Alan Parsons

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alan Parsons
Ilustracja
Pseudonim

The Caveman (Jaskiniowiec)

Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1948
Londyn

Instrumenty

gitara elektryczna, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, flet

Gatunki

Rock

Zawód

Inżynier dźwięku, kompozytor, muzyk, producent muzyczny

Aktywność

od 1967

Wydawnictwo

Legacy, Arista, Fox, Mercury

Powiązania

The Alan Parsons Project

Strona internetowa

Alan Parsons (ur. 20 grudnia 1948 w Londynie[1]) – brytyjski inżynier dźwięku, muzyk i producent muzyczny. Przyczynił się do powstania albumów takich jak Abbey Road Beatlesów i The Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd. Duże sukcesy odniósł również jego własny zespół – The Alan Parsons Project.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Alan Parsons 2012

W październiku 1967, w wieku 18 lat, Parsons zaczął pracować jako inżynier dźwięku w Abbey Road Studios, czego rezultatem było pojawienie się jego nazwiska wśród twórców albumu Abbey Road. Stał się ważnym pracownikiem studia – pracował nad tworzeniem takich albumów jak Wild Life i Red Rose Speedway Paula McCartneya, pięciu albumów zespołu The Hollies oraz The Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd, za który dostał swą pierwszą nominację do Nagrody Grammy.

Parsons znany był z tego, że jego praca wykraczała poza zwyczajowe obowiązki inżyniera dźwięku. Uważał się raczej za reżysera nagrań i porównywał swą pracę do pracy Stanleya Kubricka w kinematografii. Podczas pracy nad The Dark Side of the Moon tak ustawiał swoją zmianę, aby móc w całości poświęcić się temu projektowi.

W 1975 r., wraz z producentem i autorem piosenek Erikiem Woolfsonem, założył zespół The Alan Parsons Project. Skład muzyków studyjnych i wokalistów był zmienny, np. z zespołu Pilot(inne języki) i (na pierwszej płycie) członków zespołu Ambrosia. Rzadko występowali na żywo. Wydali 10 albumów i kilka wideoklipów. Zespół rozpadł się w 1987 r., a Parsons zaczął nagrywać płyty jedynie pod własnym nazwiskiem, z innymi muzykami.

Parsons jest wokalistą (jednak bardzo rzadko śpiewał na swoich albumach), klawiszowcem (jego najczęstszy instrument), basistą, gitarzystą i flecistą (rzadko). Ze wszystkich jego współpracowników, najdłużej utrzymał się Ian Bairnson – który zagrał również na albumach sygnowanych już tylko nazwiskiem Parsonsa, takich jak Try Anything Once, On Air, czy The Time Machine.

Parsons otrzymał jedenaście nominacji do nagród Grammy za inżynierię dźwięku i produkcję. W roku 2007 otrzymał nominację dla Najlepszego Albumu w Systemie Surround Sound za swój ostatni album A Valid Path. W tym samym roku zaczął trasę koncertową pod zmienioną nazwą – The Alan Parsons Live Project (za pozwoleniem Woolfsona), na którym prezentuje materiał z A Valid Path.

Parsons mieszka w Santa Barbara w Kalifornii.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Data Tytuł Wytwórnia Lista Kraj Numer katalogowy
Z The Alan Parsons Project
maj 1976 Tales of Mystery and Imagination Mercury 38 US
czerwiec 1977 I Robot Arista 9 US
czerwiec 1978 Pyramid Arista 26 US
sierpień 1979 Eve Arista 13 US
październik 1980 The Turn of a Friendly Card Arista 13 US
czerwiec 1982 Eye in the Sky Arista 7 US
1983 The Best of the Alan Parsons Project Arista 53 US
luty 1984 Ammonia Avenue Arista 15 US
marzec1985 Vulture Culture Arista 46 US
listopad 1985 Stereotomy Arista 43 US
styczeń 1987 Gaudi Arista 57 US
1988 The Best of the Alan Parsons Project, Vol. 2 Arista
1988 The Instrumental Works Arista
1990 Freudiana EMI
9 października 1989 Pop Classics Arista
27 czerwca 1995 The Very Best Live
1 lipca 1997 Apollo
15 lipca 1997 The Definitive Collection
15 kwietnia 1999 Sound Check 2
27 lipca 1999 Master Hits – The Alan Parsons Project
2 sierpnia 1999 Alan Parsons Project – Greatest Hits Live
3 sierpnia 1999 Eye in the Sky
3 sierpnia 1999 Eye in the Sky – Encore Collection
9 maja 2000 Alan Parsons Project – Gold Collection BMG International
22 sierpnia 2002 Works Audiophile Legends
23 marca 2004 Ultimate
1 czerwca 2004 Extended Versions: The iEncore Collection Live
2006 Days Are Numbers (3 CD Compilation) Arista 88697016972
Jako inżynier dźwięku
1969 Abbey Road (The Beatles) 1 UK
US
1970 Atom Heart Mother (Pink Floyd) 1
55
UK
US
1973 The Dark Side of the Moon (Pink Floyd) 2
1
UK
US
1974 Hollies (The Hollies) 28 US
1975 Another Night (The Hollies) 132 US
1975 Ambrosia (Ambrosia)
1976 Year of the Cat (Al Stewart) 5 US
2013 The Raven That Refused To Sing (and other stories) (Steven Wilson)
Jako producent
1975 The Best Years of Our Lives (Steve Harley & Cockney Rebel)
1976 Rebel (John Miles) 171 US
1976 Year of the Cat (Al Stewart) 5 US
1976 Somewhere I've Never Travelled (Ambrosia)
1978 Time Passages (Al Stewart) 10 US
marzec 1984 Keats EMI
Solowo
6 października 1993 Try Anything Once Arista
25 lipca 1997 On Air A&M / Digital Sound
28 września 1999 Time Machine Miramar
24 sierpnia 2004 A Valid Path Artemis
26 kwietnia 2019 The Secret Frontiers Records

Billboard Top 40 – lista przebojów (single) (USA)[edytuj | edytuj kod]

Najwyżej notowane miejsca:

37 – „(The System Of) Doctor Tarr And Professor Fether” (1976)
36 – „I Wouldn’t Want to Be Like You” (1977)
27 – „Damned if I Do” (1979)
16 – „Games People Play” (1980)
15 – „Time” (1981)
3 – „Eye in the Sky” (1982)
15 – „Don’t Answer Me” (1984)
34 – „Prime Time” (1984)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jason Ankeny: Alan Parsons Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2016-09-02]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]