobarzewski”. Łobaczerwscy herbu łada byli inną rodziną szlachecką, zob. Herbarz polski (15) 1912 ↓, s. 338

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Herbarz polski (15) 1912 ↓, s. 336, 337.
  2. ↑ Zagadnienia i odpowiedzi. „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie”. Nr 8, s. 215, 1926-1927. Polskie Towarzystwo Heraldyczne we Lwowie. 
  3. ↑ Wyszukiwarka. geneteka.genealodzy.pl. [dostęp 2023-12-16].
  4. ↑ Rzecz urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 17, s. 1, 21 stycznia 1850. 
  5. ↑ Herbarz polski (15) 1912 ↓, s. 336.
  6. ↑ Kronika. Zmarli. „Nowa Reforma”. Nr 223, s. 3, 30 września 1900. 
  7. ↑ Kronika. Zmarli. „Gazeta Lwowska”. Nr 224, s. 3, 2 października 1900. 
  8. ↑ Herbarz polski (15) 1912 ↓, s. 337.
  9. ↑ Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 39.
  10. ↑ Rzecz urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 300, s. 1, 28 grudnia 1861. 
  11. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1866. Lwów: 1866, s. 153.
  12. ↑ Kronika. Sanok. „Gazeta Narodowa”. Nr 65, s. 2, 19 marca 1867. 
  13. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, s. 373, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
  14. ↑ Marta Szramowiat. Samorząd miejski Sanoka okresu galicyjskiego. Główne zadania i działalność Rady Miejskiej w Sanoku. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 18, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  15. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 68.
  16. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 848.
  17. ↑ Rozmaitości. „Szkoła”. Nr 12, s. 190, 25 marca 1869. 
  18. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku 31.07.1868-14.11.1870. T. II. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 31-32. [dostęp 2022-02-03].
  19. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 374.
  20. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku 31.07.1868-14.11.1870. T. II. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 41-42. [dostęp 2022-02-03].
  21. ↑ Sanok. „Dziennik Lwowski”. Dodatek do nr 160, s. 2, 14 października 1867. 
  22. ↑ Galizisches Provinzial-Handbuch für das Jahr 1868. Lwów: 1868, s. 399-400.
  23. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 266-267.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 255.
    •>Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 261.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 261-262.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 263-264.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 268.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 247.
  24. ↑ Kronika. „Gazeta Przemyska”. Nr 36, s. 4, 2 września 1888. 
  25. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 273-274.
  26. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 273, 274.
  27. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku 31.07.1868-14.11.1870. T. II. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 68. [dostęp 2022-02-03].
  28. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 22, s. 3, 28 stycznia 1869. 
  29. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 6, s. 4, 9 stycznia 1871. 
  30. ↑ Zenon Andrzejewski, Towarzystwo Prawnicze w Przemyślu 1872-1939 w: Palestra - Pismo Adwokatury Polskiej 11-12 2012
  31. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1871. Lwów: 1871, s. 49.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 48.
  32. ↑ Burmistrzowie miasta Przemyśla. „Ziemia Przemyska”. Nr 40, s. 2, 15 września 1928. 
  33. ↑ Aleksander Nowolecki: Pamiątka podróży cesarza Franciszka Józefa I po Galicyi i dwudziesto-dniowego pobytu jego w tym kraju. Kraków: Wydawnictwo Czytelni Ludowej H. Nowoleckiego, 1881, s. 227.
  34. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, s. 362, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
  35. ↑ Sanoczanie 1. sokolsanok.pl, 18 listopada 2011. [dostęp 2014-09-28].
  36. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Gazeta Sanocka”. Nr 67, s. 3, 12 lipca 1896. 
  37. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 199. [dostęp 2022-02-05].
  38. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 380.
  39. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 47. ISBN 83-909787-8-4.
  40. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej od 1887 do stycznia 1892. T. X. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 381. [dostęp 2022-02-05].
  41. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1887. Lwów: 1887, s. 61, 66.
  42. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 65.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1891. Lwów: 1891, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: 1892, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1893. Lwów: 1893, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1894. Lwów: 1894, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1896. Lwów: 1896, s. 68.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 68.
    •Illustrowany Kalendarz Djabelski na rok 1897. Kraków: 1897, s. 168.
  43. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1898. Lwów: 1898, s. 71.
  44. ↑ Kronika. Towarzystwo Prawnicze. „Gazeta Przemyska”. Nr 65, s. 3, 15 września 1889. 
  45. ↑ Kronika. „Gazeta Przemyska”. Nr 10, s. 3, 1 lutego 1891. 
  46. ↑ Krakowianka. Kalendarz Ilustrowany dla Rodzin Polskich na rok 1892. Kraków: Drukarnia Aleksandra Słomskiego, 1892, s. 80.
  47. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 62.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 62.
  48. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1891. Lwów: 1891, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: 1892, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1893. Lwów: 1893, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1894. Lwów: 1894, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1896. Lwów: 1896, s. 315.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 315.
  49. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 112, s. 8, 14 maja 1884. 
  50. ↑ Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 264, s. 10, 19 listopada 1893. 
  51. ↑ Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 242.
  52. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-03-12].
  53. ↑ Sprawozdanie Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego z dziewiątego roku jej istnienia tj. 1894 złożone przez zarząd na walnem zgromadzeniu dnia 4 maja 1895. s. 9.
  54. ↑ Kronika. Obchód jubileuszowy. „Gazeta Sanocka”. Nr 19, s. 3, 11 sierpnia 1895. 
  55. ↑ Gospodarstwo, przemysł i handel. Kopalnie i destylarnie w Płowcach. (Dokończenie.). „Kraj”. Nr 90, s. 2, 21 kwietnia 1870. 
  56. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 98, s. 11, 29 kwietnia 1900. 
  57. ↑ a b Księga chrztów 1861–1870. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 93 (poz. 162).
  58. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 71, s. 3-4, 7 maja 1905. 
  59. ↑ Andrzej Brygidyn: Sanocka Lista Katyńska. Jeńcy Kozielska, Ostaszkowa, Starobielska oraz innych obozów i więzień Polski kresowej pomordowani w Rosji Sowieckiej. Sanok: 2000, s. 47.
  60. ↑ Uroczystość rocznicowa wspaniałą lekcją historii i patriotyzmu. esanok.pl, 2013-04-16. [dostęp 2013-07-27]. (pol.).
  61. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
  62. ↑ Ruch członków. „Okólnik Rybacki”. Nr 7, s. 160, Lipiec 1905. Krajowe Towarzystwo Rybackie. 
  63. ↑ Druga Sokolnia w Ziemi Sanockiej. „Gazeta Sanocka”. Nr 118, s. 1, 1 kwietnia 1906. 
  64. ↑ Skorowidz powiatu sanockiego wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 24.
  65. ↑ Wykaz posiadaczy dóbr tabularnych, uprawnionych do wyboru posła na Sejm krajowy w ciele wyborczym większych posiadłości okręgu wyborczego sanockiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 100, s. 9, 4 maja 1909. 
  66. ↑ Zagórz. truskolascy.info. [dostęp 2013-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-22)]. (pol.).
  67. ↑ Historia. zagorz.pl. [dostęp 2016-10-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Burmistrzowie i zarządcy Sanoka
Zabór austriacki
i autonomia galicyjska

