Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych ASC

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych
Allied Submarine Command ASC
Historia
Organizacja

 NATO

Sformowanie

2003

Organizacja
Podległość

ACO

Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych (ang. Allied Submarine Command ASC) – jedno z dowództw NATO; w 2012 wyłączone z systemu dowodzenia i spełniające funkcje doradczo informacyjne.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych powołane zostało 15 grudnia 2003. Było organem planistycznym i koordynującym działalność operacyjną okrętów podwodnych. Stymulowało rozwój taktyki działań podwodnych. Było też organem doradczym w prowadzonej transformacji struktur dowodzenia NATO. Dowódcą ASC był admirał amerykański[a], który w strukturach NATO podlegał bezpośrednio dowódcy Sojuszniczego Dowództwa Operacji ACO (SACEUR)[1].

W grudniu 2012 Komitet Wojskowy wydał dokument MC 0324/3 (The NATO Military Command Structure)[2]. Na jego podstawie ze struktur dowodzenia NATO wyłączono Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych[3]. ASC jako organizacja, która nie jest w strukturach dowodzenia NATO, współpracuje jednak blisko z dowództwem ACT i ACO[4].

Cele i zadania ASC[edytuj | edytuj kod]

Główne zadania to[1]:

  • wdrożenie operacyjnej i taktycznej doktryny działania sił podwodnych i zaimplementowanie jej w obydwóch dowództwach strategicznych
  • wspieranie SACEUR w wykonywaniu zadań przez OOP zleconych przez Radę Północnoatlantycką
  • zapewnienie NATO zdolności w prowadzeniu działań przez OOP
  • wsparcie scentralizowanego zarządzania działalnością OOP
  • współpraca z krajami – członkami Partnerstwa dla Pokoju
  • koordynowanie i wspieranie działalności centrów badawczych techniki podwodnej i działań ratowniczych prowadzonych na rzecz OOP.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Dowódcą ASC był admirał amerykański, który jednocześnie pełnił funkcję dowódcy amerykańskich sił podwodnych na Atlantyku (Commander Submarine Force Atlantic – COMSUBLANT).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Zarychta 2013 ↓, s. 336.
  2. Zarychta 2013 ↓, s. 344.
  3. Zarychta 2013 ↓, s. 346.
  4. Zarychta 2013 ↓, s. 352.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]