Feliks Ignacy Kretkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Ignacy Kretkowski
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1657
Chełmno

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1730
Kretki

Biskup chełmiński
Okres sprawowania

1723–1730

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

30 sierpnia 1722

Sakra biskupia

31 października 1723

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

31 października 1723

Konsekrator

Vincenzo Santini

Współkonsekratorzy

Jan Joachim Tarło
Adam Franciszek Ksawery Rostkowski

Feliks Ignacy Kretkowski (ur. 14 lipca 1657 w Chełmnie zm. 6 grudnia 1730) – biskup chełmiński, archidiakon chełmiński, kanclerz kujawski, proboszcz gnieźnieński, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem kasztelana chełmińskiego Damiana Franciszka i Anny z Kryskich. Studiował w Krakowie a od 1679 w Rzymie jako stypendysta fundacji Perucka. W 1682 otrzymał od swojego krewnego bpa Opalińskiego kanonikat chełmiński, był też kanonikiem gnieźnieńskim i włocławskim, w 1687 został archidiakonem chełmińskim, a w 1699 archidiakonem gnieźnieńskim.. Aktywnie uczestniczył w działalności publicznej, był posłem królewskim na sejmik malborski, kilkukrotnie był prezydentem i wiceprezydentem Trybunału Głównego Koronnego, a w latach 1717–1722 referendarzem koronnym. W latach 1696–1699 był administratorem sede vacante diecezji chełmińskiej, a w latach 1721–1722 diecezji gnieźnieńskiej.

20 listopada 1722 nominowany przez Augusta II na biskupstwo chełmińskie, prowizję papieską otrzymał 30 sierpnia 1723, konsekrowany na biskupa 31 października 1723, a rządy w diecezji objął przez swojego pełnomocnika 16 października 1723. Zamierzał sprowadzić do Lubawy zakon pijarów, aby utworzyli tam kolegium, jednak na skutek protestów jezuitów posiadających już szkoły w Toruniu, Grudziądzu i Malborku zamiaru tego nie zrealizował. W latach 1724–1730 wizytował wszystkie kościoły diecezji. Erygował cztery kanonikaty przy katedrze, w tym archidiakonat pomezański. W 1726 dobrał na koadiutora opata pelplińskiego Tomasza Czapskiego, który po jego śmierci objął diecezję chełmińską.

Zmarł 6 grudnia 1730 w miejscowości Kretki w ziemi dobrzyńskiej, został pochowany w katedrze w Chełmży.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Diecezja Chełmińska, zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 368.