Burmistrzowie gminy miasta Sanoka

Adam Piątkowski
Jan Marcinkiewicz
Wojciech Foedrich
Antoni Piątkowski
Michał Fiałkiewicz
Jakub Krulikiewicz
Józef Gutkowski
Albin Gołkowski
Jerzy Rapf
Sebastian Piątkowski
Jan Zarewicz

Burmistrzowie Sanoka:

Erazm Łobaczewski
Jan Okołowicz
Cyryl Jaksa Ładyżyński
Aital Witoszyński
Feliks Giela
Feliks Giela
Stanisław Niedzielski (I wojna światowa)
II Rzeczpospolita
Okupacja niemiecka
Polska Ludowa i PRL

Burmistrzowie:

Józef Bubella
Juliusz Bruna
Stanisław Lisowski
Michał Hipner
Józef Dąbrowski

Przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej:

Józef Dąbrowski
Adam Miler
Kazimierz Surman
Tadeusz Powrózek
Andrzej Szczudlik
Stanisław Potocki
Tadeusz Wojtowicz
Jan Łysakowski
Leszek Rychter
Kazimierz Grabowski
Wiesław Skałkowski

Naczelnicy miasta

Wiesław Skałkowski
Ryszard Grzebień
III Rzeczpospolita

Herb Sanok

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Erazm_Łobaczewski&oldid=72237555”