Kotowiecko
| Artykuł |
51.7692000°N 17.9445065°E |
|---|---|
| - błąd |
0 m |
| WD |
51°46'0.1"N, 17°57'0.0"E, 51°46'12.07"N, 17°56'45.38"E |
| - błąd |
14 m |
| Odległość |
496 m |
| wieś | |
 Kotowiecko, ulica Kasztanowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
420[1] |
| Strefa numeracyjna |
62 |
| Kod pocztowy |
63-460[2] |
| Tablice rejestracyjne |
POS |
| SIMC |
0204607 |
Położenie na mapie gminy Nowe Skalmierzyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego  | |
 51°46′09,1200″N 17°56′40,2234″E/51,769200 17,944506
| |
Kotowiecko – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrowskim, w gminie Nowe Skalmierzyce, na Wysoczyźnie Kaliskiej, w Kaliskiem, ok. 7 km od Nowych Skalmierzyc, ok. 10 km od Kalisza.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W XIX wieku miejscowość należała administracyjnie do powiatu pleszewskiego[3]. W latach 1954–1971 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kotowiecko, po jej zniesieniu w gromadzie Skalmierzyce. W latach 1975–1998 do województwa kaliskiego, od 1999 do powiatu ostrowskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Znane od 1402 roku jako Kotojedzko[4]. Od 1537 roku wieś była w posiadaniu szlachty zaściankowej – Kotowieckich i Kucharskich[4].
W XVIII wieku Kotowiecko było własnością Ignacego Chmielewskiego herbu Wieniawa (1729 rok), wojskiego kaliskiego Andrzeja Bogdańskiego herbu Prus III (1776 rok) oraz Ludwika Bogdańskiego (1789 rok)[4]. We wsi było 13 chałup, dwór, karczma, mielcuch, pobudowana owczarnia, stodoły i obory[4]. Pod koniec wieku miejscowość liczyła 20 domów i 132 mieszkańców[4].
W 1812 roku miejscowość przejął radca departamentowy Kajetan Morawski[4]. Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z 1883 roku w miejscowości było 14 domów i 101 mieszkańców, a posiadłość liczyła 9 domów i 174 mieszkańców[5].
Pod wsią odkryto skarb w formie monet rzymskich z I i II wieku[3][6].
W 1903 roku Kotowiecko przejął Ferdynand von Lekov z Głósek, a następnie Elżbieta Lekov (do 1945 roku)[4]. Majątek w 1907 roku liczył 732 ha, czynna była mleczarnia i gorzelnia oraz istniało połączenie tramwajem konnym z Biniewem[4]. W Kotowiecku uprawiano m.in. ziemniaki, pszenicę, żyto, owies, buraki cukrowe oraz cykorię – zatrudnionych było na stałe 60 robotników folwarcznych i 150 sezonowych[4]. W 1928 roku na potrzeby majątku czynna była piekarnia i rzeźnia oraz kasyno dla urzędników[4]. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w posiadanie państwa[4].
Do roku 1936 we wsi funkcjonowała prywatna elektryczna kolej normalnotorowa o długości 3 km, na trasie Kotowiecko – Żakowice – Głóski[4]. Istniała również kolej z wagonami silnikowymi, kursująca z Ociąża przez Kotowiecko do wsi Kucharki[4][6].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Obiekty wpisane do rejestru zabytków nieruchomych województwa wielkopolskiego[7]:
zespół dworski:
- dwór z 1842 roku, przebudowany w 1913 roku
- park założony w XVIII wieku
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
- Zespół Szkolno-Przedszkolny:
- Publiczne Przedszkole
- Szkoła Podstawowa im. Janusza Korczaka
Komunikacja publiczna[edytuj | edytuj kod]
Dojazd autobusami Kaliskich Linii Autobusowych, linia podmiejska nr 17 (Kalisz – Kotowiecko).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wieś Kotowiecko w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2022-12-10] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 530 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV, dir.icm.edu.pl, 1883 [dostęp 2017-08-18].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Z historii - Zespół Szkolno-Przedszkolny im. J. Korczaka w Kotowiecku, zspkotowiecko.noweskalmierzyce.pl [dostęp 2017-08-20].
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV, dir.icm.edu.pl, 1883 [dostęp 2017-08-22].
- ↑ a b Ostrów Wielkopolski - dzieje miasta i regionu, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990, ISBN 83-210-0851-8.
- ↑ Rejestr zabytków - Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Poznaniu, poznan.wuoz.gov.pl [dostęp 2017-07-29] (pol.).
- Siedziba gminy: Skalmierzyce
