Jelena Dokić

Jelena Dokić

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1983 Osijek Jugosławia
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	aktywna
Trener	Borna Bikić
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	6 WTA, 8 ITF
Najwyżej w rankingu	4 (19 sierpnia 2002)
Australian Open	QF (2009)
Roland Garros	QF (2002)
Wimbledon	SF (2000)
US Open	4R (2000, 2001)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 0 ITF
Najwyżej w rankingu	10 (4 lutego 2002)
Australian Open	3R (1999, 2000)
Roland Garros	F (2001)
Wimbledon	3R (1999 - 2001)
US Open	2R (2000, 2001)
Strona internetowa

Jelena Dokić, cyr. Јелена Докић (ur. 12 kwietnia 1983 w Osijeku) – australijska tenisistka, dawniej jugosłowiańska oraz serbsko-czarnogórska, wicemistrzyni French Open 2001 w grze podwójnej, półfinalistka Wimbledonu 2000 w grze pojedynczej, klasyfikowana w rankingu WTA na 4. miejscu w grze pojedynczej (2002) i 10. w grze podwójnej (2002), zdobywczyni Pucharu Hopmana 1999 wraz z drużyną Australii, reprezentantka Serbii i Czarnogóry oraz Australii w Pucharze Federacji, reprezentantka Australii na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.

Kariera tenisowa

Jelena Dokić rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat, trenowana przez swojego ojca, Damira. W 1997 roku rozpoczęła występy w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W rywalizacji indywidualnej wygrała wielkoszlemowy US Open 1998 po finale z Katariną Srebotnik, była też w finale French Open 1998, gdzie przegrała z Nadieżdą Pietrową. W grze podwójnej triumfowała we French Open 1998 z Kim Clijsters (po finale z Diemientiewą i Pietrową). Według rankingów z dnia 31 grudnia 1998 zajmowała pierwsze miejsce na liście singlistek i siódme w klasyfikacji deblistek.

Status profesjonalnej tenisistki otrzymała w 1998 roku.

Gra pojedyncza

W dotychczasowej karierze Jelena Dokić (stan na 29 sierpnia 2012) wygrała sześć singlowych imprez WTA. Najwyżej klasyfikowana była na czwartym miejscu światowego rankingu (19 sierpnia 2002).

Swój debiut w turnieju WTA odnotowała w listopadzie tego samego roku, kiedy to przeszła eliminacje w Pattaya. Pierwszy pojedynek rozegrała z Julie Halard-Decugis, przegrała 6:7(7), 6:4, 3:6. Na początku roku 1999 triumfowała w Pucharze Hopmana w parze z Markiem Philippoussisem, co do tej pory jest jedynym australijskim tytułem w tej imprezie. Otrzymała dziką kartę do wielkoszlemowego Australian Open i doszła tam do trzeciej rundy, przegrywając dopiero z Martiną Hingis, co było jej najlepszym wyczynem wielkoszlemowym w dotychczasowej karierze. Wiosną odnotowała dwa pierwsze ćwierćfinały w WTA Tour, w Kairze i Warszawie, pokonała tam między innymi Halard-Decugis. Do turnieju wimbledońskiego przystąpiła jako 129. tenisistka rankingu światowego. W pierwszej rundzie pokonała 6:2, 6:0 Hingis, została najniżej notowaną zawodniczką w erze open, która pokonała najwyżej rozstawioną uczestniczkę Wielkiego Szlema. Po raz trzeci w historii Wimbledonu tenisistka rozstawiona z numerem jeden odpadła w pierwszej rundzie. Dokić zatrzymała się dopiero na ćwierćfinale z Alexandrą Stevenson, w czwartej rundzie eliminując jeszcze Mary Pierce. Po tym turnieju awansowała na 37. miejsce w światowej klasyfikacji.

