Opiętek dwuplamy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opiętek dwuplamy
Agrilus biguttatus
(Fabricius, 1776)
Ilustracja
Imago
Ilustracja
Rysunek larwy aut. E. Reittera
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Nadrodzina

bogatki

Rodzina

bogatkowate

Podrodzina

Agrilinae

Plemię

opiętki

Podplemię

Agrilina

Rodzaj

Agrilus

Gatunek

opiętek dwuplamy

Synonimy
  • Buprestis biguttatus Fabricius, 1776
  • Buprestis pannonicus Piller & Mitterpacher, 1783
  • Cucujus octoguttatus Geoffroy in Fourcroy, 1785
  • Agrilus bicolor Fleischer, 1930

Opiętek dwuplamy[1], opiętek dwuplamek[2], opiętek dwuplamkowy[3] (Agrilus biguttatus) – gatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych i podrodziny Agrilinae. Zamieszkuje zachód Palearktyki. Występuje w lasach i parkach. Larwy przechodzą rozwój w korze i pod korą dębów, a na południu zasięgu także buków, kasztanowców i wiązów.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1776 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Buprestis biguttatus[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Imago, widok z boku
Imago, widok od spodu
Imago, widok od przodu

Chrząszcz o mocno wydłużonym ciele długości od 8 do 13 mm. Wierzch ciała cechuje się metalicznym połyskiem i jednolicie złocistozieloną, brązowozieloną, zieloną, a rzadziej niebieskozieloną lub niebieskawą barwą[5][1]. Głowa zaopatrzona jest w duże oczy niemal stykające się z przednią krawędzią przedplecza. Przedplecze ma podwójną krawędź boczną[5]. Pokrywy mają po jednej plamce z gęstego, białego owłosienia, położonej w pobliżu szwu, za środkiem ich długości. Rzadziej występuje jeszcze jedna para mniej wyraźnych plamek zlokalizowana przy nasadzie pokryw, obok guzów barkowych. Wierzchołki pokryw są łagodnie zaokrąglone i lekko rozchylone, a krawędzie ząbkowane, lecz pozbawione kolców[5][1]. Odwłok jest granatowy[1]. Na spodzie ciała plamki z gęstych, białych włosków umieszczone są na zewnętrznych stronach bioder tylnych odnóży, sternitach trzecim, czwartym i piątym oraz pleurytach pierwszych, trzecich i czwartych, a czasem też piątych[5].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Żerowisko larw

Owad ten zasiedla lasy i parki z udziałem starych egzemplarzy roślin żywicielskich[3][1]. Rozmieszczony jest od nizin do rzędnych około 1000 m n.p.m.[5] Larwykambiofagiczne[3]. Przechodzą rozwój w korze i pod korą obumierających pni, grubszych gałęzi i pniaków różnych gatunków dębów[6][2], a na południu zasięgu także buków, kasztanowców i wiązów[1]. Chętnie wybierają drzewa osłabione już żerowaniem fitofagów[6]. Osobniki dorosłe obserwuje się od maja do lipca[6][1]. Są płochliwe i bardzo dobrze latają[1]. Siadają na starych i młodych drzewach, ich powalonych pniach i pniakach[6][1][2]. Żerują na liściach drzew żywicielskich w piętrze koron[1].

Do parazytoidów larw tego opiętka należą męczelkowate Atanycolus sculpturatus i Doryctes rex oraz gąsienicznikowaty Dolichomitus imperator[1].

Gatunek palearktyczny, w Europie znany z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Estonii, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskich części Turcji i Rosji. Poza Europą notowany jest z Afryki Północnej[4], anatolijskiej części Turcji, Zakaukazia oraz Iranu[5][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k Agrilus biguttatus – Opiętek dwuplamy. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2023-08-10].
  2. a b c Jiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000, s. 162.
  3. a b c Andrzej Kolk, Jerzy R. Starzyk: Atlas szkodliwych owadów leśnych. Multico, 1996. ISBN 978-83-7073-095-6.
  4. a b Agrilus biguttatus (Fabricius, 1776). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2023-08-10].
  5. a b c d e f Karl Wilhelm Harde: Familie Buprestidae (Prachtkäfer). W: Die Käfer Mitteleuropeas Band 6: Diversicornia. Heinz Freude, Karl Wilhelm Harde, Gustav Adolf Loshe (red.). Krefeld: Goecke & Evers Verlag, 1979, s. 204–247.
  6. a b c d e B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska: Katalog Fauny Polski. Część XXIII, zeszyt 10. Chrząszcze – Coleoptera. Buprestoidea, Elateroidea i Cantharoidea.. Warszawa: 1985.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]