Ambasada Włoch w Polsce
| |
 Siedziba Ambasady Włoch w pałacu Szlenkierów w Warszawie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia |
1875, 1919, 1945 |
| Ambasador | |
| Zatrudnienie |
17+[1] |
| Adres | |
| pl. J. H. Dąbrowskiego 6 00-055 Warszawa | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′14,24″N 21°00′35,77″E/52,237289 21,009936
| |
| Strona internetowa | |
Ambasada Włoch w Polsce, Ambasada Republiki Włoskiej (wł. Ambasciata d’Italia in Polonia) – włoska placówka dyplomatyczna znajdująca się przy pl. Jana Henryka Dąbrowskiego 6 w Warszawie.
Podział organizacyjny[edytuj | edytuj kod]
- Kancelaria Konsularna (wł. Cancelleria Consolare)
- Biuro Attaché Wojskowego (wł. Ufficio Addetto Militare)
- Biuro Ekonomiczno-Handlowe (wł. Ufficio Economico-Commerciale)
- Sekcja Promocji Handlu – Przedstawicielstwo Włoskiej Agencji Handlu Zagranicznego (ang. Italian Trade Agency), ul. Marszałkowska 72
- Włoski Instytut Kultury w Warszawie (wł. Istituto Italiano di Cultura di Varsavia), kamienica Matiasa Taubenhausa, ul. Marszałkowska 72
- Włoski Instytut Kultury w Krakowie (wł. Istituto Italiano di Cultura di Cracovia), ul. Grodzka 49
Siedziba[edytuj | edytuj kod]
Do I wojny światowej[edytuj | edytuj kod]
Konsulat włoski w Warszawie powołano dekretem króla Wiktora Emanuela II w 1875; przed wybuchem I wojny światowej urząd nosił rangę konsulatu generalnego, mieścił się przy ul. Mazowieckiej 9 (1876[2]-1914).
Utrzymywano też konsulaty:
- w Gdańsku (1862-1915): do chwili zjednoczenia Włoch funkcjonowały konsulaty Sardynii (1833-1858) oraz Sycylii/Neapolu i Sycylii (1838-1863); Włoch przy Hundegasse 11, obecnie ul. Ogarnej (1867-1872), Hundegasse 31 (1874-1876), Hundegasse 40 (1878), Hundegasse 94 (1880-1890), Hundegasse 31 (AK, 1897-1905), Langenmarkt 20, ob. Długim Targu (K, 1907-1915)
- Lwowie: przy ul. Słowackiego 6, ob. Словацького/Słowaćkoho (1904), ul. Akademickiej 17, ob. Шевченка проспект/Prospekt Szewczenka (1909-1910)[3]
- Wrocławiu (1870-1915): przy Albrechtstraße 56, ob. ul. Wita Stwosza (1870-1886), Blücherplatz 10, ob. pl. Solny (1887-1896), Werderstraße 31, ul. Księcia Witolda (1897-1902), Breitestraße 1, ob. ul. Jana Ewangelisty Purkyniego (1903-1908), Katharinenstraße 19, ob. ul. św. Katarzyny (1909-1912), w „Haase-Villa” z 1899 (proj. Otto March) przy Ohlauer Stadtgraben 19, ob. ul. Podwale 76 (1913-1915), w której wiele lat później miał m.in. siedzibę konsulat NRD (1958-1990), a obecnie konsulat RFN.
W okresie międzywojennym[edytuj | edytuj kod]
Misja dyplomatyczna tego kraju rozpoczęła swą pracę w Polsce w 1919. W 1920 mieściła się w hotelu Bristol przy ul. Krakowskie Przedmieście 42-44, następnie w Gmachu Banku Zachodniego przy ul. Fredry 6 (1920-1922), w Pałacu Tyszkiewiczów przy ul. Krakowskie Przedmieście 32 (1923). Wcześniej, w 1922 państwo włoskie zakupiło na siedzibę swego przedstawicielstwa pałac Szlenkierów z 1883 (proj. Witold Lanci)[4] przy pl. Dąbrowskiego, w którym mieści się do dnia dzisiejszego. W 1929 podniesiono jego rangę do szczebla ambasady. Placówka prowadziła swą działalność, choć w ograniczonym zakresie, do 1940.
Włochy utrzymywały też konsulaty:
- w Wolnym Mieście Gdańsku: przy Hundegasse 94 (KG, 1921-1922), Rennerstifsgasse 11, ob. ul. Gdyńskich Kosynierów (1925-1934), Karrenwall 7, ob. Wały Jagiellońskie (1935-1942),
- Katowicach: w hotelu Savoy przy ul. Mariackiej 4 (1926), ul. Mickiewicza 18, ul. Drzymały 1 (1926), ul. Pocztowej 11 (1928-1936) oraz ul. 3-go Maja 23 (1936-1939),
- Lwowie (1939)[5],
- Wrocławiu (1924-1943): przy Bahnhofstraße 22, ob. ul. Dworcowa (1924), Rehdigerstraße 33, ob. ul. Lejba Icchaca Pereca (1925), Sadowastraße 32, ob. ul. Swobodna (1926-1928), Kupferschmiedestraße 25, ob. ul. Kotlarska (1929-1934), Hohenzollernstraße 33-35, ob. ul. Zaporoska (1935-1940), Charlottenstraße 1, ob. ul. Krucza (1942-1943). W 1942 kompetencja terytorialna urzędu we Wrocławiu obejmowała też Warszawę.
