Nalot dywanowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 09:04, 15 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Rotterdam po niemieckim nalocie dywanowym w maju 1940

Nalot dywanowy – atak powietrzny samolotów bombowych, mający na celu całkowite zniszczenie wybranego celu. Taktyka stosowana głównie podczas nalotów w drugiej wojnie światowej. Określenie „dywanowy” wzięło się od formacji, w jakiej leciały bombowce[potrzebny przypis]. Setki samolotów lecących blisko siebie, na podobnej wysokości, tworzyły zwartą „powierzchnię bombardującą” o bardzo dużym rozmiarze (nawet do 15 000 m²), z wyglądu przypominającą właśnie dywan. W taktyce lotniczej prowadzenie dużych formacji było możliwe dzięki nawigatorom – przewodnikom formacji.

Geneza, zastosowanie, skutki

Taktykę nalotu dywanowego zapoczątkowała Luftwaffe w czasie wojny domowej w Hiszpanii, później wykorzystała ją w trakcie ataku na Polskę we wrześniu 1939 roku (bombardując 25 września Warszawę, w niemieckim nalocie na stolicę Polski uczestniczyło wówczas ponad 400 samolotów[1]). Kolejnymi słynnymi nalotami Luftwaffe był atak powietrzny na Rotterdam (maj 1940) już po kapitulacji armii holenderskiej wobec Niemiec, zmasowane naloty na Londyn (zapoczątkowane 7 września 1940), nalot na Coventry 14 listopada 1940 i naloty na Belgrad 6 i 7 kwietnia 1941 w czasie agresji na Bałkany.

Pierwszym nalotem dywanowym RAF był nalot na Lubekę 28 marca 1942. Od roku 1943 RAF i USAAF rozpoczęły ofensywę powietrzną na Trzecią Rzeszę siłami nawet ponad 1000 samolotów w jednym nalocie. Samoloty RAF-u z reguły prowadziły naloty nocne (bombowce brytyjskie były przystosowane do nalotów nocnych), natomiast siły USAAF-u naloty dzienne.

Najkrwawszy nalot dywanowy (i w ogóle najbardziej niszczycielski atak lotniczy w historii) miał miejsce nocą z 9 na 10 marca 1945 roku nad Tokio, gdzie 329 samolotów B-29 Superfortress zrzuciło blisko dwa tysiące ton bomb, z czego większość (1667 ton) stanowiły bomby zapalające M-69. Intensywne pożary przekształciły się w burzę ogniową. Zginęło i zmarło od oparzeń około 100 000 osób[2].

Najsłynniejszy nalot dywanowy w Europie przeprowadziły brytyjskie siły powietrzne, w nocy z 13 na 14 lutego 1945 roku, bombardując Drezno. 770 bombowców Avro Lancaster i 600 bombowców B-17 Flying Fortress doprowadziło do śmierci około 25–30 tysięcy ludzi (mieszkańców i uchodźców). I tu, podobnie jak w Tokio, w czasie nalotu i w burzy ogniowej zniszczona została duża część miasta.

Powojenne szacunki aliantów podawały, że jedna trzecia ludności Niemiec ucierpiała bezpośrednio wskutek bombardowań, około 14 milionów ludzi straciło majątek, ponad 20 milionów zostało na jakiś czas pozbawionych elektryczności, gazu lub wody, 5 milionów musiało się ewakuować. Zniszczeniu uległa jedna czwarta mieszkań. Zginęło około 305 tysięcy osób[3][4]

Miasta – ofiary nalotów dywanowych

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Sokoły Stalina nad Warszawą. Focus.pl, Historia, 22 maja 2011. [dostęp 2011-07-30]. (pol.).
  2. ↑ 70. rocznica nalotu na Tokio, w którym zginęło 100 tys. osób. dzieje.pl, 2015-03-09. [dostęp 2017-11-18].
  3. ↑ United States Strategic Bombing Survey, t. 4, New York/London 1976, s. 7–10.
  4. ↑ Ian Kershaw, Hitler. 1941-1945 Nemesis, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2003, ISBN 83-7301-324-5, s. 516, przypis 34. Por też: United States Strategic Bombing Survey wersja elektroniczna (jęz. ang.).

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nalot_dywanowy&oldid=51569438”