Tadeusz Łomnicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy aktora Tadeusza Łomnickiego ur. w 1927. Zobacz też: aktora Tadeusza Piotra Łomnickiego ur. w 1968 r.
Tadeusz Łomnicki
Ilustracja
Tadeusz Łomnicki w 1969
Data i miejsce urodzenia 18 lipca 1927
Podhajce
Data i miejsce śmierci 22 lutego 1992
Poznań
Zawód aktor
Współmałżonek Maria Bojarska
Lata aktywności 1946–1992
Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Tadeusz Łomnicki i Stanisław Winczewski jako górnicy w filmie Stalowe serca
Tadeusz Łomnicki i Eugeniusz Fulde w sztuce „Sen nocy letniej”, Teatr w Krakowie, 1948
Grób Tadeusza Łomnickiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie autorstwa Grzegorza Kowalskiego
Gwiazda w łódzkiej Alei Gwiazd
Tablica pamiątkowa przy wejściu do kamienicy przy ul. Piwnej 21/23 w Warszawie, w której w latach 1966–1992 mieszkał Tadeusz Łomnicki

Tadeusz Łomnicki (ur. 18 lipca 1927 w Podhajcach, zm. 22 lutego 1992 w Poznaniu) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, pedagog oraz założyciel i pierwszy dyrektor warszawskiego Teatru na Woli. Ogromny dorobek artystyczny Łomnickiego obejmuje 82 role sceniczne, 51 ról filmowych, 26 ról w spektaklach teatru TV, 12 reżyserii teatralnych. Dwie spośród jego sztuk – „Noe i jego menażeria” i „Kąkol i pszenica” doczekały się realizacji.

Życiorys[edytuj]

Po ukończeniu Gimnazjum Handlowego w Dębicy (1942), przybył do Krakowa, gdzie łączył pracę zarobkową (robotnik kolejowy, praca w banku) z nauką gry na skrzypcach. W czasie II wojny światowej Łomnicki należał do Szarych Szeregów, później był żołnierzem Armii Krajowej. Po wkroczeniu w 1945 roku Armii Czerwonej do Krakowa wstąpił do Milicji Obywatelskiej, którą opuścił niespełna rok później, aby urzeczywistnić swoje artystyczne marzenia. W 1946 ukończył Studio Teatralne przy Starym Teatrze w Krakowie. W sezonie 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach. Po powrocie do Krakowa, w latach 1947–1949 występował w Miejskich Teatrach Dramatycznych: Słowackiego i Starym, gdzie zadebiutował jako dramaturg (sztuka Noe i jego menażeria). Od 1949 grał w Warszawie, zaangażowany do Teatru Współczesnego. Od roku 1952 był w zespole Teatru Narodowego. W 1954 ukończył studia na Wydziale Reżyserskim PWST w Warszawie (dyplom w 1965). W 1957 ponownie przeszedł do zespołu Teatru Współczesnego i pozostał tam aż do 1974. Jako reżyser zadebiutował w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. W 1969 został prorektorem, a w następnym roku rektorem warszawskiej PWST i był nim w latach 1970–1981. W 1976 założył i objął dyrekcję oraz kierownictwo artystyczne Teatru Na Woli. Zagrał tu m.in. Goyę w Gdy rozum śpi Vallejo w reżyserii Andrzeja Wajdy, Bukara w Przedstawieniu „Hamleta” we wsi Głucha Dolna, Fantazego w Fantazym Słowackiego i Salieriego w Amadeuszu Shaffera. W 1981 zrezygnował z dyrekcji Teatru Na Woli, zakończył też swoją drugą kadencję jako rektor PWST.

Kiedy ciężko zachorował, operację serca w Londynie zorganizował i zapłacił za nią Roman Polański, u którego później przez kilka miesięcy mieszkał w Paryżu[1]. Choroba serca i operacja w Londynie spowodowały blisko 2-letnią przerwę w jego życiu zawodowym.

W roku 1984 przeszedł do zespołu aktorskiego Teatru Studio. Od roku 1988, niezwiązany już etatem z żadną sceną, występował nadal gościnnie w Teatrze Dramatycznym, Powszechnym i Współczesnym. Pisał także wiersze, nowele, eseje i wspomnienia („Spotkania teatralne”, 1984).

Tadeusz Łomnicki zagrał również wiele ról filmowych – w takich produkcjach jak Pokolenie, Niewinni czarodzieje i Człowiek z marmuru Andrzeja Wajdy, Eroica Andrzeja Munka, Kontrakt Krzysztofa Zanussiego, Przypadek i Dekalog VIII Krzysztofa Kieślowskiego oraz Pan Wołodyjowski i Potop Jerzego Hoffmana, gdzie zagrał postać pułkownika Michała Wołodyjowskiego.