Instytut Kultury Italskiej, według innych źródeł – Italski Instytut Kultury mieścił się w Warszawie przy ul. Zgody 7 róg ul. Złotej (1934–1939[6]). Posiadał też placówki terenowe – w Krakowie, Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Wilnie[6].
Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]
Pracę przedstawicielstwa dyplomatycznego przy pl. Dąbrowskiego przywrócono w 1945, część komórek organizacyjnych zlokalizowana była w hotelu Polonia w Al. Jerozolimskich 45 (1946-), lecz cały budynek ambasady odzyskano dopiero w 1946. Rezydencja ambasadora mieściła się w domu Avenariusów (proj. Dionizy Cieślak) z 1932 przy ul. Francuskiej 18[7] (1948[8]-1957[9]); Biuro Konsularne/konsulat przy ul. Hoene-Wrońskiego 9 (1991[10]-2006)[11].
Przedstawicielstwo Włoch (konsulat) jest zlokalizowane też w Trójmieście, kolejno – w Gdyni przy ul. Starowiejskiej 3 (1949-), w Sopocie przy ul. Bałtyckiej 4a (1955-), w Gdyni przy ul. Świętojańskiej 32 (1990).
Od 1959 funkcję komórki ambasady odpowiedzialnej za rozwój bilateralnych stosunków gospodarczych pełni w Warszawie przedstawicielstwo Włoskiego Instytutu Handlu Zagranicznego (Istituto nazionale per il Commercio Estero – ICE), z siedzibą kolejno przy ul. Koszykowej 4c (1964-1966), ul. Świętokrzyskiej 36 (1990), obecnie w Kamienicy Taubenhausa przy ul. Marszałkowskiej 72 (2001-).
Po II wojnie światowej działalność Instytutu reaktywowano w 1965 w nowej siedzibie przy ul. Nowowiejskiej 6 pod nazwą Czytelni Włoskiej. Następnie przywrócono mu rangę i jako Włoski Instytut Kultury mieścił się przy ul. Foksal 11 (1978-2001), przy ul. Frascati 11 (2001), obecnie przy ul. Marszałkowskiej 72 (2003-)[12].
Ambasada sprawuje opiekę nad Cmentarzem Żołnierzy Włoskich w Warszawie i Cmentarzem Żołnierzy Włoskich we Wrocławiu.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Misje dyplomatyczne, urzędy konsularne i organizacje międzynarodowe w Polsce – Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Portal Gov.pl [online], www.gov.pl [dostęp 2019-12-11] (pol.).
- ↑ Józefa Ungra Kalendarz Warszawski Popularno-Naukowy Illustrowany na rok przestępny 1876
- ↑ Księga Adresowa Król. Stoł. Miasta Lwowa : rocznik 1904, 1909-1910
- ↑ Pałac Szlenkiera Ambasada Włoska | Fundacja Warszawa 1939 [online], warszawa1939.pl [dostęp 2017-12-27] (pol.).
- ↑ Liste du Corps Diplomatique à Varsovie en 1939
- ↑ a b Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1939.
- ↑ Ulice Twojego Miasta | Warszawa | Francuska [online], ulicetwojegomiasta.pl [dostęp 2020-05-29] (pol.).
- ↑ Liste du corps diplomatique à Varsovie 1948.
- ↑ Spis telefonów województwa warszawskiego i m. st. Warszawy: rok 1957/58.
- ↑ Oficjalna książka telefoniczna firm i instytucji Warszawy oraz województwa warszawskiego rok 1991.
- ↑ konsulat, ambasada – forum Życie, praca, nauka – Szlifuj swój włoski [online], wloski.ang.pl [dostęp 2019-06-09] (pol.).
- ↑ Wystawa „Heliograwiury według rysunków w Uffizi” z okazji osiemdziesięciolecia istnienia Włoskiego Instytutu Kultury [1].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938
- Edward Józef Pałyga: Warszawski korpus dyplomatyczny w okresie międzywojennym, [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej 1918-1939, PWN, Warszawa 1973
- Romuald Gelles: Konsulaty we Wrocławiu wczoraj i dziś, Wydawnictwo TW „Wratislavia”, Wrocław 1996, s. 192, ISBN 83-86221-07-0.
- Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko – niemieckim i polsko – czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, s. 206, ISBN 83-226-1334-2.
- Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918-2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
- Andrzej Lek: Korpus dyplomatyczny w Polonia Palace, 17 lipca 2013, [w:] [2]