Jaćwingowie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Nazwy: drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
*VI-VII wiek kryzys kultury sudowskiej - zanik wcześniejszych zwyczajów pogrzebowych w postaci budowy kurhanów i zanik większości osadnictwa, przypuszczalnie związany z [[Wielka wędrówka ludów|Wielką wędrówką ludów]]. Większość Sudowi po tym okresie nie jest zamieszkana. |
*VI-VII wiek kryzys kultury sudowskiej - zanik wcześniejszych zwyczajów pogrzebowych w postaci budowy kurhanów i zanik większości osadnictwa, przypuszczalnie związany z [[Wielka wędrówka ludów|Wielką wędrówką ludów]]. Większość Sudowi po tym okresie nie jest zamieszkana. |
||
* IX wiek – powstają nowe struktury osadnicze, Jaćwingowie (Sudowowie) są częścią ludów [[Bałtowie|bałtyjskich]] (nazywanych Estami). |
* IX wiek – powstają nowe struktury osadnicze, Jaćwingowie (Sudowowie) są częścią ludów [[Bałtowie|bałtyjskich]] (nazywanych Estami). |
||
* X wiek – [[Bolesław I Chrobry]] sprzymierza się z Jaćwingami w walce przeciw Rusi i pozostałym plemionom pruskim; pierwsze wzmianki kronikarzy [[Ruś Kijowska|ruskich]] o najazdach Rusinów na teren Jaćwieży. |
* X wiek – [[Bolesław I Chrobry]] sprzymierza się z Jaćwingami w walce przeciw Rusi i pozostałym plemionom pruskim; |
||
*X wiek - pierwsze wzmianki kronikarzy [[Ruś Kijowska|ruskich]] o najazdach Rusinów na teren Jaćwieży. |
|||
* nieudane próby chrystianizacji Jaćwieży przez [[Bruno z Kwerfurtu|Brunona z Kwerfurtu]] (1009 rok). |
* nieudane próby chrystianizacji Jaćwieży przez [[Bruno z Kwerfurtu|Brunona z Kwerfurtu]] (1009 rok). |
||
* XI-XII wiek – walki Jaćwingów z Polakami i Rusinami, czasowe koalicje z Polakami przeciw Rusinom i Prusom (w wyniku wspólnych najazdów została zniszczona pruska [[Galindia]]). Najazdy na [[Mazowsze]], a nawet na lubelską [[Małopolska|Małopolskę]] spowodowały odwetowe najazdy książąt polskich. |
* XI-XII wiek – walki Jaćwingów z Polakami i Rusinami, czasowe koalicje z Polakami przeciw Rusinom i Prusom (w wyniku wspólnych najazdów została zniszczona pruska [[Galindia]]). Najazdy na [[Mazowsze]], a nawet na lubelską [[Małopolska|Małopolskę]] spowodowały odwetowe najazdy książąt polskich. |
||
*1192 - odwetowa wyprawa księcia [[Kazimierz II Sprawiedliwy|Kazimierza Sprawiedliwego]] przeciwko Jaćwingom, który najpierw pobił pod Drohiczynem sprzymierzonych z nimi Rusinów, a potem podbił Jaćwież i zmusił Jaćwingów do poddaństwa i płacenia trybutu<ref name=":0">Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, ''Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce'', Universitas, Kraków 2004</ref>. |
*1192 - odwetowa wyprawa księcia [[Kazimierz II Sprawiedliwy|Kazimierza Sprawiedliwego]] przeciwko Jaćwingom, który najpierw pobił pod [[Drohiczyn (Polska)|Drohiczynem]] sprzymierzonych z nimi Rusinów, a potem podbił Jaćwież i zmusił Jaćwingów do poddaństwa i płacenia trybutu<ref name=":0">Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, ''Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce'', Universitas, Kraków 2004</ref>. |
||
