Przejdź do zawartości

Michał Anioł (aktor)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Anioł
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1954
Warszawa

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 1976

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Michał Anioł (ur. 11 maja 1954 w Warszawie) – polski aktor.

Rozpoznawalność zapewnił mu udział w filmach takich jak Karate po polsku (1982), Pensja pani Latter (1982), Podróże pana Kleksa (1985) i Karol. Człowiek, który został papieżem (2004) oraz serialu Przyjaciele (1979).

W 2016 został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[1].

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Warszawie wspólnie z bratem Sławomirem[2]. Jego ojciec był dziennikarzem[2]. Początkowo chciał być szoferem, zanim w wieku 9 lat zaczął pociągać go świat aktorski[2]. Był chłopcem nieśmiałym, zamkniętym w sobie i nadwrażliwym, a poczucie wolności dawała mu telewizja, szczególnie westerny Rio Bravo, Vera Cruz i Siedmiu wspaniałych, radio[2] i kino, zwłaszcza filmy Strach na wróble, Swobodny jeździec czy Nocny kowboj[2]. W 1977 ukończył warszawską PWST, gdzie studiował na jednym roku z Grażyną Szapołowską, Cezarym Morawskim i Marcinem Trońskim[2]. Na ostatnim roku studiów zagrał Mamiliusza, Czas i Floryzela w przedstawieniu Zimowa opowieść autorstwa Williama Szekspira w reżyserii Zofii Mrozowskiej.

Kariera teatralna

[edytuj | edytuj kod]

Zaraz po skończeniu studiów, w sezonie 1977/1978 otrzymał angaż w Teatru na Woli, z którym był związany do 1984. Po debiucie w Przedstawieniu „Hamleta” we wsi Głucha Dolna Iva Brešana w reż. Kazimierza Kutza (1977) zagrał Tomasza w Podróży po Warszawie Feliksa Szobera w reż. Andrzeja Strzeleckiego (1977), małego mnicha w Życiu Galileusza Bertolta Brechta w reż. Ludwika René (1978), rekruta w Ulicach sytych Emila Zegadłowicza w reż. Andrzeja Kopera (1978), partyzanta w Do piachu... Tadeusza Różewicza w reż. Tadeusza Łomnickiego (1979), Awramczeto w Próbie lotu Jordana Radiczkowa w reż. Krikora Azariana (1980), kapitana w Niebezpiecznie, panie Mochnacki Jerzego Mikke w reż. Jerzego Krasowskiego (1981), młodego w Pralni w reż. Stanisława Tyma (1981), zalotnika w Amadeuszu Petera Shaffera w reż. Romana Polańskiego (1981), Jasia w Klonowych braciach Eugeniusza Szwarca w reż. Edwarda Wojtaszka (1982), chłopaka w Nie igra się z miłością Alfreda de Musset w reż. Janusza Bukowskiego (1982), adiutanta Napoleona (w tej roli Marek Dąbrowski) i księcia Anatola Kuragina w Wojnie i pokoju Lwa Tołstoja w reż. Andrzeja Chrzanowskiego (1982), Araba w Przyjacielu wesołego diabła Kornela Makuszyńskiego w reż. Jana Skotnickiego (1983) i Teofila w Igraszkach z diabłem Jana Drdy w reż. Tomasza Grochoczyńskiego (1984).

Występował w stołecznym Teatrze Narodowym jako Poeta w przedstawieniu Lilla Weneda Juliusza Słowackiego w reż. Krystyny Skuszanki (1984) i w roli Mitcha w sztuce Tramwaj zwany pożądaniem Tennessee Williamsa w reż. Waldemara Matuszewskiego (1986), a także w chorzowskim Teatrze Rozrywki jako Jerry Ryan w Huśtawce Colemana Cy w reż. Marcela Kochańczyka (1985) i jako On w musicalu Agnieszki Osieckiej Apetyt na czereśnie w reż. Dariusza Miłkowskiego (1987).

W 1988 wyemigrował do Grecji[3]. W latach 1989–1998 mieszkał w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych[4]. Pracował m.in. jako recepcjonista i pracownik wypożyczalni kaset wideo[3]. Studiował w American Academy of Dramatic Arts[4]. Grał w teatrach kanadyjskich[4], m.in. Pozzo w sztuce Czekając na Godota Samuela Becketta[2], i prowadził własne Kontrast Actor Studio[4].

