Dywizjon Artylerii Kolejowej

Dywizjon Artylerii Kolejowej

Wagon pancerny uzbrojony w działo kal. 194 mm wchodzący w skład dywizjonu
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1947
Rozformowanie	1952
Dowódcy
Pierwszy	por. mar. Z. Ficzka
Ostatni	kmdr. por. I. Sitnicki
Organizacja
Dyslokacja	Oksywie Darłówko
Rodzaj sił zbrojnych	Marynarka Wojenna
Rodzaj wojsk	artyleria

Dywizjon Artylerii Kolejowej (DAKOL) – pododdział artylerii kolejowej Polskiej Marynarki Wojennej.

Historia

Przystępując do rozbudowy potencjału obronnego wybrzeża Dowództwo Marynarki Wojennej zorganizowało w 1947 roku Dywizjon Artylerii Kolejowej.

Dywizjon został wyposażony w poniemiecki pociąg pancerny składający się z 5 wagonów pancernych uzbrojonych w armaty kolejowe kal. 194 mm.

Wagony zostały zbudowane we francuskich zakładach Schneider w Le Creusot w czasie I wojny światowej. Po zajęciu Francji przez Niemców w 1940 roku, wagony zostały przez nich przejęte i używane do obrony wybrzeży Francji i Niemiec. Po zakończeniu II wojny światowej 5 z takich wagonów znalazło się na terytorium Polski i przejęła je polska Marynarka Wojenna.

Wagony skierowano do portu wojennego na Oksywiu i sformowano z nich Dywizjon Artylerii Kolejowej, wyposażony w pociąg pancerny w składzie 5 wagonów artyleryjskich oraz wagonów zaplecza. Ponieważ jednak w rejonie Oksywia brak było odpowiedniego zaplecza torowego dywizjon przebazowano do Darłówka.

Z powodu trudności z nietypową amunicją do dział kal. 194 mm, planowano wymianę ich na typowe radzieckie armaty nadbrzeżne kal. 152 mm oraz wzmocnienie dywizjonu przez wprowadzenie wagonów pancernych z armatami przeciwlotniczymi. Ostatecznie nie doszło do tych zmian i dywizjon został rozformowany we wrześniu 1952 roku, a wagony oddano na złom.

Dowódcy dywizjonu

• por. mar. Z. Ficek
• kmdr. por. I. Sitnicki

Dane taktyczno-techniczne wagonu artyleryjskiego z pociągu DAKOL

• Masa: 65 t
• Długość: 14,68 m
• Uzbrojenie: armata kal. 194,4 mm wz. 70/93 (umieszczona w otwartej pancernej wieży)
• Kąt ostrzału:
  • w płaszczyźnie poziomej: 360º
  • w płaszczyźnie pionowej: –3° do +40°
• Szybkostrzelność: 4–5 strz./min
• Zasięg maksymalny: 18 300 m
• Masa pocisku: 83 kg
• Opancerzenie: 15–20 mm
• Podwozie: 4-osiowe

Bibliografia

• Janusz Magnuski: Wozy bojowe LWP 1943 - 1983. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 283–284. ISBN 83-11-06990-5.