* 1256 - Jaćwingów najechali książęta ruscy Daniel i Wasylko, wspomagani przez piastowskich książąt Siemowita i Bolesława Wstydliwego<ref name=":0" /> (małopolskie wojska Bolesława prowadzili wojewoda Sąd i kasztelan Sięgniew). |
* 1256 - Jaćwingów najechali książęta ruscy Daniel i Wasylko, wspomagani przez piastowskich książąt Siemowita i Bolesława Wstydliwego<ref name=":0" /> (małopolskie wojska Bolesława prowadzili wojewoda Sąd i kasztelan Sięgniew). |
||
*1264 - po spustoszeniu przez Jaćwingów Ziemi Łukowskiej i Małopolski aż po [[Tarczek]], Bolesław Wstydliwy zorganizował wyprawę odwetową, w której pobił ich wodza Komata [[Bitwa pod Brańskiem|w bitwie pod Brańskiem]]<ref name=":0" /> |
*1264 - po spustoszeniu przez Jaćwingów Ziemi Łukowskiej i Małopolski aż po [[Tarczek]], Bolesław Wstydliwy zorganizował wyprawę odwetową, w której pobił ich wodza Komata [[Bitwa pod Brańskiem|w bitwie pod Brańskiem]]<ref name=":0" /> |
Wersja z 13:54, 3 wrz 2019
|
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Jaćwingowie lub Jaćwięgowie – wymarły w XVI wieku lud bałtyjski, blisko spokrewniony z Prusami i Litwinami (czasem uważany za jedno z plemion pruskich), zamieszkujący Jaćwież (Sudowię) leżącą obecnie w większości na terenie północno-wschodniej Polski. Posługiwali się językiem jaćwińskim (jaćwieskim) lub dialektem języka pruskiego.
Nazwy
W zależności od źródeł (polskie, krzyżackie, ruskie, litewskie) oraz form wymowy, lud ten nazywany był inaczej jako:
- pol. Jaćwingowie, Jaćwięgowie, Jaćwięgi, Jadźwingowie, łac. Jaczwangos, Jentousi, lit. Jotvingiai, biał. Яцьвягі, ros. Ятвя́ги, niem. Jatwinger, Jadwinger, Jotwinger, Jatwägen.
- pol. Sudowowie, Sudawianie, łac. Sudovia, lit. Sūduviai, niem. Sudauer,
- pol. Polekszanie, Połekszanie, łac. Pollexiani (Sunt autem Pollexiani Getarum seu Prussorumgenus[1]), niem. Pollexaner (możliwe, że pozostałością tej formy jest nazwa regionu Podlasie oraz Polesie i nazwa Poleszucy; wiąże się ją również z nazwą rzeki Łek, obecnie Ełk),
- lit. Dainaviai, pol. Dajnowie
- nie wiemy jakim mianem samych siebie określali.
Według Jerzego Nalepy każda z nazw dotyczyła pierwotnie tylko części terenu zamieszkanego przez Jaćwingów lub jednego z ich plemion i została przeniesiona na całą Jaćwież przez najbliżej sąsiadujące z nimi narody[2]. Nazwy te miały pochodzić od rzek, nad którymi zamieszkiwały poszczególne odłamy Jaćwingów: Pollexiani mieli zajmować tereny nad rzeką Ełk (dawna nazwa Łek) przy granicy z Mazowszem, Jatvjagi mieli zamieszkiwać okolice rzeki Antia (czyli Czarnej Hańczy) blisko Czarnej Rusi[2], Dajnowie tereny dzisiejszej południowej Litwy. Odłam Jaćwingów określany jako Sudowite mieli zajmować teren w okolicach rzeki Sudonia, która jest lewym dopływem Szeszupy lub przy północnej granicy Wielkich Jezior Mazurskich[2].
Sudowowie byli identyfikowani ze wspomnianymi przez starożytnych pisarzy Sudinoi (np. Klaudiusz Ptolemeusz), jednak tak jak w przypadku Galindów nazwa ta była błędnie używana przez średniowiecznych kronikarzy, ponieważ nie ma naukowych przesłanek by łączyć Jaćwingów z Sudinoi.