W 2007 Jan Tomaszewicz, dyrektor Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, poprosił Anioła, żeby zastąpił ciężko chorego Alika Maciejewskiego w roli Starszego Pana Stanisława w Babci[2] Michała Walczaka w reż. Sławomira Batyry. W latach 2008–2019 Anioł związał się z gorzowskim Teatrem im. Osterwy. W 2010 za rolę działacza w Zapachu żużla Iwony Kusiak w reż. Jacka Głomba został doceniony przez redaktora „Dialogu” Jacka Sieradzkiego i umieszczony w jego w Subiektywnym Spisie Aktorów Teatralnych[5]. W 2019 został laureatem nagrody Juliusza przyznanej przez Stowarzyszenie Widzów Gorzowskiego Teatru za role w Teatrze im. Osterwy w sezonie 2018/2019, w tym Bacha w Kolacji na cztery ręce i towarzysza Bukara w Przedstawieniu Hamleta we wsi Głucha Dolna[6]. W 2021 zdobył Motyla, Nagrodę Kulturalną Prezydenta Miasta Gorzowa Wielkopolskiego[7].

Kariera ekranowa

[edytuj | edytuj kod]

Na małym ekranie zadebiutował rolą ucznia w mieszkaniu Jedlińskiego w serialu Polskie drogi (1976). W pełnometrażowej produkcji fabularnej zadebiutował w niewielkiej roli partyzanta w filmie telewizyjnym Krzysztofa Zanussiego Drogi pośród nocy (Wege in der Nacht, 1979). Sympatię widzów zyskał rolą młodego artysty plastyka Michała Szczerbica w dramacie sensacyjnym Wojciecha Wójcika Karate po polsku (1982). Stał się rozpoznawalny też wśród młodszej widowni dzięki roli kapitana Kwaterno w familijnym filmie muzycznym fantasy Krzysztofa Gradowskiego Podróże pana Kleksa (1985).

Był obsadzany w spektaklach Teatru Telewizji: Wesele (1981) jako Wojtek w reż. Jana Kulczyńskiego, Śmierć po raz drugi (1984) jako Michael Eastwood w reż. Barbary Sałackiej, Zapis ojca Hermanna (1985) jako Zbigniew w reż. Jerzego Krasowskiego, Afera mięsna (2007) jako Kazimierz Witaszewski w reż. Janusza Dymka i Czarnobyl. Cztery dni w kwietniu (2010) jako generał Florian Siwicki w reż. Janusza Dymka.

Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych wystąpił gościnnie w serialach: Napoleon (1991), Millennium[2] (1997) jako ksiądz i Gliniarz z dżungli[2]. Wziął udział w produkcjach Mariusza PujszoPolisz kicz projekt (2003), Legenda (2005) i Polisz kicz projekt... kontratakuje! (2006), a także w programie Singa Dinga (2008). Za rolę Pasternaka, ojca Zbyszka (Rafał Zawierucha) w filmie Andrzeja Barańskiego Księstwo (2011) był nominowany do nagrody Złota Kaczka[7].

Dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Zajmował się także dubbingiem. Użyczył swojego głosu Davidowi Wilkersonowi w adaptacji filmowej powieści Krzyż i sztylet (1970), Fredowi w serialu animowanym Scooby i Scrappy Doo (1979) i Białemu Lwu w serialu Bajarz (1987). Brał udział w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia: Lutnia z Czarnolasu Jana Kochanowskiego w reż. Henryka Rozena (1980), Syn Jagiełły Władysława Milczarka w reż. Jana Zelnika (1980) jako Władysław III Warneńczyk, Stąd do wieczności Jamesa Jonesa w reż. Macieja Zembatego (1980) i Koniec świata Stanisława Stanika w reż. Jana Warenyci (2004) jako konduktor.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. www.gov.pl. [dostęp 2017-01-25].
  2. a b c d e f g h i j Krzysztof Lubczyński, Michał Anioł: „Wolność cenię najbardziej”, „Dziennik Trybuna”, Nr 127/128. 29 czerwca 2020
  3. a b MG: Polski aktor o swoim alkoholizmie. Pił nawet płyn do płukania jamy ustnej. Fakt.pl, 2016-07-21. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)].
  4. a b c d Renata Ochwat: Michał Anioł: Podoba mi w Gorzowie. „Gazeta Lubuska”, 2008-02-10. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)].
  5. Anioł w spisie aktorów Sieradzkiego. Encyklopedia teatru polskiego. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)].
  6. Aleksandra Szymańska: Teatr Osterwy zakończył sezon i wręczył Juliusza najpopularniejszemu aktorowi. To Michał Anioł!. „Nasze Miasto”, 2019-06-24. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)].
  7. a b Kazimierz Ligocki: Michał Anioł. Encyklopedia Gorzowa Wielkopolskiego, 2021-10-04. [dostęp 2023-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-05)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]