Przejdź do zawartości

Bronisław Kuśnierz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Kuśnierz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1883
Tarnów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1966
Londyn, Wielka Brytania

Poseł na Sejm RP II kadencji (II RP)
Okres

od 27 marca 1928
do 30 sierpnia 1930

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji

Minister sprawiedliwości
Okres

od 29 listopada 1944
do 10 lutego 1949[1]

Przynależność polityczna

Stronnictwo Pracy

Poprzednik

Wacław Komarnicki

Odznaczenia
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola

Bronisław Stanisław Kuśnierz (ur. 27 stycznia 1883 w Tarnowie, zm. 27 kwietnia 1966 w Londynie) – polski prawnik (doktor praw) i polityk. Poseł na Sejm RP II kadencji (1928–1930), minister sprawiedliwości RP (1944–1949, na uchodźstwie).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Mateusz – woźny sądowy, matka Aniela z d. Kozłowska. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1905–1907) i Uniwersytecie Wiedeńskim (1907-1909). W 1910 uzyskał stopień naukowy doktora praw na UJ. Po odbyciu jednorocznej ochtoniczej służby wojskowej został mianowany na stopień chorążego ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie[2]. Pracował następnie w Banku Krajowym we Lwowie, w bankowości i ruchu spółdzielczym w Krakowie. W czasie I wojny światowej w dalszym ciągu pozostawał oficerem Pułku Piechoty Nr 57. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. W latach 1916–1918 był przydzielony do Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie.

Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919–1921 naczelnik wydziału w Ministerstwie Skarbu. Następnie prowadził w Krakowie wytwórnię papeterii. W latach 1928–1930 był posłem na Sejm RP II kadencji wybranym z listy Polskiego Bloku Katolickiego utworzonego przez Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast” i Chrześcijańską Demokrację w okręgu wyborczym nr 46 (Jasło). W Sejmie członek komisji budżetowej i skarbowej. Od 1932 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie. Członek Zarządu Głównego Chrześcijańskiej Demokracji, wiceprzewodniczący, a w latach 1935–1937 przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. W latach 1933–1938 radny miejski w Krakowie z listy Polskiego Bloku Obrony Chrześcijańskiego Krakowa. Zwolennik współpracy ze Stronnictwem Narodowym.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4].

Od 1937 należał do Stronnictwa Pracy, członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego SP i prezes Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Członek Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie, Państwowej Rady Spółdzielczej (od 1921), Unii Związków Spółdzielczych w Polsce i Kongregacji Kupieckiej w Krakowie. Delegat Rad Kasy Chorych.

W sierpniu 1939 został zmobilizowany, służył w cenzurze wojskowej. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-rumuńską, internowany. Od stycznia do lipca 1940 przebywał pod przybranym nazwiskiem w obozach internowanych w Turnu Severin i Târgu Jiu, był wiceprezesem Komitetu Obywatelskiej Pomocy i Opieki nad Uchodźcami w Rumunii. Od lipca 1940 do lipca 1942 służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie, dowódca obozu jeńców włoskich, później niemieckich.

W październiku 1942 znalazł się w Wielkiej Brytanii. Został członkiem Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy i z jego ramienia członkiem II Rady Narodowej RP od grudnia 1943 do listopada 1944. W listopadzie 1944 został mianowany ministrem sprawiedliwości w gabinecie Tomasza Arciszewskiego, chociaż większość jego partii nie poparła tego rządu. Był także przeciwnikiem polityki Karola Popiela, akceptującej w 1945 postanowienia jałtańskie i we wrześniu 1945 został prezesem Komitetu Zagranicznego SP. Swoją funkcję ministerialną pełnił do dymisji premiera w 1947, a następnie w kolejnym rządzie Tadeusza Komorowskiego (do 1949). Od 1952 do 1954 był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Politycznej. W 1954 należał do sygnatariuszy Aktu Zjednoczenia podpisanego w 1954. Od 1954 do 1962 był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Pierwszy przewodniczący Rady Federacji Ruchów Demokratycznych i członek władz Towarzystwa Pomocy Polakom.

Na emigracji pozostał czynnym działaczem Stronnictwa Pracy, w odłamie niezależnym od Karola Popiela. W 1952 został prezesem Zarządu Głównego SP, w 1959 przewodniczącym Rady Naczelnej SP. W 1965 podpisał porozumienie o zjednoczeniu z SP K. Popiela.

Grób Bronisława Kuśnierza

Zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie (Sq. DA, gr. 227)[5].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Organizacja kredytu ludowego w Królestwie Kongresowym (1918),
  • Stalin and the Poles: an indictment of the Soviet leaders (London: Holis & Carter, 1949)[6].

Autor artykułów w „Głosie Narodu” i „Polsce Walczącej”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Od 5 lipca 1945 bez uznania międzynarodowego.
  2. Schematismus 1911 ↓, s. 451, 581.
  3. Ranglisten 1918 ↓, s. 201, 643.
  4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 13, 913.
  5. Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-18] (pol.).
  6. US Library of Congress Online Catalog.
  7. a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 643.

Bibliografia, linki

[edytuj | edytuj kod]