Teren zamieszkania
Jaćwingowie wyodrębnili się z bałtyjskich Prusów najwcześniej w X wieku n.e. Pierwotnie zamieszkiwali teren pomiędzy Wielkimi Jeziorami Mazurskimi na zachodzie, rzeką Niemen na wschodzie i na północy oraz Biebrzą lub też nawet Narwią na południu[2]. Pod wpływem walk z Polakami, Krzyżakami i Rusinami i prowadzonej przez nich akcji kolonizacyjnej terytorium Jaćwieży kurczyło się i w XIII wieku ograniczało się do tzw. Jaćwieży właściwej, czyli rejonu Suwałk, Sejn, Augustowa, Olecka i Ełku. Żyli oni też na terenie Twarogów Lackich. Na mocy traktatu melneńskiego z 1422 Jaćwież została podzielona pomiędzy Królestwo Polskie, zakon krzyżacki i Wielkie Księstwo Litewskie. Przypuszczalnie głównym ośrodkiem Jaćwieży był gród w miejscowości Szurpiły.
Zwyczaje pogrzebowe
Jaćwingowie swoje cmentarze lokalizowali w sąsiedztwie swoich osad, co wskazuje, że w odróżnieniu od Słowian nie obawiali się swoich zmarłych. Charakterystyczne są też dla nich pochówki koni przy swoich właścicielach.
Taktyka walki
Jaćwingowie unikali staczania walnych bitew oraz zdobywania fortyfikacji i swoją taktykę opierali na szybkich atakach na terytorium nieprzyjaciela i powrotach z łupem na Jaćwież. Wyprawy odwetowe musiały się liczyć z ciężkimi warunkami terenowymi na Jaćwieży, ponieważ były to tereny zalesione, bagniste, z licznymi rzekami, jeziorami i wzgórzami morenowymi, co ułatwiało organizowanie zasadzek przez Jaćwingów. Kroniki średniowieczne podkreślają waleczność wojowników jaćwieskich.
Historia
- epoka brązu – w okolicy wsi Jatwieź Duża w okresie pomiędzy VIII a VI wiekiem p.n.e. znajdowała się osada o charakterze obronnym[3]
- od II wieku n.e. – kultura sudowska występowała na terenie zajmowanym później przez Jaćwingów
- II wiek Ptolemeusz natomiast pisał o „Sudinach”
- VI-VII wiek kryzys kultury sudowskiej - zanik wcześniejszych zwyczajów pogrzebowych w postaci budowy kurhanów i zanik większości osadnictwa, przypuszczalnie związany z Wielką wędrówką ludów. Większość Sudowi po tym okresie nie jest zamieszkana.
- IX wiek – powstają nowe struktury osadnicze, Jaćwingowie (Sudowowie) są częścią ludów bałtyjskich (nazywanych Estami).
- X wiek – Bolesław I Chrobry sprzymierza się z Jaćwingami w walce przeciw Rusi i pozostałym plemionom pruskim;
- X wiek - pierwsze wzmianki kronikarzy ruskich o najazdach Rusinów na teren Jaćwieży.
- nieudane próby chrystianizacji Jaćwieży przez Brunona z Kwerfurtu (1009 rok).
- XI-XII wiek – walki Jaćwingów z Polakami i Rusinami, czasowe koalicje z Polakami przeciw Rusinom i Prusom (w wyniku wspólnych najazdów została zniszczona pruska Galindia). Najazdy na Mazowsze, a nawet na lubelską Małopolskę spowodowały odwetowe najazdy książąt polskich.
- 1192 - odwetowa wyprawa księcia Kazimierza Sprawiedliwego przeciwko Jaćwingom, który najpierw pobił pod Drohiczynem sprzymierzonych z nimi Rusinów, a potem podbił Jaćwież i zmusił Jaćwingów do poddaństwa i płacenia trybutu[4].
- 1256 - Jaćwingów najechali książęta ruscy Daniel i Wasylko, wspomagani przez piastowskich książąt Siemowita i Bolesława Wstydliwego[4] (małopolskie wojska Bolesława prowadzili wojewoda Sąd i kasztelan Sięgniew).