W czerwcu 2000 poprawiła swój londyński wyczyn, dochodząc do półfinału Wimbledonu. Była wówczas trzydziestą rakietą globu. Do półfinału doszła bez straty seta, w meczu o finał uległa Lindsay Davenport 4:6, 2:6. Została pierwszą półfinalistką Wielkiego Szlema z Australii od 1998 roku, kiedy Nicole Provis dostała się do najlepszej czwórki w Paryżu. We wrześniu awansowała do czwartej rundy US Open, a potem doszła do półfinału turnieju singlistek letnich igrzysk olimpijskich w Sydney. Przegrała w trzech setach z Jeleną Diemientjewą, a w meczu o brązowy medal musiała uznać wyższość Moniki Seles.

W 2001 roku zaczęła reprezentować Jugosławię. W maju zdobyła swój pierwszy profesjonalny tytuł. Dokonała tego w Rzymie, pokonując w dwóch ostatnich spotkaniach wyżej notowane Conchitę Martínez i Amélie Mauresmo. Po raz pierwszy została sklasyfikowana w czołowej dwudziestce rankingu WTA. Jesienią doszła do finału w Bahia (porażka z Seles) i Tokio (pokonała Arantxę Sanchez Vicario, drugi tytuł w karierze). W październiku okazała się najlepsza także w Moskwie i trafiła do grona dziesięciu najlepszych tenisistek świata. Została wicemistrzynią w Zurychu i Linzu i po raz pierwszy w karierze otrzymała prawo gry w Mistrzostwach WTA. W drugim meczu przegrała z Lindsay Davenport; została uznana sportowcem roku w swoim kraju.

W lutym 2002 zagrała w finale w Paryżu, ale zmuszona była poddać walkowerem mecz o puchar przeciwko Venus Williams z powodu kontuzji. Do sprawności powróciła w kwietniu, zdobywając trzeci w karierze tytuł w Sarasocie po finale z Tatjaną Panową. W maju doszła do finału w Strasburgu, przegranego z Silvią Fariną Elią, a wkrótce zameldowała się w ćwierćfinale wielkoszlemowego French Open. Poległa w trzysetowym starciu z Jennifer Capriati. W czerwcu wygrała swój czwarty indywidualny turniej WTA, tym razem w Birmingham, w finale z Anastasiją Myskiną. Była też w finale w San Diego (porażka z Venus Williams) i ćwierćfinale Mistrzostw WTA. Latem awansowała na najwyższe w karierze, czwarte miejsce w światowym zestawieniu singlistek.

Wraz z początkiem sezonu 2003 zerwała współpracę ze swoim ojcem, który coraz częściej był karany za niepoprawne zachowanie w miejscach publicznych, także na arenach tenisowych. Jej nowym trenerem został Chorwat Borna Bikić. Jej najlepszy wynik z tego roku to finał w Zurychu, przegrany z Justine Henin oraz półfinał w Warszawie, gdzie lepsza okazała się Amelie Mauresmo. W międzyczasie Dokić ponownie zmieniła barwy narodowe, gdyż w wyniku rozpadu Jugosławii powstało kilka nowych państw i tenisistka zaczęła reprezentować Serbię i Czarnogórę. Rok 2004 upłynął jej pod znakiem walki z kontuzją łokcia, która skutecznie zredukowała jej występy. W lutym osiągnęła półfinał w Tokio, ale potem seryjnie przegrywała kolejne mecze i w efekcie wypadła z czołowej setki rankingu WTA. W 2005 pojechała do Serbii, by odnowić swoje kontakty rodzinne, zakończyło się to jednak niepowodzeniem i w grudniu zdecydowała, że znów chce reprezentować Australię.

