Zenon Izauryjczyk
 |
Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| ||||
| ||||
_(14581579220).jpg)
| ||||
| Cesarz bizantyński | ||||
| Okres | od 9 lutego 474 do 9 kwietnia 491 | |||
| Dane biograficzne | ||||
| Dynastia | leońska | |||
| Data urodzenia | ok. 425 | |||
| Data i miejsce śmierci | 9 kwietnia 491 Konstantynopol | |||
| Moneta | ||||
| ||||
Zeno, Imperator Caesar Flavius Zeno Augustus, Tarasicodissa, Trascalissaeus (ur. ok. 425, zm. 9 kwietnia 491) – cesarz wschodniorzymski od 9 lutego 474 do 9 kwietnia 491. Był zięciem cesarza Leona I, mężem jego córki Ariadny.
Dowodził wojskami w Antiochii. Przyczynił się do upadku wszechwładnego wodza, Alana Aspara w 471 r. Za panowania swego syna Leona II występował w jego imieniu jako regent. W 475 utracił władzę w wyniku rewolty Bazyliskusa, który ogłosił się cesarzem. W sierpniu 476 roku wkroczył do Konstantynopola, usunął Bazyliskusa i odzyskał władzę. W 477 roku kazał zamordować Armatusa. Pełnił urząd konsula w 479 roku. W tym samym roku Odoaker odesłał mu insygnia cesarskie z zachodu i uznał jego formalne zwierzchnictwo. Ale cesarz popierał później przeciwko Odoakrowi, władcę Ostrogotów Teodoryka, który w 489 najechał Italię, w 493 usunął rywala i na terenie Italii założył własne królestwo.
W 482 wydał tzw. Henotikon. W zamierzeniu Zenona miał to być akt kompromisowy między ortodoksyjnym chrześcijaństwem a monofizytami. Jednakże dokument tylko zaognił spory religijne, doprowadzając do tzw. schizmy akacjańskiej. W 489 zamknął szkołę w Edessie, poddającą się wpływom nestoriańskim. Pod koniec panowania dokonał rzezi Żydów i Samarytan.
