Bazyli II Bułgarobójca
|
||
 Bazyli II, Menologium Bazylego II z X w. |
||
| Cesarz bizantyński | ||
| Okres panowania | od 976 do 15 grudnia 1025 |
|
| Dane biograficzne | ||
| Dynastia | macedońska | |
| Data urodzenia | 958 | |
| Data śmierci | 15 grudnia 1025 | |
Bazyli II Bułgarobójca (gr. Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος, Basileios II Boulgaroktonos; ur. 958 r., zm. 15 grudnia 1025 r.) – cesarz bizantyński w latach 976-1025 r. (tytularny od 963 r.) z dynastii macedońskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Romana II i cesarzowej Teofano. Bazyli II przywrócił cesarstwu świetność nieznaną od czasów Justyniana Wielkiego. Koronowany na cesarza w wieku 5 lat. Ostrogorski pisze: „Chociaż panowanie Bazylego II oficjalnie rozpoczyna się w r. 976, to w rzeczywistości jego osobiste rządy datują się dopiero od r. 985, tj. po upadku wielkiego eunucha”[1]. Dokonał zmian w feudalnej strukturze państwa, konfiskując dobra wielkich możnowładców, które później rozdał zaufanym, choć mniej zamożnym ludziom. Prowadził długoletnią wojnę z Bułgarią (szereg kampanii w latach 990-1014 r.), zakończoną w 1014 r. rozbiciem armii cara Samuela pod Klidion. Od tej bitwy, która zahamowała rozwój potęgi Bułgarów, wywodzi się jego przydomek – Bazyli rozkazał oślepić tysiące bułgarskich jeńców, zostawiając co setnego z jednym zdrowym okiem, aby mógł zaprowadzić swój oddział do domu. Car Samuel zmarł doznając szoku wywołanego widokiem powracających wojsk. W 1018 r. wcielił zachodnią Bułgarię do cesarstwa po zwycięskiej bitwie pod Durazzo.
Dzięki temu zwycięstwu możliwe było ponowne wcielenie Serbii do państwa bizantyńskiego. Kolejne zdobycze terytorialne osiągnął pokonując na zachodzie Normanów i książąt południowych Włoch. Za jego czasów Cesarstwo osiągnęło swoje apogeum, a także największe w średnim okresie terytorium rozciągające się od Armenii po Serbię. Zmarł w trakcie przygotowań do planowanej wyprawy na Sycylię.
Siostra Bazylego, Anna, wyszła za mąż za wielkiego księcia kijowskiego – Włodzimierza I Wielkiego. Po śmierci Bazylego kolejnym cesarzem został jego młodszy brat – Konstantyn VIII.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: 1967, s. 250-252.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Krawczuk, Poczet Cesarzy Bizantyjskich, Warszawa: wyd. Iskry, 2006, ISBN 83-244-0025-7, ISBN 978-83-244-0025-6, OCLC 749138189.
- Historia Świata 800-1000-Furia Normanów tekst Stephen G. Hyslop; wyd. Amber Warszawa 1999 ISBN 83-7169-904-2.
