Przejdź do zawartości

Jacek Żakowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Żakowski
Ilustracja
Jacek Żakowski (2023)
Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1957
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Collegium Civitas

Pracodawca

Polityka (tygodnik)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Żakowski na „Manifie” (2009)

Jacek Wojciech Żakowski (ur. 17 sierpnia 1957 w Warszawie[1][2]) – polski dziennikarz i publicysta.

W 1989 r. kierownik działu wyborczego „Gazety Wyborczej”, w latach 1989–1990 rzecznik prasowy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, w latach 1991–1992 prezes Polskiej Agencji Informacyjnej, 1992-93 szef publicystyki i reportażu w „Życiu Warszawy”. Od 1993 r. publicysta „Gazety Wyborczej”; komentator tygodnika „Polityka”; nauczyciel akademicki, od 1999 kierownik Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas w Warszawie.

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Liceum im. Dobiszewskiego w Warszawie. W 1981 r. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 r. odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu[3][4].

Pracę dziennikarza rozpoczął w tygodniku „Na Przełaj” (1980–1981), następnie działał w Biurze Informacji Prasowej NSZZ „Solidarność” (1981–1983). W kolejnych latach pisał do „Tygodnika Polskiego” (1983) i miesięcznika „Powściągliwość i Praca” (1984–1989). Był rzecznikiem prasowym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego (1989–1991), jednym z założycieli „Gazety Wyborczej” oraz pierwszym prezesem Polskiej Agencji Informacyjnej (1991–1992).

Jest publicystą i komentatorem tygodnika „Polityka”, publikuje komentarze w „Gazecie Wyborczej”. Był gospodarzem wielu programów publicystycznych w polskich stacjach telewizyjnych i radiowych, takich jak: Tok Szok, Gość Radia Zet, Rozmowy podsłuchiwane, Summa zdarzeń według Jacka Żakowskiego i Tydzień Jacka Żakowskiego, prowadził też programy Rozmowa dnia, Ex cathedra i REdAKCJA w Superstacji. Jest gospodarzem piątkowych wydań Poranka w Tok FM.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Wojciecha i Anny Żakowskich, wnukiem Hanny Brzezińskiej i prawnukiem Wacława Brzezińskiego[1]. Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku ma syna Macieja (ur. 1983)[5] i córkę Martę (ur. 1986)[6]. Z drugiego małżeństwa ma syna Stefana (ur. 2007)[7].

Programy telewizyjne i radiowe

[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze publikacje

[edytuj | edytuj kod]
Żakowski na konferencji „Prawa człowieka w Europie Środkowej i Wschodniej oraz Azji Środkowej na tle standardów międzynarodowych” w Senacie RP (2013)
  • Rozmowy o Evereście (1982, z L. Cichym i K. Wielickim),
  • Anatomia smaku, czyli rozmowy o losach zespołu Tygodnika Powszechnego w latach 19531956 (1986, w drugim obiegu)
  • Wyzwania: wypisy z lektury nauczania społecznego papieża Jana Pawła II (1987, z ks. J. Chrapkiem),
  • Rozmowy z lekarzami (1987)
  • Rok 1989 – Bronisław Geremek opowiada, Jacek Żakowski pyta (1990)
  • Trzy ćwiartki wieku: rozmowy z Jerzym Turowiczem, Kraków 1990.
  • Między Panem a Plebanem (1995, z A. Michnikiem i ks. J. Tischnerem)
  • PRL dla początkujących (1995, z J. Kuroniem)
  • Tischner czyta Katechizm (1996, z ks. J. Tischnerem)
  • Co dalej, panie Mrożek? (1996)
  • Siedmiolatka, czyli Kto ukradł Polskę? (1997, z J. Kuroniem)
  • Pół wieku pod włos, czyli Życie codzienne „Tygodnika Powszechnego” w czasach heroicznych (1999)
  • Mroczne wnętrza: uwięziony Prymas prywatnie w oczach współwięźniów i swojej siostry (2000)
  • Rewanż pamięci (2002)
  • Trwoga i nadzieja. Rozmowy o przyszłości (2003)
  • Anty-TINA. Rozmowy o lepszym świecie, myśleniu i życiu (2005)
  • Koniec (2006)
  • Nauczka (2007)
  • Zawał. Zrozumieć kryzys (2009)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (podziemnego, 1987)
  • Nagroda Adolfa Bocheńskiego (1986)
  • Nagroda Polskiego PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego (1988)
  • Dziennikarz Roku (1997)
  • dwa Wiktory (1997).
  • Druga nagroda w europejskim konkursie dziennikarskim „For Diversity. Against Discrimination” („Za różnorodnością. Przeciw dyskryminacji”) za artykuł „Miłuj geja swego”, w którym J. Żakowski wspólnie z E. Bendykiem stawia tezę, że wzrost gospodarczy, modernizacja społeczeństwa jest skorelowana „z odsetkiem osób o orientacji jawnie homoseksualnej”[10]. Ten sam artykuł został przez tygodnik „Wprost” uznany za największą głupotę III RP.[11]
  • Nagroda w studenckim plebiscycie MediaTory w kategorii ProwokaTOR (listopad 2009)
  • Nagroda im. Bolesława Prusa – „Złoty Prus” (2015)[12]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jacek Żakowski h. Jastrzębiec [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2019-05-05].
  2. Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 856. ISBN 83-223-2644-0.
  3. Dorota Kania, Żakowski szkolony przez kontrwywiad wojskowy PRL. Zapytany o WSW wyłącza telefon! [online], niezalezna.pl, 16 grudnia 2013 [dostęp 2019-05-05].
  4. Dorota Kania, Teczka Żakowskiego w WSW. Dziennikarz prostuje, my publikujemy dokument [online], niezalezna.pl, 17 grudnia 2013 [dostęp 2019-05-05].
  5. Kim jest Maciej Żakowski – nowy partner Agnieszki Szulim? [online], Party.pl, 30 lipca 2013 [dostęp 2019-05-05] (pol.).
  6. Oszalał z miłości [online], kobieta.interia.pl [dostęp 2019-05-05] (pol.).
  7. Wirtualna Polska Media S.A, Jacek Żakowski, Magdalena Cytowska [online], gwiazdy.wp.pl, 14 listopada 2014 [dostęp 2019-05-05] (pol.).
  8. M.P. z 2014 r. poz. 923.
  9. Podziękowanie za zasługi w umacnianiu wolności. prezydent.pl, 11 listopada 2014. [dostęp 2014-11-11].
  10. Miłuj geja swego. www.polityka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-26)]. (pol.).
  11. Inteligencja bez inteligencji.
  12. Od felietonów Bolesława Prusa do… Nagrody im. Bolesława Prusa. dziennikarzerp.org.pl, 2018-08-14. [dostęp 2022-06-02]. (pol.).