Bernard Ładysz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Szoltys-bot (dyskusja | edycje) o 12:14, 18 kwi 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bernard Ładysz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1922
Wilno

Typ głosu

bas-baryton

Gatunki

opera

Zawód

solista operowy, aktor

Aktywność

od 1941

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal „Milito Pro Christo” Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości
Cytaty w Wikicytatach
Bernard Ładysz
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1922
Wilno

Data śmierci

25 lipca 2020

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944, 1946–1950

Siły zbrojne

Armia Krajowa
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Centralny Zespół Artystyczny Wojska Polskiego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Akcja „Burza”

Późniejsza praca

solista operowy

Bernard Ładysz (ur. 24 lipca 1922 w Wilnie[1]) – polski śpiewak operowy (bas-baryton), aktor i żołnierz.

Życiorys

W okresie okupacji niemieckiej i okupacji radzieckiej zmobilizowany żołnierz Wojska Polskiego, po kapitulacji, sierżant Armii Krajowej (obwód wileński). Uczestnik akcji „Burza” na Wileńszczyźnie, aresztowany przez NKWD – zesłany w głąb RFSRR do Kaługi, miasta nad Oką, gdzie przebywał w latach 1944–1946)[2]. Naukę śpiewu rozpoczął w Wilnie (1940–1941), kontynuował w latach 1946–1948 na studiach wokalnych w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie pod kierunkiem prof. Wacława Filipowicza. Karierę artystyczną rozpoczął w Zespole Reprezentacyjnym Wojska Polskiego. Przez wiele lat (1950–1979) był solistą Opery Warszawskiej i Teatru Wielkiego w Warszawie. W 1956 zwyciężył w międzynarodowym konkursie śpiewaczym w Vercelli, gdzie zdobył najwyższą nagrodę „Il primo premio assoluto”. Od tego momentu rozpoczęła się jego międzynarodowa kariera. Zaangażował się wtedy do Teatro Massimo w Palermo.

Kariera

Artysta odnosił sukcesy na wszystkich kontynentach – od Australii przez obie Ameryki po Chiny w Azji. Jako pierwszy polski artysta został zaangażowany do partii solowej w kompletnym nagraniu opery przez wielką światową firmę fonograficzną „Columbia” – wystąpił (1959) obok Marii Callas w nagraniu Łucji z Lammermooru pod dyrekcją Tullio Serafina. Columbia zaprosiła potem B. Ładysza do nagrania całej płyty z ariami operowymi Verdiego i kompozytorów rosyjskich.

Występował na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[3].

Później wielkie role operowe m.in. w operach: Eugeniusz Oniegin, Straszny dwór, Halka, Faust, Cyrulik sewilski, Don Giovanni, Don Carlos, Nieszpory sycylijskie, Moc przeznaczenia, Aida, Rigoletto, Kniaź Igor, Borys Godunow, Jolanta, Król Roger. Nagrania radiowe i płytowe, udział w festiwalach, w prapremierze opery Diabły z Loudun oraz w prawykonaniach Pasji według św. Łukasza i Jutrzni Krzysztofa Pendereckiego. Także w lżejszym repertuarze, np. w partii Tewjego w musicalu Skrzypek na dachu, występy estradowe, oraz w radiu i telewizji polskiej. Dokonał brawurowego nagrania dźwiękowego i filmowego utworu Domenico Cimarosy „Il maestro di cappella”.

Igor Bełza, wybitny muzykolog, autor kilkunastu monografii poświęconych muzyce polskiej, po występach w Moskwie warszawskiego Teatru Wielkiego, napisał na łamach „Prawdy”: „Teatr Wielki dysponuje takimi świetnymi śpiewakami, jak jeden z najlepszych basów świata – Bernard Ładysz”.

Działalność pozamuzyczna

W 2010 wszedł w skład warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego jako kandydata na urząd Prezydenta RP[4].

Był uczestnikiem teleturnieju Pojedynek, gdzie rywalizował z Szymonem Kobylińskim.

Filmografia

Rok Tytuł Rola Uwagi
1965 Czas pokoju radziecki sanitariusz wojenny, reżyseria: Tadeusz Konwicki
1968 Lalka Suzin kostiumowy, reżyseria: Wojciech Jerzy Has
1974 Ziemia obiecana rosyjski kupiec obyczajowy, reżyseria: Andrzej Wajda
1975 Ziemia obiecana rosyjski kupiec (odcinek 1) serial telewizyjny, reżyseria: Andrzej Wajda
1981 Znachor młynarz Prokop dramat, reżyseria: Jerzy Hoffman
1982 Karate po polsku proboszcz obyczajowy, reżyseria: Wojciech Wójcik
Dolina Issy żołnierz zabity przez Baltazara poetycki, reżyseria: Tadeusz Konwicki
1983 Pastorale Heroica generał wojenny, reżyseria: Henryk Bielski
1986 Pierścień i róża król Walorozo XXIV baśniowy, reżyseria: Jerzy Gruza
Pierścień i róża król Walorozo XXIV serial telewizyjny, reżyseria: Jerzy Gruza
1999 Ogniem i mieczem Did Lirnik historyczny, reżyseria: Jerzy Hoffman
2000 Ogniem i mieczem Did Lirnik serial telewizyjny, reżyseria: Jerzy Hoffman

Artysta współpracował też z Teatrem Syrena w Warszawie.

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ Wacław Panek: Kariery i legendy: szkice o artystach polskiej sceny muzycznej. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1988, s. 198. ISBN 978-83-202-0490-2.
  2. ↑ H. Czyż – Pamiętam jak dziś..., Wyd. Tryton, Warszawa 1991
  3. ↑ XII Festiwal Piosenki Radzieckiej, Zielona Góra, 9-12 czerwca 1976, b.n.s.
  4. ↑ Jarosław Kaczyński - Kandydat na Prezydenta RP, Komitet Wyborczy Jarosława Kaczyńskiego [online], jaroslawkaczynski.info [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  5. ↑ Nagrody Benemerenti: Sztab Generalny Wojska Polskiego, Polskie Radio SA oraz Policja. wp.mil.pl, 2013-01-12. [dostęp 2013-01-13].
  6. ↑ Dziennik Polski, rok XXIX, nr 172 (9145), s. 2.
  7. ↑ Rejestr Nagrodzonych Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy. Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy. [dostęp 2011-03-29].
  8. ↑ Awans wojskowy dla Bernarda Ładysza. 20.12.2012. [dostęp 2013-01-24].
  9. ↑ Laureaci z poprzednich edycji  : Polish Market [online], polishmarket.com.pl [dostęp 2015-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19].
  10. ↑ Nagrody Fryderyk 2016 wręczone po raz 22!. zpav.pl. [dostęp 2016-04-21]. (pol.).
  11. ↑ Oficjalna strona Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej / Aktualności / Ordery i odznaczenia / Osoby zasłużone dla kultury odznaczone przez Prezydenta [online], www.prezydent.pl [dostęp 2019-10-23].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Ładysz&oldid=59483914”