Stanisław Wytyczak

Stanisław Wytyczak
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	15 września 1925 ; Sambor
Data i miejsce śmierci	29 listopada 1992 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1944–1989
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	szef sztabu dywizji, dowódca dywizji, dowódca korpusu armijnego, szef Departamentu Kadr MON, zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej, zastępca Głównego Inspektora Szkolenia WP, szef Zarządu X Mobilizacji i Uzupełnień Sztabu Generalnego WP, szef Polskiej Misji Wojskowej w KNPN w Korei
	Odznaczenia
	;

Stanisław Wytyczak (ur. 15 września 1925 w Samborze, zm. 29 listopada 1992 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do 1939 skończył dwie klasy gimnazjum w Samborze, naukę kontynuował także podczas okupacji sowieckiej, w 1944 skończył sowiecką szkołę średnią. W lutym 1944 wstąpił do WP w Jarosławiu. Skończył Oficerską Szkołę Piechoty, od 1 września 1945 do 28 października 1947 brał udział w walkach z polskim i ukraińskim podziemiem w powiatach Lubartów, Sanok, Przemyśl. W latach 1948–1949 w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, po jego ukończeniu został szefem sztabu 9 pułku piechoty w Rzeszowie. Szczyt jego kariery w WP przypadł na lata stalinizmu, kiedy to masowo aresztowano oficerów przedwojennych, sprawujących funkcje dowódcze. 12 lipca 1951 został szefem sztabu 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty. W listopadzie 1953 roku, w wieku zaledwie 28 lat został dowódcą 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty. Od września 1955 dowódca 8 Korpusu Armijnego w Olsztynie. W 1956 roku został szefem Zarządu I Szkolenia Bojowego w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego. 1958–1960 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po jej ukończeniu został zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych. W październiku 1962 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. 25 lipca 1964 został szefem Departamentu Kadr MON. Od 20 października 1968 zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej – szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej Kraju. W 1971 roku ukończył kurs szczebla operacyjno-taktycznego w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W 1972 roku objął stanowisko zastępcy Głównego Inspektora Szkolenia – Inspektora Szkolnictwa, które sprawował do 1980 roku. W 1980 roku został pełnomocnikiem MON ds. przeszkolenia wojskowego absolwentów szkół wyższych. W latach 1981–1986 był szefem Zarządu X Mobilizacji i Uzupełnień Sztabu Generalnego WP. Od 10 grudnia 1986 do 22 sierpnia 1988 szef Misji Polskiej w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. W lutym 1989 przeniesiony w stan spoczynku. W WP służył 45 lat, z czego 27 w stopniu generała. Pochowany 04.12.1992 r. na Cmentarzu Komunalnym (d. Wojskowy) na Powązkach w Warszawie (kwat. BII-11-7)^[1].

Według materiałów zgromadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej był tajnym współpracownikiem Informacji Wojskowej. Nosił pseudonim „Wisłok”. Został zwerbowany w 1946 r. podczas studiów w Wyższej Szkole Piechoty^[2].

W okresie służby wojskowej był wielokrotnie wyróżniany za organizację i kierowanie ćwiczeniami „Podlasie-62”. „Mazowsze-63”, „Wrzos-69”, „Warmia-69”, „Ziemia Lubuska”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik – 10 lipca 1945
porucznik – 17 grudnia 1946
kapitan – 21 stycznia 1949
major – 5 czerwca 1951
podpułkownik – 27 kwietnia 1953
pułkownik – 16 września 1955
generał brygady – 6 października 1962

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wiktora i Marii. Mieszkał w Warszawie. Od 1948 żonaty z Wandą Marią z domu Ziemba (1929-2019). Małżeństwo miało 4 dzieci^[3]^[1],.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy I klasy (1982)
Order Sztandaru Pracy II klasy (1968)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
Złoty Krzyż Zasługi (1957)
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie, 1946^[4] i 1952)
Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Medal 30-lecia Polski Ludowej
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1968)
Medal III stopnia Za umacnianie przyjaźni sił zbrojnych (Czechosłowacja) (1970)
Order Przyjaźni II klasy (koreański) (1988)
Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby (1987)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ http://www.polska1918-89.pl/pdf/sprawa-wspolpracy-wojciecha-jaruzelskiego-z-informacja-wojskowa,5606.pdf
↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 275–277.
↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 102

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Henryk P. Kosk, Generalicja polska, tom II, Warszawa-Pruszków 2001
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, s. 275–277.

[cmentarzekomunalne-1] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[2] ttp://www.polska1918-89.pl/pdf/sprawa-wspolpracy-wojciecha-jaruzelskiego-z-informacja-wojskowa,5606.pdf

[3] Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 275–277.

[4] M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 102

[1]

[2]

[3]

[4]