Przejdź do zawartości

Abel (Popławski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Abel
Andrzej Popławski
Arcybiskup lubelski i chełmski
Ilustracja
Święto Zwiastowania Najświętszej Bogurodzicy Supraśl 2019
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1958
Narew

Biskup lubelski i chełmski
Okres sprawowania

1989–2001

Arcybiskup lubelski i chełmski
Okres sprawowania

od 2001

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Diecezja lubelsko-chełmska

Śluby zakonne

27 lutego 1981

Diakonat

15 lutego 1979

Prezbiterat

30 listopada 1980

Chirotonia biskupia

25 marca 1989

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 marca 1989

Miejscowość

Warszawa

Miejsce

Sobór św. Marii Magdaleny

Konsekrator

Bazyli (Doroszkiewicz)

Współkonsekratorzy

Sawa (Hrycuniak), Szymon (Romańczuk), Adam (Dubec), Jeremiasz (Anchimiuk)

Abel (ofic. tyt. w PAKP: Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Abel, Prawosławny Arcybiskup Lubelski i Chełmski), imię świeckie Andrzej Popławski (ur. 8 kwietnia 1958 w Narwi) – polski duchowny prawosławny, arcybiskup, ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Narwi w rodzinie prawosławnej. Według jego własnych wspomnień na jego późniejszą postawę życiową znaczący wpływ miały matka, Zofia, i babka, Olga. Jeszcze przed rozpoczęciem nauki w szkole przyszły duchowny przysługiwał w cerkwi parafialnej w Narwi[1].

Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił do Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie[1]. Po ukończeniu I roku nauki, razem z alumnem II roku Mirosławem Chodakowskim udał się do monasteru św. Onufrego w Jabłecznej, deklarując zamiar wstąpienia do wspólnoty jako posłusznik. Kontynuując naukę w seminarium, regularnie udawał się do Jabłecznej, by wdrażać się w życie monastyczne[1]. Działał również w warszawskiej parafii św. Marii Magdaleny[1]. Po IV roku nauki w seminarium zdał maturę[1].

Po ukończeniu niższych klas seminarium, za namową metropolity warszawskiego i całego Polski Bazylego przyjął stanowisko psalmisty w parafii w Łosince[1]. W 1977 na własną prośbę został zwolniony z tej funkcji i rozpoczął naukę w Wyższym Prawosławnym Seminarium Duchownym w Jabłecznej[1].

Duchowny

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 ukończył Wyższe Prawosławne Seminarium Duchowne w Jabłecznej. Jest również absolwentem Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej. W 1977 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Onufrego w Jabłecznej[2]. 15 lutego 1979 przyjął święcenia diakońskie z rąk metropolity warszawskiego i całej Polski Bazylego[3], a następnie święcenia kapłańskie, których udzielił mu biskup lubelski Szymon[3][4].

W latach 1981–1983 był proboszczem prawosławnej parafii w Komańczy, posługiwał również w Polanach i Zyndranowej[2], gdzie z jego inicjatywy wzniesiono nową cerkiew. W latach 1983–1984 współorganizował parafię w Przemyślu[2]. Od 1984 był proboszczem parafii w Monachium, obsługując również cerkwie w Stuttgarcie, Ingolstadt, Augsburgu, Ratyzbonie, Landshut i Ludwigsburgu[3].

Przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej

[edytuj | edytuj kod]

W 1987 został przełożonym monasteru w Jabłecznej[5], 7 stycznia 1989 otrzymał godność archimandryty[6]. Jako przełożony klasztoru kontynuował remont jego zabudowań, rozpoczęty przez poprzedników, archimandrytów Sawę (Hrycuniaka) i Nikona (Potapczuka)[7].

Ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej

[edytuj | edytuj kod]

25 marca 1989 przyjął chirotonię biskupią i objął funkcję ordynariusza nowo utworzonej diecezji lubelsko-chełmskiej. 15 lutego 1999 w soborze św. Mikołaja w Białymstoku został odznaczony Orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny I stopnia[8]. W 2001 otrzymał godność arcybiskupa.

Jako biskup ordynariusz diecezji lubelsko-chełmskiej doprowadził do podwojenia liczby czynnych na jej terytorium cerkwi prawosławnych oraz do założenia trzech nowych monasterów: żeńskich w Turkowicach[9] i w Holeszowie[10] oraz męskiego w Kostomłotach[11].

Reprezentował Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny w czasie oficjalnych wizyt i konferencji zagranicznych: na VIII Międzynarodowym Rosyjskim Soborze (2004)[12], na uroczystościach kanonizacji metropolity Piotra (Mohyły) (2002)[13], na intronizacji patriarchy serbskiego Ireneusza (2010)[14].

