Lary
Lary (łac. Lares, genii loci, lp. odpowiednio: Lar, genius loci) – dusze zmarłych, czczone w Rzymie jako chroniące od nieszczęść bóstwa opiekuńcze domu i pomyślności.
W kapliczkach (larariach) umieszczano ich statuetki, modlono się do nich i składano im ofiary. Z okazji wesela, urodzin lub rodzinnej uroczystości otrzymania przez chłopca bulli lub toga virilis, otwierano domowe kapliczki i składano larom ofiary z ciasta, wina, kadzidła, a całość zdobiono kwiatami. Przeciwieństwem larów były złe dusze – larwy (larvae)[1].
Do najważniejszych należały Lares Familiares opiekujące się rodziną i domem; w wierzeniach starożytnych Rzymian były to dusze zmarłych przodków, sprawujące pieczę nad żyjącymi krewnymi. Ich wizerunki znajdowały się przy ognisku domowym w atrium lub w osobnym pomieszczeniu zwanym lararium. Na wstępie posiłku składano im ofiarę z pokarmu, a z okazji wyjazdu lub przyjazdu odprawiano do nich modły.
Wyróżniano też inne odmiany larów:
- Lares Compitales i Lares Viales – opiekunowie dróg i ich rozstajów;
- Lares Permarini – opiekunowie przed niebezpieczeństwami na morzu;
- Lares Hostilii – broniący miasta od nieprzyjaciół;
- Lares Rurales – sprawujący opiekę na polu;
- Lares Militares – zapewniający opiekę w wojsku i podczas podróży;
- Lares Urbani – sprawujący opiekę nad państwem;
- Lares Publici – opiekujący się całym miastem.
Czczono je składaniem ofiar podczas oficjalnych uroczystości zwanych Laraliami[potrzebny przypis].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej A-Z. Warszawa: PWN, 1983, s. 406.