- 1264 - po spustoszeniu przez Jaćwingów Ziemi Łukowskiej i Małopolski aż po Tarczek, Bolesław Wstydliwy zorganizował wyprawę odwetową, w której pobił ich wodza Komata w bitwie pod Brańskiem[4]
- 1282 - najazd 3 tys. Jaćwingów na Lubelszczyznę, w trakcie którego przez dwa tygodnie ją pustoszyli i pościg za nimi Leszka Czarnego, który gdy wracali z łupami zagrodził im drogę i zadał klęskę na północ od Drohiczyna[4].
- 1283 - po klęsce w walkach przeciwko Krzyżakom poddał się wódz Jaćwingów Skomand.
- W 1283 wódz Jaćwingów, Skudro, zabija Friedricha von Holle. Był to ostatni uczestnik krucjat, zabity w Europie Północnej przez wojowników pogańskich. Skudro zbiegł do południowej Polski. Resztki Jaćwingów zostały przesiedlone przez Zakon Krzyżacki na Sambię (tzw. kąt sudowski), emigrowały na Litwę i Grodzieńszczyznę, gdzie zostały wchłonięte przez Litwinów w XIII i XIV wieku, oraz na południe od Biebrzy i na Mazowsze.
- 1283–1422 – tzw. pustka plemienna; ziemie jaćwieskie są w dużym stopniu wyludnione, pokrywa je puszcza (niem. Wildenis – pustkowie), która jest miejscem polowań i terenem rozgraniczenia wpływów Litwinów, Polaków i Krzyżaków.
- Ziemie Jaćwingów pokojem melneńskim w 1422 roku podzielono między Królestwo Polskie, zakon krzyżacki i Wielkie Księstwo Litewskie. Początek ponownego zasiedlenia terenów Jaćwieży.
Charakterystyka
Jan Długosz opisując w swych „Rocznikach” wyprawę Bolesława Wstydliwego na Jaćwingów w 1264 r. taką zawarł ich charakterystykę:
„Mieszka zaś naród Jaćwingów w północnej stronie, graniczy z Mazowszem, Rusią i Litwą i ma język w dużej mierze podobny do języka Prusów i Litwinów i zrozumiały dla nich, a ludy dzikie, wojownicze i tak bardzo żądne sławy i pamięci, że dziesięciu spośród nich walczyło ze stu wrogami, zachęconych tą jedyną nadzieją i świadomością, że po śmierci i zagładzie ziomkowie będą ich sławić pieśniami o dzielnych czynach. To usposobienie przyprawiło ich o zgubę, ponieważ mała garstka łatwo ulegała liczebnej przewadze tak, że powoli niemal cały ich naród wyginął, ponieważ nikt z nich nie cofał się przed nierówną walką, ani nie starał się uciec po wdaniu się w walkę.”
(Jan Długosz, Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego ks. VII-VIII, przeł. Julia Mruwkówna, oprac. Danuta Turkowska i Maria Kowalczyk, PWN, Warszawa 1974, s. s. 177–180)
Zobacz też
Bibliografia
a) materiały źródłowe:
- Jan Długosz, Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego ks. VII-VIII, przeł. Julia Mruwkówna, oprac. Danuta Turkowska i Maria Kowalczyk, PWN, Warszawa 1974.
- Powieść minionych lat. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1999. ISBN 83-04-04448-X.
- Piotr z Dusburga: Kronika ziemi pruskiej. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2005. ISBN 83-231-1855-8.
b) specjalistyczna:
- Aleksander Brückner, Starożytna Litwa. Ludy i bogi. Szkice historyczne i mitologiczne, rozdział III, 1904 i nn.
- Aleksander Kamiński, Jaćwież, Łódź, 1953.
- „Ludy Bałtyckie. Pierwotna wiara i kulty”, [w:] Aleksander Brückner, Mitologia słowiańska i polska, Warszawa 1985.
- Jerzy Nalepa, Jaćwięgowie – nazwa i lokalizacja, Białystok, 1964.
- Jerzy Nalepa, Z badań nad jaćwieskimi relikatami onomastycznymi Połeksza, [w:] Studia linguistica slavica baltica K.-O. Falk, Lund 1966, S. 185–202.
