Asklepios

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Asklepios
Ἀσκληπιός
bóg sztuki lekarskiej
Ilustracja
Posąg Asklepiosa z laską owiniętą przez węża
Występowanie

mitologia grecka

Atrybuty

wąż

Teren kultu

starożytna Grecja
starożytny Rzym

Szczególne miejsce kultu

Pergamon, Kos, Epidauros

Odpowiednik

Eskulap (rzymski)

Rodzina
Ojciec

Apollin

Matka

Koronis

Żona

Epione

Dzieci

Higieja,
Panakeja,
Iaso,
Ajgle,
Akeso,
Machaon,
Podalejrios

Asklepios, Eskulap (gr. Ἀσκληπιός Asklēpiós, Asclepius, łac. Aesculapius) – w mitologii greckiej bóg sztuki lekarskiej (medycyny); jeden z herosów.

Jego rzymskim odpowiednikiem był Eskulap. Za jedną z postaci Asklepiosa uważany był też fenicki boski uzdrowiciel Eszmun (Jasumunu)[potrzebny przypis].

W mitologii greckiej[edytuj | edytuj kod]

Uchodził za syna boga Apollina i zmarłej przy jego narodzeniu nimfy Koronis; niemowlęciem opiekowała się karmiące je koza i strzegący go pies[1]. Był mężem Epione (Kojąca ból) i ojcem Higiei, Panakei, Iaso, Ajgle, Akeso oraz lekarzy Machaona (internista) i Podalejriosa (chirurg). Został wychowany przez centaura Chirona, który nauczył go sztuki lekarskiej. Według legendy Asklepios udusił pewnego razu węża; wtedy podpełzł inny wąż i podał zioło, które go przywróciło do życia. Odebrane wężowi zioło Asklepios używał odtąd do wskrzeszania zmarłych. Kiedy został lekarzem na okręcie Argo, wskrzesił kilku zmarłych włącznie z Minosem. Gdy z kolei próbował ożywić Oriona, Hades poskarżył się Zeusowi, że niedługo nikt nie pozostanie w jego świecie podziemnym[2]. Przejęty tym Zeus zgodził się uśmiercić Asklepiosa piorunem, przemieniając go następnie w gwiazdozbiór Wężownika. W odwecie Apollin, jako ojciec Asklepiosa, zabił wszystkich Cyklopów.

Ośrodki kultu[edytuj | edytuj kod]

Dzięki magicznej mocy uzdrawiania Asklepiosa już w starożytności nazywano Zbawicielem (gr. Soter)[3]. Głównymi ośrodkami jego kultu były Pergamon, Kos i Epidauros, gdzie co 5 lat obchodzono jego święto. Boga przedstawiano jako węża – symbol odradzającej się siły żywotnej (co było wynikiem cyklicznego zrzucania wylinki), któremu chorzy składali w ofierze koguty. W pobliżu świątyni na Kos znajdowała się szkoła lekarska Hipokratesa.

Duże ośrodki kultu boga, zwane asklepiejonami, pełniły również funkcje współczesnych szpitali i sanatoriów. Chorzy byli w nich poddawani zabiegom oczyszczającym, takim jak posty i kąpiele lecznicze oraz ćwiczeniom fizycznym, lecz również zabiegom magicznym (zwalczanym przez Hipokratesa). Główną metodą uzdrawiania był hipnotyczny sen (inkubacja) w dormitorium na terenie świątyni[4]. Przykład podobnego uzdrowienia podaje Arystofanes w komedii Plutos. Uzdrowieni pozostawiali ekswota wyobrażające uleczone części ciała (np. ręce, nogi); spisywali historię choroby i uleczenia w postaci inskrypcji pozostawianych w świątyni; dziękczynnie wrzucali też monety do świętej sadzawki.

Kult w starożytnym Rzymie[edytuj | edytuj kod]

W starożytnym Rzymie czczony jako Eskulap, przedstawiany był jako brodaty mężczyzna z laską, wokół której wije się wąż. W 291 p.n.e., podczas panującej zarazy, zbudowano mu świątynię na Wyspie Tyberyjskiej. Wiele lat później cesarz Klaudiusz wydał rozporządzenie nadające wolność każdemu niewolnikowi, który został tam uzdrowiony.

Poświęconym mu zwierzęciem był wąż; liczne z nich zwyczajowo gnieździły się w świątyniach tego bóstwa[4]. Wąż owinięty wokół laski (dotychczas symbol profesji lekarskiej) należał do zasadniczych atrybutów Asklepiosa, poza nim także: świerkowe szyszki, wieńce laurowe, niekiedy koza lub pies[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 99. ISBN 83-210-0677-9.
  2. Praca zbiorowa: Kosmos. Warszawa: Buchmann, 2012, s. 418-419. ISBN 978-83-7670-323-7.
  3. Lukian: Dialogi wybrane (tłum. W. Witwicki). Wrocław-Warszawa: „Książnica Atlas”, 1949
  4. a b David Sacks: Encyklopedia świata starożytnych Greków. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001, s. 65.
  5. Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, s. 45. ISBN 83-04-01069-0.