Język ubyski
| Liczba mówiących | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||
| Ethnologue | 10 wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | uby | ||
| IETF | uby | ||
| Glottolog | ubyk1235 | ||
| Ethnologue | uby | ||
| WALS | uby | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język ubyski, ubychski lub ubychijski – wymarły język, należący do północno-zachodniokaukaskiej rodziny językowej (także: abchasko-adygejskiej), w skład której wchodzą również języki: abchaski, abazyński, adygejski oraz kabardyjski.
Język używany był przez lud Ubychów, mieszkający pierwotnie w okolicach Soczi, w północno-zachodniej części Kaukazu, nad Morzem Czarnym. Ubychowie zaliczani byli do plemion czerkieskich. Po wojnie kaukaskiej i zajęciu ich ziem przez Rosję, Ubychowie, razem z Czerkiesami i Abazynami, zostali w latach 60. XIX wieku przymusowo przesiedleni w całości na teren Imperium Osmańskiego[1].
Ostatni użytkownik języka ubyskiego, Tevfik Esenç, zmarł 7 października 1992 r. we śnie. Za jego życia język ten badał językoznawca Georges Dumézil.
W języku ubyskim w użyciu były 84 spółgłoski (najwięcej na świecie nie licząc mlaskowych) i tylko 2 samogłoski.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Joseph L. Wieczynski, George N. Rhyne, The Modern encyclopedia of Russian and Soviet history, Gulf Breeze, Fla.: Academic International Press, 1976–2000, ISBN 0-87569-064-5, OCLC 2114860 [dostęp 2021-11-30] (ang.).