Federacja Australijska przyznała jej kilka dzikich kart do międzynarodowych turniejów WTA, ale Dokić ich nie wykorzystała, odpadając w pierwszych rundach. W efekcie w czerwcu 2006 była notowana nawet na 681. miejscu światowej listy. Dodatkowo zmagała się z problemami osobistymi - jej ojciec podał do mediów informację, jakoby została porwana przez własnego chłopaka. Zatrudniła nowego trenera, Nikolę Pilicia i trafiła do jego akademii. Miała nawet podpisać z akademią kontrakt, by pozostać tam na rok, ale ostatecznie zdecydowała się powrócić do swojego poprzedniego trenera, Borny Bikicia, gdyż Pilić oferował jej niesatysfakcjonujące warunki kontraktu. Dokić niemalże nie pojawiała się w oficjalnych turniejach, w 2007 wystąpiła tylko raz i przestała być klasyfikowana w rankingu WTA.

Powróciła zimą 2008, przeszła eliminacje i doszła do drugiej rundy w Hobarcie. Utracone punkty nadrabiałam skutecznymi startami w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej i pod koniec roku była już w drugiej setce światowych notowań. W styczniu 2009 awansowała do ćwierćfinału wielkoszlemowego Australian Open, pokonując po drodze Annę Czakwetadze, Caroline Wozniacki i Alisę Klejbanową, zatrzymując się dopiero na Dinarze Safinie. Po tym starcie powróciła do czołowej setki rankingu WTA singlistek. Została czwartą kobietą w erze open, która jako uczestniczka z dziką kartą dotarła do ćwierćfinału Wielkiego Szlema (po Pierce w Paryżu 2002, Hingis w Melbourne 2006 i Zheng w Wimbledonie 2008, do listy dołączyła później Clijsters w Nowym Jorku 2009). Do końca 2009 i w 2010 występowała w zawodach Międzynarodowej Federacji Tenisowej, również w Wielkich Szlemach, ale bez większych sukcesów.

W lutym 2011 po przejściu kwalifikacji weszła do ćwierćfinału zawodów w Paryżu, pokonana przez Kim Clijsters. Dwa tygodnie później wystąpiła w Kuala Lampur, a start ten przyniósł jej szósty w karierze wygrany turniej WTA i pierwszy od 2002 roku. W pierwszej rundzie odprawiła najwyżej notowaną Francescę Schiavone, a w finale ograła Michaëllę Krajicek. Był to jednocześnie jej pierwszy tytuł, który wywalczyła jako reprezentantka Australii. W czerwcu wystąpiła w finale w ’s-Hertogenbosch, gdzie uległa Robercie Vinci i powróciła do czołowej pięćdziesiątki rankingu WTA. Do końca roku wygrała już tylko jeden pojedynek - z Wolhą Hawarcową w pierwszej rundzie US Open.

W pierwszej części sezonu 2012 zmagała się z kontuzją nadgarstka, co umożliwiło jej wygranie zaledwie trzech spotkań i doprowadziło do rezygnacji z występów we French Open i Wimbledonie.

Gra podwójna

W dotychczasowej karierze Jelena Dokić (stan na 29 sierpnia 2012) wygrała cztery deblowe imprezy WTA. Najwyżej klasyfikowana była na dziesiątym miejscu światowego rankingu (4 lutego 2002).

W rozgrywkach tych zadebiutowała podczas Australian Open 1999, w parze z Åsą Svensson. W pierwszej rundzie wyeliminowały rozstawione z numerem sześć Conchitę Martínez i Patricię Tarabini; doszły do trzeciej rundy. Ten sam etap osiągnęła Dokić w Wimbledonie u boku Tini Pisnik. Jesienią awansowała do pierwszego finału w rozgrywkach WTA w tej konkurencji; miało to miejsce w Tokio, a partnerowała jej Amanada Coetzer. Przegrały z Martinez i Tarabini, pokonując wcześniej Lindsay Davenport i Corinę Morariu. Tytułu z Japonii nie obroniła; rok później odnotowała tam najlepszy wynik w sezonie - półfinał razem z Morariu.

Jej współpraca z Conchitą Martinez wiosną 2001 roku zaowocowała zdobyciem wicemistrzostwa wielkoszlemowego French Open; przegrały wówczas walkę o puchar z Virginią Ruano Pascual i Paolą Suárez. Z Nadieżdą Pietrową zostały finalistkami w New Haven, a potem triumfowały w Linzu, co było dla Dokić pierwszym wygranym turniejem deblowym WTA w karierze.