- Jerzy Nalepa, Połekszanie (Pollexiani) – Plemię Jaćwięskie u północno-wschodnich granic Polski, „Rocznik Białostocki”, t. VII: 1966, Warszawa 1967, s. 7–33.
- Henryk Łowmiański Studia nad dziejami Wielkiego Księstwa Litewskiego, Poznań, 1983.
- Łucja Okulicz-Kozaryn, Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX-XIII w.), Warszawa, PIW 1983
- Łucja Okulicz-Kozaryn, Dzieje Prusów, Wrocław, 1997.
- Grzegorz Białuński, Studia z dziejów plemion pruskich i jaćwieskich, Olsztyn, 1999.
- Jerzy Strzelczyk, Zapomniane narody Europy, Warszawa 2006.
- Jerzy Antoniewicz: Bałtowie zachodni w V w. p.n.e. – V w n.e. Terytorium, podstawy gospodarcze i społeczne plemion prusko-jaćwieskich i letto-litewskich. Olsztyn-Białystok: Pojezierze, 1979. ISBN 83-7002-001-1.
- Jerzy Antoniewicz: Zarys pradziejów powiatu suwalskiego. W: Studia i materiały do dziejów Suwalszczyzny. Białystok: Białostockie Towarzystwo Naukowe, 1965, s. 13–50.
- Jerzy Wiśniewski. Badania nad dziejami osadnictwa ziem dawnej Jaćwieży i jej pogranicza – wyniki i propozycje. „Rocznik Białostocki”. XIV, 1981. Białystok. ISSN 0080-3421.
- Sławomir Wadyl. Od Soudinoi do Sudavitae. Korzenie Prusów i Jaćwingów. „In Tempore”, 2008. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Wydział Nauk Historycznych.
- Engel M., Systemy wczesnośredniowiecznego osadnictwa jaćwieskiego w świetle badań ośrodków w Szurpiłach i Konikowie. Rozprawa doktorska napisana pod kierunkiem J. Okulicza-Kozaryna i W. Nowakowskiego, Warszawa 2012: Instytut Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego
- Tyszkiewicz J., Jaćwież wczesnośredniowieczna. Pomiędzy Niemnem, Biebrzą i Gołdapią, czyli przeciw legendom, [w:] M. Nagielski, A.Rachuba, S. Górzyński (red.), "Świt pogranicza", Warszawa 2003, s. 56-65
c) popularna:
- Wojciech Giełżyński, Jaćwięgi są wśród nas, Warszawa, Iskry, 2001 (reportaże)
- „Królowa węży”, [w:] Oskar Miłosz, Legendy i podania litewskie, Olsztyn 1985.
- „O pięknej Egle i królu jezior – Żaltysie”, [w:] Legendy i podania Polskie, pod red. M. Orłoń, J. Tyszkiewicz, Warszawa 1986.
- Jan Skorupski, Synowie drzew, Kraków, WAM, 2006 (beletrystyka)
Przypisy
- ↑ Wincenty Kadłubek, Magistri Vinentii Cbronicon Polonorum, (w:) A. Bielowski (wyd.), Monumenta Polonie Historiea -Pomniki dziejowe Polski, Lwów 1872, t. Ill, 19
- ↑ a b c d (PDF) „Kurhany Jaćwięgów” – kilkadziesiąt lat naukowego mitu, „Światowit“ IX(L)/B, 2012, 181-192. | Wojciech Nowakowski - Academia.edu [online], www.academia.edu [dostęp 2019-08-29] (ang.).
- ↑ ads//kg: "Sensacja archeologiczna". Na Podlasiu odnaleziono ślady osady z epoki brązu. tvn24.pl, 2018-08-22. [dostęp 2018-08-22]. (pol.).
- ↑ a b c d Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce, Universitas, Kraków 2004
Linki zewnętrzne
- Słownik angielsko-jaćwieski, jaćwiesko-angielski (rekonstrukcja)
- Grodziska i szlaki Prusów
- Jadźwingi, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 364 .