Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AAFCE
| |
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1951 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
CINCAIRCENT |
| Kontynuacja |
AIRCENT |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Ramstein |
| Podległość | |
Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej (ang. Allied Air Forces Central Europe AAFCE) – nieistniejące już jedno z dowództw taktyczno-operacyjnych[a] NATO.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W kwietniu 1951 generał Dwight Eisenhower podpisał rozkaz powołujący Naczelne Dowództwo Połączonych Sił Sojuszniczych NATO w Europie (ACE)[2]. Obszar Europy podzielono na trzy teatry działań wojennych, w tym Centralny (Środkowoeuropejski) Teatr Działań Wojennych[3].
Konsekwencją rozkazu było powołanie Dowództwo Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Centralnej AFCENT. Ze względu na duże różnice stanowisk pomiędzy USA, Wielką Brytanią i Francją, a dotyczące relacji i podległości sił na Centralnym TDW, kierował nim osobiście generał Eisenhower. Podlegał mu bezpośrednio dowódca Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej CINCAIRCENT[2].
W 1953 nastąpiła pierwsza restrukturyzacja dowództw NATO w Europie. Odtworzono Dowództwo Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Centralnej AFCENT i podporządkowano mu Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych stacjonujące w Fontainebleau we Francji[4].
W latach 60. XX w. Francja wycofała się ze struktury militarnej NATO. Konsekwencją było między innymi rozwiązanie Dowództwa Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT, a dotychczas podległe jemu siły podporządkowano bezpośrednio Dowódcy Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Centralnej AFCENT[5].
W 1974 odtworzono Połączone Dowództwo Sił Powietrznych Europy Centralnej (Allied Air Forces Central Europe AAFCE), tym razem z siedzibą w Ramstein, któremu podporządkowano ponownie 2. i 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne[6].
Dalsze przekształcenia[edytuj | edytuj kod]
Po rozpadzie Związku Radzieckiego i zakończeniu „zimnej wojny” podjęto szereg decyzji w zakresie restrukturyzacji struktur dowodzenia NATO. W 1993 zintegrowano Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy AAFCE w Ramstein, dowództwo 2 ATAF w Mönchengladbach oraz dowództwo 4 ATAF w Heidelbergu i utworzono Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy AIRCENT. Nowo powstałemu dowództwu podporządkowano trzy połączone stanowiska dowodzenia lotnictwa taktycznego i obrony powietrznej (2., 3. i 4. CAOC)[7].
We wrześniu 1999 po raz kolejny zreformowano strukturę dowodzenia NATO. Nowa struktura nadal opierała się z trzech szczeblach dowodzenia. Przemianowano między innymi Główne Podporządkowane Dowództwa (Principal Subordinate Commands – PSCs) na Dowództwa Komponentów i Połączone Dowództwa Subregionalne JSRC[8]. Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT przemianowano na Dowództwo Komponentu CC AIRNORTH, pozostawiając je w Ramstein[9]. W wyniku dalszych zmian organizacyjnych, a także powiększania NATO o nowych członków, w 2013 powstało Dowództwo Sojuszniczych Sił Powietrznych AIRCOM.
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- W 1974[6]
- Połączone Dowództwo Sił Powietrznych Europy Centralnej AAFCE – Ramstein (RFN)
- 2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne (2 ATAF) – Mönchengladbach (RFN)
- 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne (4 ATAF) – Ramstein (RFN)
- W 1994
- Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT – Ramstein (Niemcy)
- 2 Połączone Stanowisko Dowodzenia Lotnictwa Taktycznego i Obrony Powietrznej 2 CAOC – Kalkar/Uedem (Niemcy)
- 3 Połączone Stanowisko Dowodzenia Lotnictwa Taktycznego i Obrony Powietrznej 3 CAOC – Sembach (Niemcy)
- 4 Połączone Stanowisko Dowodzenia Lotnictwa Taktycznego i Obrony Powietrznej 4 CAOC – Messtetten (Niemcy)
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
| Stopień, imię i nazwisko | Czasokres |
|---|---|
| generał Lauris Norstad | 1951 – 1953 |
| marszałek lotnictwa Basil Embry | 1953 – 1956 |
| marszałek lotnictwa George Mills | 1956 – 1959 |
| marszałek lotnictwa Harry Broadhurst | 1959 – 1961 |
| marszałek lotnictwa The Earl of Bandon | 1961 – 1963 |
| marszałek lotnictwa Edmund Hudleston | 1963 – 1967 |
| Dowództwo nieczynne | |
| marszałek lotnictwa Peter Le Cheminant | 1976 – 1979 |
| marszałek lotnictwa John Stacey | 1979 – 1981 |
| marszałek lotnictwa Peter Terry | 1981 – 1981 |
| marszałek lotnictwa John Gingell | 1981 – 1984 |
| marszałek lotnictwa Michael Beavis | 1984 – 1986 |
| marszałek lotnictwa Joseph Gilbert | 1986 – 1989 |
| marszałek lotnictwa Anthony Skingsley | 1989 – 1993 |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 76.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 81.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 70.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 97.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 138.
- ↑ a b Zarychta 2013 ↓, s. 149.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 296.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 313.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 315.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
| Państwa członkowskie | |
|---|---|
| Kandydaci | |
| Struktura |
.svg)