Meschiidae
| Meschiidae | |
| Malipatil, 2014 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina |
Meschiidae |
Meschiidae – rodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i nadrodziny Lygaeoidea. Obejmuje 12 opisanych gatunków. Zamieszkują krainy australijską i orientalną. Są fitofagami.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiaki o szeroko-jajowatym w zarysie ciele długości od 4 do 5,7 mm i szerokości od 1,6 do 2,5 mm. Grzbietowa strona ciała jest spłaszczona[1].
Znacznie szersza niż długa głowa ma na odcinku przed oczami niemal równoległe boki. Powierzchnię całej głowy pokrywają delikatne punkty i związane z nimi krótkie szczecinki o łuskowatym kształcie. Przyoczka leżą bliżej oczu złożonych niż siebie nawzajem, tuż przy nasadowej krawędzi głowy. Kształt bukuli jest wąski, klapowaty. Kłujka jest długa i sięga wyraźnie poza środek odwłoka. Na spodzie głowy znajduje się rynienka w której może się ona chować w stanie spoczynku. Czułki odznaczają się pierwszym członem krótszym i grubszym od pozostałych[1].
Tułów ma grubo punktowane przedplecze, tarczkę i pleury, a w częściach bocznych z punktów tych wyrastają łuskowate szczecinki. Przedplecze jest znacznie szersze niż długie. Jego brzegi boczne są lekko faliste i zaopatrzone w listewki o spiczastych lub zaokrąglonych wyrostkach w części przedniej. Podłużna niepunktowana linia przez środek tarczki jest słabo widoczna. Półpokrywy mają punkty na międzykrywce ułożone w trzy podłużne rządki albo w dwa podłużne rządki i bezładny wzorek. Użyłkowanie zakrywki odznacza się obecnością pojedynczej wyraźnej komórki bazalnej i pięciu żyłek podłużnych. Jeżeli w tylnych skrzydłach występuje hamus, to ma on postać wolnej żyłki w obrębie komórki kubitalnej. Na śródpiersiu występuje delikatnie zaznaczona rynienka do chowania kłujki. Ujścia gruczołów zapachowych zatułowia są wąskie i przedłużone ku tyłowi. Odnóża wszystkich par mają nieuzbrojone w kolce uda i trójczłonowe stopy[1].
Odwłok ma wszystkie swe przetchlinki umieszczone po stronie brzusznej. Stopień odchylenia ku tyłowi szwu między tergitami trzecim i czwartym jest bardzo niewielki, między czwartym a piątym niewielki, a między piątym a szóstym umiarkowany. Między tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym wyraźnie widoczne są blizny po gruczołach zapachowych stadiów larwalnych. Między trzecim i czwartym tergitem blizny te są silnie zredukowane. Trzecie sternum ma trichobotria rozmieszczone na planie trójkąta. Na czwartym sternum tworzą one niemal jedną linię. Piąty i szósty sternit mają po trzy trichobotria, zaś siódmy sternit dwa. Samiec ma pygofor stopniowo przedłużony w stożkowaty wyrostek, paramerę o płacie grzbietowym większym od brzusznego oraz rurkowaty edeagus o krótkim wyrostku gonoporowym i krótkim, trochę nieregularnie zesklerotyzowanym wyrostku helikoidalnym. Falloteka jest około dwukrotnie krótsza od rurkowatej błony łącznej edeagusa. Genitalia samicy mają krótki zbiornik nasienny i od dwóch do trzech razy dłuższy od niego przewód. Lancetowate pokładełko ma wąskie i wydłużone gonapofizy[1].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owady te są fitofagami ssącymi soki roślin. W przypadku Meschia zoui jako rośliny żywicielskie wskazuje się figowce[2].
Przedstawiciele rodziny zamieszkuje krainy australijską i orientalną. Trzy gatunki są endemitami Australii, z których dwa znane są tylko z Queensland, a trzeci wyłącznie z Wyspy Barrowa. Dwa gatunki są endemitami Indii[1], a jeden znany jest tylko z Junnanu w Chinach[2].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został w 2014 roku przez Maliego B. Malipatila. Przez większą część XX wieku jedyny znany wówczas rodzaj tej rodziny, Meschia, klasyfikowany był w obrębie sienikowatych[1], które to miały wtedy status podrodziny w obrębie zwińcowatych[3]. Jako pierwszy na błędność takiej klasyfikacji zwracał uwagę Geoffrey G.E. Scudder w pracach z lat 1957–1962[4][1]. W 1964 roku James Alexander Slater opublikował katalog zwińcowatych, w którym Meschia umieszczona została wśród rodzajów o niepewnej pozycji[5]. M.B. Malipatil proponował w 1968 roku umieszczenie tego rodzaju w monotypowej podrodzinie, aż wreszcie w 2014 wprowadził rodzinę Meschiidae, do której zaliczył także nowy rodzaj Neomeschia[1]. W sumie do rodziny tej zalicza się 12 opisanych gatunków z trzech rodzajów[6]:
- Heissothignus Slater & Brailovsky, 2006
- Heissothignus armatus Slater & Brailovsky, 2006
- Heissothignus baitetus Brailovsky, 2011
- Heissothignus perfectus Slater & Brailovsky, 2006
- Heissothignus reclusus Slater & Brailovsky, 2006
- Heissothignus slateri Brailovsky, 2011
- Meschia Distant, 1910
- Meschia barrowensis Malipatil, 2014
- Meschia brevirostris Malipatil, Masłowski & Taszakowski, 2022
- Meschia pugnax Distant, 1910
- Meschia woodwardi Scudder, 1957
- Meschia zoui Gao & Malipatil, 2019
- Neomeschia Malipatil, 2014
- Neomeschia minuta Malipatil, 2021
- Neomeschia queenslandensis Malipatil, 2014
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h M.B. Malipatil. Meschiidae, a new family of Lygaeoidea (Hemiptera: Heteroptera) from India and Australia, with descriptions of a new genus and two new species. „Zootaxa”. 3815 (2), s. 233–248. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.3815.2.4.
- ↑ a b Cuiqing Gao, Mali B. Malipatil. Meschia zoui sp. nov., first representative of the family Meschiidae from China (Hemiptera: Heteroptera: Lygaeoidea). „Zootaxa”. 4603 (1), s. 172–182, 2019. Magnolia Press.
- ↑ Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ G.G.E. Scudder. New Heterogastrinae (Hemiptera) with a key to the genera of the world. „Opuscula Entomologica”. 27 (1–2), s. 117–127, 1962.
- ↑ J.A. Slater: A catalogue of the Lygaeidae of the world. Storrs: University of Connecticut, 1964.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: family Meschiidae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-11-22].