Język minnański

閩南語
Bân-lâm-gú

Obszar	Tajwan, ChRL i inne kraje Azji Wschodniej
Liczba mówiących	46 mln
Pismo/alfabet	Pe̍h-ōe-jī i pismo chińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki chińsko-tybetańskie Języki chińskie Języki min Język minnański
Status oficjalny
język urzędowy	Tajwan
Ethnologue	6a żywy↗
Kody języka
Kod ISO 639-3↗	nan
IETF	nan
Glottolog	minn1241
Ethnologue	nan
Linguist List	nan
WALS	chz, hok
SIL	nan
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Wikipedia w języku minnańskim Słownik języka minnańskiego w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język minnański

Nazwa chińska
Pismo uproszczone 闽南语 Pismo tradycyjne 閩南語 Hanyu pinyin Mǐnnányǔ

Język minnański, minnan lub tajwański – język lub grupa blisko spokrewnionych języków (dialektów) wywodzących się z południa chińskiej prowincji Fujian. Język minnański należy do grupy min języków chińskich. Określenie Minnan oznacza południową część prowincji Fujian – Min (閩) to krótka nazwa prowincji, a nan (南) oznacza „południe”. Obecnie minnański używany jest przede wszystkim na Tajwanie, gdzie jest językiem ojczystym dla 80% mieszkańców i gdzie używa się go obok oficjalnego języka mandaryńskiego. Minnański jest używany także we wschodnim Guangdongu (region Chaoshan), na wyspie Hajnan oraz w niektórych przybrzeżnych regionach prowincji Zhejiang i zachodniego Guangdongu, a także przez potomków emigrantów pochodzących z tych regionów (dominujący wśród Chińczyków w Azji Południowo-Wschodniej: Singapur, Malezja, Tajlandia, Filipiny).

Dialekty minnańskie

Główne odmiany

Najważniejsze dialekty języka minnan obejmują:

• xiamen posiadający dwie odmiany: amoy (miasto Xiamen) i fujian (hokkien), używany na Tajwanie
• leizhou – używany na półwyspie Leizhou
• chaoshan – posiadający dwie odmiany: teochew (chaozhou) oraz shantou
• hainan – na wyspie Hajnan
• longdu
• zhenan min

Niektóre z tych dialektów cieszą się statusem standardów (odmian prestiżowych): w Fujianie i na Tajwanie standardem jest dialekt miasta Xiamen, we wschodnim Guangdongu dialekt Shantou (dawniej bardzo do niego zbliżony dialekt Chaozhou), na Hainanie – dialekt Haikou. Niekiedy nazwy „język minnan” używa się wyłącznie do określania odmian fujiańsko-tajwańskich, a inne dialekty traktowane są jako odrębne języki.

Systemy zapisu

W formie pisanej język minnan funkcjonuje niemal wyłącznie na Tajwanie, gdzie do jego zapisu używa się pisma chińskiego z użyciem dodatkowych znaków do zapisu słów niespotykanych w standardowej chińszczyźnie lub alfabetu łacińskiego (transkrypcja Pe̍h-ōe-jī). Po 1949 r. minnański był na Tajwanie dyskryminowany, władze Republiki Chińskiej faworyzowały język mandaryński, nazywany językiem krajowym (国语). Uczniowie w szkołach byli karani za używanie minnańskiego na lekcjach.

W ostatnich latach minnański cieszy się rosnącą autonomią, używa się go w programach radiowych i telewizyjnych. Po niemal 50 latach oddzielenia od Chin, w odmiennych realiach politycznych, ewolucja języka sprawiła, że język minnański na Tajwanie różni się od tego używanego w prowincji Fujian. W mniejszym stopniu podobny proces dotknął także tajwańskiego wariantu mandaryńskiego.

Zobacz też

• język tajwański
• hokkien

Linki zewnętrzne

• Dane Ethnologue dla języka minnańskiego