Na dziesiąte miejsce w klasyfikacji gry podwójnej dostała się w lutym 2002 po tym, jak w styczniu w Tokio doszła do półfinału. W kwietniu dodała do swojej kolekcji drugi tytuł, wywalczony w Sarasocie w parze z Jeleną Lichowcewą. Z Kim Clijsters zwyciężyła latem w Los Angeles, a swój czwarty tytuł przywiozła z Linzu. W międzyczasie wystąpiła w finałach w Moskwie i Zurychu. Wiosną 2003 zagrała w finale w Rzymie (z Pietrową), a w następnych latach zredukowała swoje występy do tego stopnia, że wypadła z rankingu WTA. Przyczyną była nękająca ją kontuzja łokcia.

W 2009 roku z Alisą Klejbanową wzięła udział we French Open. Panie ograły Petrę Cetkovską i Carlę Suárez Navarro, ale potem oddały walkowerem spotkanie z najwyżej rozstawionymi Carą Black i Liezel Huber - Australijkę zmusił do tego uraz pleców. W 2010 doszła do finału turnieju ITF w Contrexeville.

Gra mieszana

W 2001 roku w parze z Nenadem Zimonjiciem osiągnęła ćwierćfinał Australian Open w grze mieszanej. Para jugosłowiańsko - australijska przegrała wówczas z Coriną Morariu i Ellisem Ferreirą.

Występy reprezentacyjne

Dokić reprezentowała zarówno Australię, jak i Serbię i Czarnogórę w rozgrywkach o Puchar Federacji. W 1999 i 2000 miała okazję grać w Grupie Światowej (dla Australii). Jej bilans wszystkich spotkań w tym turnieju wynosi 15-3.

W 1999 zdobyła Puchar Hopmana wraz z drużyną Australii w parze z Markiem Philippoussisem. W fazie grupowej pokonali Francuzów (Sandrine Testud, Guillaume Raoux) i Hiszpanów (Arantxa Sánchez Vicario, Carlos Moyá), a przegrali z reprezentacją Republiki Południowej Afryki (Amanda Coetzer, Wayne Ferreira). W finale już po meczach singlowych okazali się lepsi od Szwedów (Åsa Svensson, Jonas Björkman). Jest to jedyne zwycięstwo Australijczyków w historii tego turnieju.

W 2000 roku zajęła czwarte miejsce w letnich igrzyskach olimpijskich w Sydney w grze pojedynczej, przegrywając walkę o medal z Monicą Seles. W grze podwójnej razem z Rennae Stubbs odpadły w drugiej rundzie po meczu z Holenderkami, Kristie Boogert i Miriam Oremans.

Nagrody i wyróżnienia

• Mistrzyni Świata Juniorów ITF (1998)
• Sportowiec Roku Jugosławii według Jugosłowiańskiego Komitetu Olimpijskiego (2001)

Życie prywatne

Jelena Dokić urodziła się w Osijeku, wówczas na terenie Jugosławii, obecnie Chorwacji. Jej rodzice to Damir, pochodzący z Serbii i Liliana, pochodząca z Chorwacji. Ma młodszego o osiem lat brata Savo. Mieszkali w Osijeku do czerwca 1991, ale z powodu trwającej wojny przeprowadzili się do Sombor w Serbii, a w 1994 wyemigrowali do Australii i zamieszkali w jednej z dzielnic Sydney. Tenisistka mieszkała również w Stanach Zjednoczonych i Monako. Obecnie związana jest z Tinem Bikiciem

