Jerzy Pytlewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Stefan Pytlewski
„Świerszcz”
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1887
Kielce

Data i miejsce śmierci

20 maja 1939
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1911–1912
1914–1934

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
5 Pułk Ułanów Zasławskich
21 Pułk Ułanów Nadwiślańskich
2 Pułk Strzelców Konnych
6 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca szwadronu
z-ca dowódcy pułku
dowódca pułku kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Jerzy Stefan Pytlewski, ps. „Świerszcz” (ur. 10 lutego 1887 w Kielcach, zm. 20 maja 1939 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 lutego 1887 w Kielcach, stolicy ówczesnej guberni kieleckiej, w rodzinie Franciszka (1858–1936) i Stefani z Turowskich (1863–1938)[1][2]. Był starszym bratem Zofii (1989–1895), Heleny (1893–1893), Aliny po mężu Szydłowskiej (1890–1927), Jana (1894–1894) i Tadeusza (1896–1962)[1], rotmistrza Wojska Polskiego i kawalera Orderu Virtuti Militari.

Absolwent gimnazjum w Kielcach[2]. W latach 1909–1911 żołnierz armii rosyjskiej[2]. Student prawa Uniwersytetu w Dorpacie[2]. Od 12 sierpnia 1914[2] podczas I wojny światowej walczył w Legionach Polskich używając pseudonimu „Świerszcz”. Był dowódcą plutonu[2] w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. 5 marca 1915 awansował na podporucznika, a 1 listopada 1916 na porucznika[3]. Od 1 czerwca 1915 pełnił funkcję komendanta szwadronu.

Szczególnie odznaczył się 7 sierpnia 1915 w czasie walk pod Jastkowem, gdzie „swoją nadzwyczajną odwagą wpłynął na pluton, który mimo ciężkiego terenu i przeważających sił wroga, osiągnął znaczny sukces. Podczas odwrotu znad Styru w 1916, zajmując wyznaczone mu stanowiska, swoją zdecydowaną postawą i umiejętnościami przyczynił się skutecznie do pomyślnego odwrotu I B. Leg. Pol.”[2]. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].

W lutym i marcu 1917 w Ostrołęce był wykładowcą artylerii i fortyfikacji na kawaleryjskim kursie oficerskim. Po kryzysie przysięgowym w 1917 internowany w Beniaminowie[2]. Po zwolnieniu w Polskiej Sile Zbrojnej. Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 37. lokatą w korpusie oficerów jazdy[4]. W 1923 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 21 pułku Ułanów Nadwiślańskich[5]. 26 listopada 1923 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie[6]. 1 grudnia 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7][8].

23 czerwca 1926, po tragicznej śmierci pułkownika Konstantego Obidzińskiego, powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi[9][10]. 1 stycznia 1929 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11][12][13]. 30 marca 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII we Lwowie[14]. Z dniem 31 lipca 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[15].

Zmarł 20 maja 1939 w Warszawie[16]. Cztery dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Starym w Kielcach (kwatera 13B).

Od 12 sierpnia 1913 był żonaty z Władysławą z d. Kula (1886–1961)[1], nie miał dzieci[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Strona Rodu Pytlewskich. Jerzy Stefan Pytlewski (1887–1939)
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1993 ↓, s. 173.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 41.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 156.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 641, 677, 1520.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 74 z 26 listopada 1923 roku, s. 686.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 585, 599.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 189.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 322, 338.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1929 roku, s. 2.
  12. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 46, 69.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140, 660.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 135.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 282.
  16. ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 141, s. 4, 1939-05-22. Warszawa. 
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
  18. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 418.
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 361.
  21. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 46.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 140.
  23. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 405.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Pytlewski&oldid=70021039”