Jacek Żakowski

Jacek Żakowski

Jacek Żakowski (2023)
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1957 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Uczelnia	Collegium Civitas
Pracodawca	Polityka (tygodnik)
Odznaczenia

Jacek Żakowski na „Manifie” (2009)

Jacek Wojciech Żakowski (ur. 17 sierpnia 1957 w Warszawie) – polski dziennikarz i publicysta.

W 1989 kierownik działu wyborczego „Gazety Wyborczej”, w latach 1989–1990 rzecznik prasowy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, w latach 1991–1992 prezes Polskiej Agencji Informacyjnej, 1992-93 szef publicystyki i reportażu w "Życiu Warszawy". Od 1993 publicysta „Gazety Wyborczej”; komentator tygodnika „Polityka”; nauczyciel akademicki, od 1999 kierownik Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas w Warszawie.

Kariera zawodowa

W 1981 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu.

Pracę dziennikarza rozpoczął w tygodniku „Na Przełaj” (1980–1981), następnie działał w Biurze Informacji Prasowej NSZZ „Solidarność” (1981–1983). W kolejnych latach pisał do „Tygodnika Polskiego” (1983) i miesięcznika „Powściągliwość i Praca” (1984–1989). Był rzecznikiem prasowym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego (1989–1991), jednym z założycieli „Gazety Wyborczej” oraz pierwszym prezesem Polskiej Agencji Informacyjnej (1991–1992).

Jest publicystą i komentatorem tygodnika „Polityka”, publikuje komentarze w „Gazecie Wyborczej”. Był gospodarzem wielu programów publicystycznych w polskich stacjach telewizyjnych i radiowych takich jak: Tok Szok, Gość Radia Zet, Rozmowy podsłuchiwane, Summa zdarzeń według Jacka Żakowskiego oraz Tydzień Jacka Żakowskiego. Obecnie prowadzi piątkowe wydania Poranka w Tok FM. Prowadził także programy Rozmowa dnia, Ex cathedra i REdAKCJA na antenie Superstacji.

Życie prywatne

Rozwiedziony. Wcześniej dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku ma syna Macieja (ur. 1983) i córkę Martę (ur. 1986). Z drugiego małżeństwa ma syna Stefana (ur. 2007).

Programy telewizyjne i radiowe

• Kawa czy herbata? w TVP1
• Tok Szok (z Piotrem Najsztubem) w TVP2, później w Polsacie
• Tischner czyta katechizm
• Autograf
• Rozmowy podsłuchiwane w RMF FM (z Piotrem Najsztubem)
• Gość Radia Zet w Radiu Zet
• Poranek TOK FM w Tok FM
• Summa zdarzeń według Jacka Żakowskiego w TVP1
• Tok2Szok (z Piotrem Najsztubem) w TV4
• Tydzień Jacka Żakowskiego w TVP Info
• Rozmowa dnia w Superstacji
• Ex cathedra w Superstacji
• REdAKCJA w Superstacji

Ważniejsze publikacje

• 

  Jacek Żakowski. Konferencja „Prawa człowieka w Europie Środkowej i Wschodniej oraz Azji Środkowej na tle standardów międzynarodowych” w Senacie RP (2013)

  Rozmowy o Evereście (1982, z L. Cichym i K. Wielickim),
• Anatomia smaku, czyli rozmowy o losach zespołu Tygodnika Powszechnego w latach 1953–1956 (1986, w drugim obiegu)
• Wyzwania: wypisy z lektury nauczania społecznego papieża Jana Pawła II (1987, z ks. J. Chrapkiem),
• Rozmowy z lekarzami (1987)
• Rok 1989 – Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta (1990)
• Trzy ćwiartki wieku: rozmowy z Jerzym Turowiczem, Kraków 1990.
• Między Panem a Plebanem (1995, z A. Michnikiem i ks. J. Tischnerem)
• PRL dla początkujących (1995, z J. Kuroniem)
• Tischner czyta Katechizm (1996, z ks. J. Tischnerem)
• Co dalej, panie Mrożek? (1996)
• Siedmiolatka, czyli Kto ukradł Polskę? (1997, z J. Kuroniem)
• Pół wieku pod włos, czyli Życie codzienne „Tygodnika Powszechnego” w czasach heroicznych (1999)
• Mroczne wnętrza: uwięziony Prymas prywatnie w oczach współwięźniów i swojej siostry (2000)
• Rewanż pamięci (2002)
• Trwoga i nadzieja. Rozmowy o przyszłości (2003)
• Anty-TINA. Rozmowy o lepszym świecie, myśleniu i życiu (2005)
• Koniec (2006)
• Nauczka (2007)
• Zawał. Zrozumieć kryzys (2009)

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2014, za wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz przemian demokratycznych i wolności słowa w Polsce, za zasługi dla rozwoju wolnych mediów i niezależnego dziennikarstwa)

Nagrody i wyróżnienia

• Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (podziemnego, 1987)
• Nagroda Adolfa Bocheńskiego (1986)
• Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1988)
• Dziennikarz Roku (1997)
• dwa Wiktory (1997).
• Druga nagroda w europejskim konkursie dziennikarskim „For Diversity. Against Discrimination” („Za różnorodnością. Przeciw dyskryminacji”) za artykuł „Miłuj geja swego”, w którym J. Żakowski wspólnie z E. Bendykiem stawia tezę, że wzrost gospodarczy, modernizacja społeczeństwa jest skorelowana „z odsetkiem osób o orientacji jawnie homoseksualnej”. Ten sam artykuł został przez tygodnik „Wprost” uznany za największą głupotę III RP.
• Nagroda w studenckim plebiscycie MediaTory w kategorii ProwokaTOR (listopad 2009)
• Nagroda im. Bolesława Prusa – „Złoty Prus” (2015)