Iuturna
| bogini źródeł i wszystkich wód w Lacjum | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Teren kultu | |
| Nazwa święta |
Iuturnalia (11 stycznia) |
| Rodzina | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Iuturna (pol. Juturna) – w mitologii rzymskiej bogini źródeł i opiekunka wszystkich wód w Lacjum.
Początkowo była nimfą źródlaną o imieniu Diuturna, której oddawano cześć nad rzeką Numicius (Numicus) koło Lawinium. W eposie Wergiliusza była też siostrą Turnusa, króla Rutulów, którego popierała w walce z Eneaszem (Eneida XII, 138nn.)[1]. Zakochany w niej Jowisz obdarzył ją nieśmiertelnością i władzą nad źródłami, mimo to pozostała nieczuła na jego zaloty.
Wśród mitologicznych bóstw Rzymian uważana za małżonkę Janusa i matkę Fonsa. Pod jej opieką znajdowały się źródła, fontanny, studnie i wszelkie miejsca dostarczające wodę z głębin.
Kult jej przeniesiono do Rzymu, gdy zyskał w Italii dominację wraz z utratą znaczenia Związku Latyńskiego. Uznawanej również za bóstwo uzdrawiające Iuturnie wzniesiono świątynię na Polu Marsowym[2]. Niedaleko Świątyni Westy znajdowało się na Forum Romanum jej święte źródło (właściwie zbiornik), znane jako lacus Iuturnae, skąd czerpano wodę na potrzeby rytualne i lecznicze. Doroczne święto bogini – Iuturnalia, obchodzono 11 stycznia jako dzień świąteczny pracowników wodociągów i fontann oraz straży pożarnej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej M. Kempiński, Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2001, ISBN 83-207-1629-2, OCLC 297716845.
- Joël Schmidt, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice: Książnica, 1996, ISBN 83-7132-266-6
