Cerkiew św. Olgi w Łodzi
 A/277 z dnia 01.10.1980.
| |||||||||||||||||||||
| cerkiew filialna | |||||||||||||||||||||
 Cerkiew św. Olgi (2015) | |||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||
| Diecezja | |||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
11/24 lipca | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Łodzi  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |||||||||||||||||||||
 51°46′19,0″N 19°27′54,4″E/51,771944 19,465111
| |||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||
Cerkiew pod wezwaniem św. Olgi – prawosławna cerkiew filialna w Łodzi. Należy do parafii św. Aleksandra Newskiego w Łodzi, w dekanacie Łódź diecezji łódzko-poznańskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.
Świątynia znajduje się przy ulicy Grzegorza Piramowicza 12.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1891 r. Juliusz Kunitzer przekazał prawosławnej parafii św. Aleksandra Newskiego grunt położony przy obecnych ulicach Narutowicza i Piramowicza. Na części przekazanego terenu w 1895 r. wzniesiono budynek szkoły parafialnej i ochronki dla prawosławnych sierot. Przy niej zbudowano cerkiew szkolną[1]. Projekt świątyni został opracowany przez architekta miejskiego Franciszka Chełmińskiego[2]. Na patronkę cerkwi wybrano Olgę Kijowską, która była również patronką najstarszej córki panującego cara Mikołaja II[2]. 16 października 1898 r. dokonano jej poświęcenia[2], uroczystości przewodniczył arcybiskup chełmski i warszawski Hieronim[3]. Budowę świątyni sfinansowano ze składek wiernych[4].
Do 1954 r. była to świątynia przy prawosławnym domu sierot[4]. Po tej dacie funkcjonuje jako pomocnicza cerkiew parafii św. Aleksandra Newskiego[5].
W 2005 r. budowla przeszła generalny remont, podczas którego usunięto m.in. zawilgocenia w północnej ścianie[6].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew ta jest budynkiem jednonawowym, zbudowanym na planie prostokąta z prezbiterium zamkniętym absydą. Na osi świątyni znajduje się nakryta hełmem wieża, w której znajduje się wejście główne. Cerkiew posiada tylko jedną cebulastą kopułę, gdyż wzniesienie większej liczby okazało się zbyt kosztowne[4].
We wnętrzu świątyni znajduje się trzyrzędowy ikonostas. Pierwotnie miał on trafić do cerkwi św. Aleksandra Newskiego, jednak okazał się za wysoki. Centralnym elementem znajdujących się w nim carskich wrót jest krzyż. Rozdziela on postacie Maryi i archanioła Gabriela, ukazane w scenie Zwiastowania. Niżej na dwóch ikonach widoczne są postacie Ewangelistów[7]. Po obu stronach carskich wrót znajdują się, zgodnie z tradycją, ikony Chrystusa Pantokratora i Matki Bożej[7]. Ikona patronki świątyni znajduje się po prawej stronie ikonostasu[6].
Sufit cerkwi pokryty jest tzw. malowidłem dywanowym w kolorach czerwonym, błękitnym, zielonym oraz żółtym. Na północnej ścianie budynku zapisano w języku cerkiewnosłowiańskim tekst Symbolu Wiary oraz Dekalog[4].
Cerkiew św. Olgi wpisano do rejestru zabytków 1 października 1980 pod nr A/277[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 48.
- ↑ a b c J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 51.
- ↑ Matreńczyk A.. O batiuszce, który łódzkie cerkwie uratował. „Przegląd Prawosławny”. 5 (335), maj 2013.
- ↑ a b c d J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 52.
- ↑ V. Wiernicka, O cerkwi św. Olgi, „Przegląd Prawosławny”, luty 2015, nr 2 (256).
- ↑ a b J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 59.
- ↑ a b J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 54.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
