Anna Perenna
Anna Perenna – staroitalska bogini Nowego Roku czczona w starożytnym Rzymie. Jej imię pochodzi od łacińskiego annus – rok i perennis – wieczny.
Przedstawiano ją pod postacią starej kobiety[1].
Święto Anny Perenny obchodzono w idy marcowe (15 marca) w dzień Nowego Roku[2]. Po wprowadzeniu w 46 p.n.e. kalendarza juliańskiego i przesunięciu początku roku na 1 stycznia, święto to zatraciło swój pierwotny charakter.
Pochodzenie kultu[edytuj | edytuj kod]
Starożytni Rzymianie podawali dwie wersje legendy mającej wyjaśnić pochodzenie kultu Anny Perenny.
Według pierwszej z nich miała być kobietą, która podczas pierwszej secesji plebejuszy (494 p.n.e.) wypiekała ciastka, którymi karmiła głodujących na Górze Świętej. W podzięce plebejusze mieli ustanowić jej kult[1].
Druga wersja opowieści o Annie Perennie pochodzi od Owidiusza. Miała być ona siostrą Dydony, po śmierci której opuściła Kartaginę i udała się do Lacjum, gdzie zaopiekował się nią Eneasz. Ściągnęła na siebie wówczas nienawiść zazdrosnej Lawinii. Uciekając przed jej gniewem, rzuciła się w nurt rzeki Numicius (Numicus), stając się nimfą[1].
Owidiusz przytacza również opowieść, w której zakochany w Minerwie Mars zwrócił się do starej Anny o pomoc. Przebrana w strój panny młodej, udawała ona boginię, swą tożsamość ujawniając w komnacie weselnej i ośmieszając w ten sposób Marsa. Mit ten miał wyjaśnić pochodzenie obscenicznych piosenek śpiewanych w święto Anny[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Pierre Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław: Ossolineum, 1990, ISBN 83-04-01069-0.
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: PWN, 1988, ISBN 83-01-03529-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej M. Kempiński, Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2001, ISBN 83-207-1629-2, OCLC 297716845.
- Joël Schmidt, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 1996, ISBN 83-7132-266-6.
