52°13′34″N 21°00′15″E/52,226111 21,004167Chałubińskiego 8
| ||
 Biurowiec od strony ul. Chałubińskiego | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | ul. Chałubińskiego 8 | |
| Architekt | Jerzy Skrzypczak, Halina Świergocka-Kaim, Wojciech Grzybowski, Jan Zdanowicz, Jerzy Janczak | |
| Wysokość całkowita | 150 m | |
| Wysokość do dachu | 140 m | |
| Kondygnacje | 46 + 2 podziemne | |
| Rozpoczęcie budowy | 1975 | |
| Ukończenie budowy | 1978 | |
Położenie na mapie Warszawy   Chałubińskiego 8 | ||
Położenie na mapie Polski  Chałubińskiego 8 | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Chałubińskiego 8 | ||
| 52°13′34″N 21°00′15″E/52,226111 21,004167
| ||
| Strona internetowa | ||
Chałubińskiego 8[1], nazwa skrócona Ch8[2], pierwotna nazwa Intraco II, później Oxford Tower – wieżowiec znajdujący się w Warszawie przy ul. Chałubińskiego 8.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Biurowiec powstał na terenie dawnego Ogrodu Pomologicznego[3]. Został wzniesiony w latach 1975–1978 przez szwedzką firmę BPA Byggproduktion AB według projektu zespołu architektów: Jerzego Skrzypczaka, Haliny Świergockiej-Kaim, Wojciecha Grzybowskiego, Jana Zdanowicza i Jerzego Janczaka. W momencie oddania do użytku był to najnowocześniejszy i drugi najwyższy – po Pałacu Kultury i Nauki – budynek w Polsce[4]. Był wyposażony m.in. w 12 szybkobieżnych wind[5]. Powstał z przeznaczeniem na biura Banku Handlowego oraz central handlu zagranicznego[5].
Budynek był jednym z pierwszych warszawskich drapaczy chmur. Był częścią zespołu architektoniczno-urbanistycznego Ściany Zachodniej[6].
Biurowiec Intraco II był drugim budynkiem o tej nazwie wniesionym w Warszawie w latach 70. XX w. Pierwszy, Intraco I, został zbudowany w latach 1973–1975 również przez firmę BPA Byggproduktion AB przy ul. Stawki 2. W budynku mieściła się m.in. główna siedziba spółki Elektrim, stąd też bywał także nazywany budynkiem Elektrimu.
W latach 1979–1995 na antresoli znajdowała się Galeria Sztuki Współczesnej „INTRACO II” prowadzona przez pierwszą marszand w powojennej Polsce Lucynę Kubica oraz jej córkę Ewę Bronikowską.
W kulturze[edytuj | edytuj kod]
- Posłużył za Szkołę Podstawową im. Stanisława Lema w filmie Pan Kleks w kosmosie w reżyserii Krzysztofa Gradowskiego (1988).
- W komedii Miś Stanisława Barei nakręcono tu scenę próby zakupu biletu lotniczego przez Ryszarda Ochódzkiego (usiłującego przekupić kasjerkę kiełbasą). Następnie nowoczesny hol główny biurowca „zagrał” terminal lotniska Heathrow w Londynie[7].
- Wnętrza wieżowca były także wykorzystywane w Teatrze Sensacji „Kobra”[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kontakt. chalubinskiego8.pl. [dostęp 2019-06-05].
- ↑ Budynek. chalubinskiego8.pl. [dostęp 2019-06-05].
- ↑ Stanisław Niewiadowski: Warszawa jakiej nie ma. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 182. ISBN 83-06-01615-7.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1965-1989. Warszawa: Arkada Pracownia Sztuki, 2005, s. 26. ISBN 83-908950-7-2.
- ↑ a b Tadeusz Przemysław Szafer: Nowa architektura polska. Diariusz lat 1976–1980. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1981, s. 194. ISBN 83-213-3065-7.
- ↑ Tadeusz Przemysław Szafer: Nowa architektura polska. Diariusz lat 1971–1975. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1979, s. 227, 232–233. ISBN 83-213-2921-7.
- ↑ Grzegorz Sołtysiak: Filmowy przewodnik po Warszawie. Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2007, s. 206. ISBN 978-83-60142-70-7.
- ↑ Dariusz Bartoszewicz. Jej warszawskie wysokości. „Gazeta Stołeczna”, s. 5, 20 marca 2015.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1965-1989. Warszawa: Arkada Pracownia Sztuki, 2005, s. 26. ISBN 83-908950-7-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||