Dołżyca (powiat sanocki)
49°19′42″N 22°01′26″E/49,328333 22,023889| wieś | |
.jpg) Filialny kościół rzymskokatolicki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
525 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2020) |
95[2] |
| Strefa numeracyjna |
13 |
| Kod pocztowy |
38-543[3] |
| Tablice rejestracyjne |
RSA |
| SIMC |
0354264[4] |
Położenie na mapie gminy Komańcza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |
| 49°19′42″N 22°01′26″E/49,328333 22,023889[1]
| |
| Strona internetowa | |
Dołżyca (j. łemkowski Должыця, w latach 1977–1981 Długopole) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim, w gminie Komańcza[4][5].
Wieś prawa wołoskiego w latach 1501–1550, położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego[6], w drugiej połowie XVII wieku należała do starostwa krośnieńskiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa krośnieńskiego.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Wieś leży w dolinie potoku Dołżyca. Jej centrum (ok. 525 m n.p.m.) jest położone ok. 4 km na pd.-zach. od centrum Komańczy i ok. 3 km na wsch. od granicy państwowej polsko-słowackiej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś była lokowana w pierwszej połowie XVI wieku. Od 1340 do 1772 należała do ziemi sanockiej w województwie ruskim. Od roku 1539 była w posiadaniu Mikołaja Herburta Odnowskiego. W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Dołżycy był Alfred Lubaczewski[8].
Następnie do 1914 leżała w powiecie sanockim, powiat sądowy w Sanoku, powiat podatkowy i gmina Bukowsko, austriacka prowincja Galicja. Od listopada 1918 do stycznia 1919 Republika Komańczańska. Do roku 1939 powiat sanocki, województwo lwowskie. Parafia łacińska w Bukowsku.
W 1898 r. wieś liczyła 381 osób oraz 55 domów, powierzchnia wsi wynosiła 8,40 km². Wieś zamieszkana była głównie przez społeczność łemkowską oraz żydowską. W roku 1900 wieś liczyła 357 mieszkańców[9].
W 1905 Józef Mikołaj Potocki posiadał we wsi obszar głównie leśny 439 ha[10], a w 1911 posiadał 317 ha[11].
Po drugiej wojnie światowej mieszkańcy w większości zostali wysiedleni na Ukrainę w 1945 i w koszalińskie i olsztyńskie w 1947. Nowi osadnicy przybyli z terenu całej Polski[12].
W 1954 rozebrano drewnianą cerkiew greckokatolicką św. Michała wraz z dzwonnicą, która znajdowała się obok cmentarza. Cerkiew powstała w 1840. Ikony dla niej malowali Bogdańscy. Naprzeciw cmentarza urządzono w niewielkim budynku kaplicę rzymskokatolicką użytkowaną do początku XX w. Nowy filialny kościół rzymskokatolicki pw. bł. Edmunda Bojanowskiego poświęcono w 2005[12].
-
Centrum miejscowości -
Cmentarz -
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Szlaki piesze
[edytuj | edytuj kod]
Komańcza – Dołżyca – Garb Średni (822 m n.p.m.) – Kanasiówka (823 m n.p.m.) – Moszczaniec
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 25718
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str.3 [dostęp 2022-01-17]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 230 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
- ↑ Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 281.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 47.
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder. Tom XII. Galizien. 10 grudnia 1900. Wien 1907.
- ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
- ↑ Skorowidz powiatu sanockiego : wydany na podstawie dat zebranych w roku 1911. Sanok: 1911, s. 6.
- ↑ a b Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 172. ISBN 978-83-7136-087-9.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dołżyce (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 110.
- Mapa katastralna wsi Dołżyca z 1854