Metropolita Sawa i arcybiskup lubelski i chełmski Abel (siedzi z prawej) w czasie oficjalnej wizyty w Rosyjskim Kościele Prawosławnym z okazji urodzin patriarchy moskiewskiego Cyryla. Spotkanie z prezydentem Dmitrijem Miedwiediewem, listopad 2011

Jest zwolennikiem dialogu ekumenicznego. W 2000 wydał, wspólnie z katolickim arcybiskupem lubelskim Józefem Życińskim przesłanie Aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie[3]. Jest współprzewodniczącym Zespołu Bilateralnego Katolicko-Prawosławnego[15].

W 2016 został członkiem delegacji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na Święty i Wielki Sobór Kościoła Prawosławnego[16].

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

[edytuj | edytuj kod]

Według zachowanych akt Służby Bezpieczeństwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej znajdujących się w archiwach Instytutu Pamięci Narodowej od 2 marca 1984 roku Andrzej Popławski był tajnym i świadomym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Krzysztof”[22].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g A. Radziukiewicz. Z władyką Ablem przez dziesięciolecia. „Przegląd Prawosławny”. 3 (225), marzec 2004. ISSN 1230-1078. 
  2. a b c S. Dudra: Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej. Zielona Góra: 2004, s. 32. ISBN 83-89712-37-7.
  3. a b c d A. Bobryk, I. Kochan: Ślady przeszłości. Historia i teraźniejszość prawosławia na południowo-zachodnim Podlasiu w świadomości społecznej. Siedlce: Siedleckie Towarzystwo Naukowe, 2010, s. 15. ISBN 978-83-62160-02-0.
  4. „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 1-4/1980, s. 105, 1980. 
  5. АВЕЛЬ
  6. „Wiadomości Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego”. 2/1989, s. 84, 1989. ISSN 0239-4499. 
  7. ks. A. Kuryłowicz, Prawosławne ośrodki zakonne na ziemiach polskich w okresie powojennym [w:] ks. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik: Życie monastyczne w Rzeczypospolitej. Białystok: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 254. ISBN 83-902928-8-2.
  8. Jubileusz święceń. „Przegląd Prawosławny”. 3 (165). s. 4. ISSN 0867-7476. 
  9. A. Radziukiewicz, Cuda Chołmszczyny, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (302), sierpień 2010, ISSN 1230-1078, s. 6.
  10. Arcystratega Michała w Żeńskim Domu Zakonnym w Holeszowie [online], wiadomosci.cerkiew.pl [dostęp 2023-04-18].
  11. Powstał monaster w Kostomłotach.
  12. A. Radziukiewicz. O jedność prawosławia. „Przegląd Prawosławny”. 3 (225), marzec 2004. ISSN 1230-1078. 
  13. W. Skiepko. Święty Piotr Mohyła znów w Jassach. „Przegląd Prawosławny”. 12 (210), grudzień 2002. ISSN 1230-1078. 
  14. M. Czykwin. Intronizacja patriarchy serbskiego. „Przegląd Prawosławny”. 12 (306), grudzień 2002. ISSN 1230-1078. 
  15. A. Bobryk, I. Kochan: Ślady przeszłości. Historia i teraźniejszość prawosławia na południowo-zachodnim Podlasiu w świadomości społecznej. Siedlce: Siedleckie Towarzystwo Naukowe, 2010, s. 16. ISBN 978-83-62160-02-0.
  16. Metropolita Sawa przybył na Kretę. wiadomosci.cerkiew.pl. [dostęp 2016-06-23]. (pol.).
  17. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №670/2008 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 25 lipca 2008. [dostęp 2024-03-31]. (ukr.).
  18. M.P. z 2004 r. nr 8, poz. 118
  19. Monika Połowska: Dla dbających i zadbanych. dziennikwschodni.pl, 17 kwietnia 2007. [dostęp 2012-12-12].
  20. Biuletyn Informacyjny Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli „Razem” NR 2 (13) kwiecień-grudzień 2011.
  21. Olomoucko-brněnská eparchie – 75. výročí mučednictví sv. Gorazda – 2. Stručná zpráva o průběhu slavnosti v Hrubé Vrbce [dostęp: 07.09.2017.]
  22. M. Krzysztofiński, K. Sychowicz, W kręgu „Bizancjum”, „Aparat represji w Polsce Ludowej (1944–1989)”, nr 1, 2008, s. 127