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988 – 2008
	Kategoria I
	Kategoria II
	Kategoria III
	Kategoria IV
	Kategoria V
2009 – 2020
	WTA Premier Mandatory
	WTA Premier 5
	WTA Premier
	WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 14 (6-8)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	20 maja 2001	Rzym	Ceglana	Amélie Mauresmo	7:6(3), 6:1
Finalistka	1.	16 września 2001	Bahia	Twarda	Monica Seles	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	2.	23 września 2001	Tokio	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	3.	7 października 2001	Moskwa	Dywanowa (hala)	Jelena Diemientjewa	6:3, 6:3
Finalistka	2.	15 października 2001	Zurych	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	3:6, 1:6
Finalistka	3.	22 października 2001	Linz	Twarda (hala)	Lindsay Davenport	4:6, 1:6
Finalistka	4.	4 lutego 2002	Paryż	Dywanowa (hala)	Venus Williams	walkower
Zwyciężczyni	4.	7 kwietnia 2002	Sarasota	Ceglana	Tatjana Panowa	6:2, 6:2
Finalistka	5.	25 maja 2002	Strasburg	Ceglana	Silvia Farina Elia	4:6, 6:3, 3:6
Zwyciężczyni	5.	16 czerwca 2002	Birmingham	Trawiasta	Anastasija Myskina	6:2, 6:3
Finalistka	6.	29 lipca 2002	San Diego	Twarda	Venus Williams	2:6, 2:6
Finalistka	7.	13 października 2003	Zurych	Dywanowa (hala)	Justine Henin-Hardenne	0:6, 4:6
Zwyciężczyni	6.	6 marca 2011	Kuala Lumpur	Twarda	Lucie Šafářová	2:6, 7:6(9), 6:4
Finalistka	8.	18 czerwca 2011	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Roberta Vinci	7:6(7), 3:6, 5:7

Gra podwójna 10 (4-6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	26 września 1999	Tokio	Twarda	Amanda Coetzer	Conchita Martínez Patricia Tarabini	7:6(5), 4:6, 2:6
Finalistka	2.	28 maja 2001	French Open	Ceglana	Conchita Martínez	Virginia Ruano Pascual Paola Suárez	2:6, 1:6
Finalistka	3.	20 sierpnia 2001	New Haven	Twarda	Nadieżda Pietrowa	Cara Black Jelena Lichowcewa	0:6, 6:3, 2:6
Zwyciężczyni	1.	28 października 2001	Linz	Dywanowa (hala)	Nadieżda Pietrowa	Els Callens Chanda Rubin	6:1, 6:4
Zwyciężczyni	2.	7 kwietnia 2002	Sarasota	Ceglana	Jelena Lichowcewa	Els Callens Conchita Martínez	6:7(5), 6:3, 6:3
Zwyciężczyni	3.	11 sierpnia 2002	Carson	Twarda	Kim Clijsters	Daniela Hantuchová Ai Sugiyama	6:3, 6:3
Finalistka	4.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Nadieżda Pietrowa	Jelena Diemientjewa Janette Husárová	6:2, 3:6, 6:7(7)
Finalistka	5.	14 października 2002	Zurych	Twarda (hala)	Nadieżda Pietrowa	Jelena Bowina Justine Henin-Hardenne	2:6, 6:7(2)
Zwyciężczyni	4.	27 października 2002	Linz	Dywanowa (hala)	Nadieżda Pietrowa	Rika Fujiwara Ai Sugiyama	6:3, 6:2
Finalistka	6.	12 maja 2003	Rzym	Ceglana	Nadieżda Pietrowa	Swietłana Kuzniecowa Martina Navrátilová	4:6, 7:5, 2:6

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (2)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1998	French Open	Ceglana	Nadieżda Pietrowa	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	1998	US Open	Twarda	Katarina Srebotnik	6:4, 6:2

Gra podwójna (2)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1998	French Open	Ceglana	Kim Clijsters	Jelena Diemientjewa Nadieżda Pietrowa	6:4, 7:6
Finalistka	1998	US Open	Twarda	Evie Dominikovic	Kim Clijsters Eva Dyrberg	6:7, 4:6

Bibliografia

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2014-01-15]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-01-15]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2014-01-15]  (ang.).