4 Batalion Saperów (LWP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
4 Batalion Saperów
Ilustracja
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Rozformowanie

1989

Tradycje
Święto

16 kwietnia[1]

Kontynuacja

4 Ośrodek M-T

Dowódcy
Pierwszy

kpt. Władysław Kusznarow

Organizacja
Numer

JW 2439[2]JW 1587[3]

Dyslokacja

Zamość[4]
Tomaszów Mazowiecki
Sandomierz

Rodzaj wojsk

Wojska inżynieryjne

Podległość

3 Pomorska Dywizja Piechoty[4]

4 Batalion Saperów im. Romualda Traugutta – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego.

Sformowany w obozie sieleckim na podstawie rozkazu dowódcy 1 Korpusu Polskich sił Zbrojnych w ZSRR nr 95 z 27 grudnia 1943 jako jednostka 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty.

Przysięgę żołnierze batalionu złożyli 30 maja 1944.

Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy batalionu[5]
  • kpt. Władysław Kusznarow
  • kpt. Anatol Sandler
  • kpt. Edward Utyłło
  • Władysław Borowicz[6]
  • Czesław Zwierzyński[6]

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Etat 04/506[7]
  • Dowództwo i sztab
  • 3 x kompania saperów
    • 3 x pluton saperów
    • drużyna zaopatrzenia
  • kwatermistrzostwo
    • magazyn techniczny
    • drużyna gospodarcza

Razem:

żołnierzy – 254 (oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)

sprzęt:

  • samochody – 3
  • łodzie MN – 1

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie do kraju batalion rozminowywał i oczyszczał teren województw: lubelskiego, kieleckiego, białostockiego i częściowo warszawskiego i rzeszowskiego. W późniejszym czasie ochraniał mosty w akcjach przeciwlodowych i przeciwpowodziowych na terenie województwa kieleckiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego. Likwidował również skutki huraganu na terenie Sandomierza i był wykorzystany do prac na rzecz gospodarki narodowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozkaz nr 07/MON z 4 maja 1967
  2. Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.03.1946
  3. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
  4. a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 428.
  5. Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 159.
  6. a b Kaczmarski i Soroka 1982 ↓, s. 320.
  7. Malczewski i Polkowski 1970 ↓, s. 153.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Karol Dideńko: Wojska inżynieryjno-saperskie LWP 1943-1945 (organizacja i działania bojowe). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945–1979. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06710-4.
  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.