Maksymilian Thullie

Maksymilian Thullie
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1853 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	1 września 1939 ; Lwów
	Senator III kadencji (II RP)
Okres	od 1930; do 1935
Przynależność polityczna	Klub Chrześcijańskiej Demokracji
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grób rodzinny Maksymiliana Thullie na Cmentarzu Łyczakowskim

Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic (ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie^[1], zm. 1 września 1939 tamże) – polski inżynier, rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, senator I, II i III kadencji w II RP.

Życiorys

Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w XVIII wieku. Odbył studia budowlane w Akademii Technicznej we Lwowie i politechnice w Wiedniu. Został urzędnikiem kolejowym na kolei lwowsko-czerniowieckiej. Od 1878 pracownik naukowy Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W tym roku habilitował się na podstawie pracy pt. O krzywych influencjach. W latach 1890–1921 kierownik Katedry Budowy Mostów. Dziekan Wydziału Inżynierii i Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, dwukrotnie Rektor tej uczelni: w roku akademickim 1894/95, oraz w 1910/11. Od 1890 profesor nadzwyczajny, a od 1894 profesor zwyczajny. Zajmował się teorią budowy mostów. Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość, rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej. Brał udział jako rzeczoznawca przy budowie wiaduktu im. ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie. Autor ponad 260 prac naukowych. Otrzymał tytuł honorowego profesora Politechniki Lwowskiej^[2].

W kwietniu 1901 został wybrany prezesem zarządu Czytelni Katolickiej we Lwowie^[3].

Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie^[4]. W latach 1922–1935 senator RP (marszałek senior Senatu II i III kadencji), prezes parlamentarnego Klubu Chrześcijańskiej Demokracji. Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa lwowskiego^[5]. Doktor honoris causa Politechniki Warszawskiej (1929)^[6]. Był wieloletnim radnym Rady Miasta Lwowa w okresie II Rzeczypospolitej, wybrany w wyborach samorządowych 1934^[7]^[8]^[2].

Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim.

Miał trzech synów: Kazimierza, Czesława i Zdzisława (1872-1922, profesor szkolny, zginął od pioruna^[9]) oraz trzy córki: Ewę, Marię i Zofię^[10].

Wybrane publikacje naukowe

O krzywych influencyjnych (1878)
Teorya mostów (1885)
Podręcznik statyki budowli (1886)
Przyczółki i filary kamienne... (1891)
Mosty blaszane (1893)
Mosty drewniane (1895–1898)
Mosty sklepione (1902)
Mosty kratowe żelazne (1905–1906)
Mosty kamienne (1908)
Budownictwo żelazno-betonowe (1909)
Mosty łukowe i wiszące (1909)
Teorja żelbetu (1915)
Mosty żelbetowe (1921)
Naprężenia drugorzędne w belkach kratowych (1928)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[11]^[2]
Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” (Stolica Apostolska)^[2]
dwa odznaczenia zagraniczne (przed 1937)^[2]

Zobacz też

Akademia Nauk Technicznych

Przypisy

↑ StanisławS. Zieliński StanisławS., Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 555 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Z ostatniej listy odznaczonych na terenie Małopolski wschodniej. „Wschód”. Nr 40, s. 8, 28 lutego 1937.
↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 88, s. 3, 18 kwietnia 1901.
↑ Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 7 lutego 1918.
↑ Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 174.
↑ Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 2012-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 stycznia 2012)].
↑ Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 130 z 31 maja 1934.
↑ Prof. Fr. Bujak i prof. K. Bartel laureatami nagrody naukowej miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 31 marca 1938.
↑ Tragiczny zgon polskiego pedagoga. „Nowości Illustrowane”. Nr 26, s. 9, 1 lipca 1922.
↑ Drzewo genealogiczne rodziny Thullie.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowywania młodzieży w duchu patriotycznym, położone w latach 1905–1918”.

Bibliografia

Korespondencje. Dwa jubileusze. „Kurier Warszawski”, s. 8, Nr 338 z 8 grudnia 1913.
Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1988.

Linki zewnętrzne

[slownik555-1] StanisławS. Zieliński StanisławS., Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 555 .

[W-2] Z ostatniej listy odznaczonych na terenie Małopolski wschodniej. „Wschód”. Nr 40, s. 8, 28 lutego 1937.

[3] Kronika. „Gazeta Lwowska”. Nr 88, s. 3, 18 kwietnia 1901.

[4] Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 7 lutego 1918.

[5] Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 174.

[6] Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 2012-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 stycznia 2012)].

[7] Oficjalne wyniki wyborów do Rady Miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 130 z 31 maja 1934.

[8] Prof. Fr. Bujak i prof. K. Bartel laureatami nagrody naukowej miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 31 marca 1938.

[9] Tragiczny zgon polskiego pedagoga. „Nowości Illustrowane”. Nr 26, s. 9, 1 lipca 1922.

[10] Drzewo genealogiczne rodziny Thullie.

[11] M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowywania młodzieży w duchu patriotycznym, położone w latach 1905–1918”.

[12] Bolesław Limanowski z PPS nie mógł prowadzić pierwszych obrad, do czasu wyboru prezydium obrady prowadził Maksymilian Thullie (ChD)

[13] siedzenie otworzył nie najstarszy wiekiem poseł, a płk Stanisław Skwarczyński (OZN)

[14] w zastępstwie najstarszego wiekiem Stefana Giebla z ChD

[15] Barbara Borys-Damięcka (PO) nie mogła prowadzić obrad, do czasu wyboru marszałka Senatu obrady poprowadził Michał Seweryński (PiS)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[A]

[B]

[C]

[D]