Dembińscy herbu Nieczuja

Dembińscy herbu Nieczuja – polski ród szlachecki. Gałąź rodu Nieczujów, która wzięła swe nazwisko od Dembian (dziś Dębiany w gminie Obrazów). Niektórzy członkowie rodu używali herbu własnego – odmienionej Nieczui. Dembińscy piastowali niskiej rangi urzędy ziemskie (co najmniej trzech kolejnych mieczników różańskich nosiło nazwisko Dembiński) i duchowne (w tym zakonne), a także funkcje wojskowe. Rodzina posiadała majątki ziemskie w wielu miejscowościach – głównie w sandomierskiem, ale także w krakowskiem. Przedstawiciele rodu żyją do dziś, zarówno w Polsce, jak i na emigracji (USA, Australia).

Początki rodu

Dembińscy dzielili Dembiany z siostrami Klaryskami. Najwcześniejsza wzmianka dotyczy Stanisława Dembińskiego. Pochodzi ona z roku 1376, kiedy to Stanisław otrzymał, wraz z Klaryskami, przywilej niemiecki dla wsi. Dembińscy posiadali wówczas też pobliski Byszów i Niedrzwicę.

Przedstawiciele rodu

Duchowni

Jan, syn Jana studiował w 1470 roku na Uniwersytecie Krakowskim. Ten sam Jan był w 1520 kanonikiem sandomierskim i kapelanem królowej.
Piotr Dembiński, kanonik krakowski i sekretarz królewski w 1658, archidiakon kurzelowski w 1663, opat koronowski w 1664.
Katarzyna Dembińska pełniła funkcję przeoryszy Dominikanek na Gródku w Krakowie w roku 1741.
Józef Dembiński, doktor obojga praw, proboszcz stryszowski i zakrzowski^[1] w 1759, został pronotariuszem apostolskim w 1771.
Józef Dembiński był proboszczem w Mokrsku w 1763, kanonikiem brzozowski w 1769, inflanckim w 1777 oraz proboszczem w Wodzisławiu w tym samym roku.

Urzędnicy ziemscy i dworscy

Andrzej Dembiński piastował w 1657 roku urząd miecznika różańskiego i poborcy chęcińskiego.
Sebastian Dembiński był kolejnym miecznikiem różańskim (rok 1671)
Michał Dembiński, łowczy wołyński w 1670, piastował stanowisko sędziego kapturowego powiatu ksiąskiego w 1674.
Piotr Dembiński, podczaszy chełmiński w 1704, został kasztelanem oświęcimskim w 1720 i bieckim w 1728.
Jan Dembiński pełnił w 1713 urząd miecznika różańskiego.
Jan Dembiński był w 1730 miecznikiem inowłodzkim.
Arnolf Stefan Dembiński był w 1730 roku podczaszym krakowskim.
Jerzy Dembiński, starosta zbigniowiecki posłował z krakowskiego na elekcję w 1764 i sejm w 1768.
Franciszek Dembiński był w 1749 podczaszym wiślickim, chorążym bracławskim w 1750, oraz posłem na elekcję w latach 1764 i 1767. W roku 1787 otrzymał Order Świętego Stanisława.
Sebastian Dembiński, był cześnikiem nowogrodzkim w 1774.
Ludwik Dembiński, oficer Wojska Polskiego, posłował na sejmy w latach 1820–1828.

Wojskowi

Józef Antoni Dembiński nosił w 1723 tytuł chorążego bracławskiego.
Franciszek Michał Dembiński pełnił funkcję podpułkownika wojsk koronnych w 1722 oraz łowczego wołyńskiego.
Franciszek Tadeusz Dembiński był chorążym pancernym w 1769, chorążym kawalerii narodowej w 1783, pułkownikiem kawalerii narodowej w 1785.
Kacper Dembiński, oficer Wojska Polskiego, walczył w kampaniach napoleońskich i zmarł na wojnie w 1809.
Jan Dembiński, oficer Wojska Polskiego, walczył w kampaniach napoleońskich i zmarł na wojnie w 1812.