W ostatnich miesiącach życia pochłaniała go praca nad szekspirowskim Królem Learem w Teatrze Nowym w Poznaniu. Zmarł na atak serca, w czasie jednej z prób do tej sztuki[2][3]. Ostatnie jego słowa były słowami Leara: „Więc jakieś życie świta przede mną. Dalej, łapmy je, pędźmy za nim, biegiem, biegiem!”. Po jego śmierci Jan Kott napisał: odszedł jeden z największych aktorów w jego pokoleniu. W Polsce i na świecie.

Życie prywatne[edytuj]

Brat reżysera i scenarzysty Jana Łomnickiego, ojciec operatora filmowego Jacka Łomnickiego. Aktor był pięciokrotnie żonaty[4].

Działalność polityczna[edytuj]

W 1951 roku złożył deklarację o przystąpienie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. (Jego piąta żona Maria Bojarska w książce Król Lear nie żyje wspomina o zaświadczeniu, z którego wynika, że należał do partii już w 1948 roku). Początkowo odmawiano mu zgody na wstąpienie do partii z powodu jego AK-owskiej przeszłości, której zresztą nie ukrywał. W grudniu 1971 roku zasiadł w Prezydium VI Zjazdu PZPR, a na jego zakończenie został zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Na VII Zjeździe, w grudniu 1975 roku, ponownie na VIII Zjeździe w 1980 roku oraz po Nadzwyczajnym IX Zjeździe PZPR w lipcu 1981 r. Łomnicki był wybierany członkiem KC PZPR. Po wprowadzeniu stanu wojennego oddał legitymację członkowską (17 XII 1981 roku). Mimo propozycji: najpierw Mieczysława Rakowskiego, a po 1989 roku – Lecha Wałęsy, do świata polityki nie wrócił. Od 1974 był także członkiem Prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Ocena kariery aktorskiej[edytuj]

Był aktorem o nieograniczonych, jak pisano, możliwościach wyrazu i umiejętnościach przeistaczania się. Do historii teatru przeszły jego role Orestesa w Ifigenii w Taurydzie Goethego, Artura Ui w Karierze Artura Ui Brechta, Solonego w Trzech siostrach Czechowa, Łatki w Dożywociu Fredry, Kapitana Edgara w Play Strindberg Dürrenmatta w reżyserii Andrzeja Wajdy – wszystkie w Teatrze Współczesnym, a także jego Prysypkin w Pluskwie Majakowskiego w Teatrze Narodowym oraz Horodniczy w Rewizorze Gogola i Sager w Stalinie Salvatore’a w Teatrze TV.

Nagrody i upamiętnienie[edytuj]

Laureat Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1963) za rolę Artura Uli w Teatrze Współczesnym w Warszawie[5]. 22 lipca 1968 otrzymał nagrodę państwową I stopnia[6]. Dwukrotny laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr”. Najpierw otrzymał ją w pierwszej edycji nagrody, za sezon 1984/1985, za rolę Krappa w przedstawieniu Ostatnia taśma Krappa Samuela Becketta w Teatrze Studio w Warszawie. Natomiast drugi raz otrzymał ją pośmiertnie, za sezon 1991/1992, za rolę Icyka Sagera w przedstawieniu „Stalin” Gastona Salvatore’a w Teatrze TV.

Jego imieniem w 1996 roku nazwano warszawski Teatr Na Woli, a w 2002 roku Teatr Nowy w Poznaniu. W ankiecie tygodnika „Polityka” przeprowadzonej w 1998 roku czytelnicy tego tygodnika uznali go za największego polskiego aktora XX wieku.

Filmografia[edytuj]

Dubbing[edytuj]

Odznaczenia[edytuj]

Role w Teatrze TV (wybór)[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Holland: Polański nie daje się uczesać Wywiad Magdaleny Żakowskiej z Agnieszką Holland [dostęp 2010-04-18].
  2. ↑ Tadeusz Łomnicki. Biografia.. film.onet.pl.
  3. ↑ Tadeusz Łomnicki. Najgorsza z ról. (archiwum: web.archive.org).
  4. ↑ Tygodnik Życie na Gorąco nr 25, 18 czerwca 2014, s. 35.
  5. ↑ Teatr w Polsce - polski wortal teatralny, www.e-teatr.pl [dostęp 2017-02-21].
  6. ↑ Dziennik Polski, rok XXIV, nr 172 (7599), s. 6.

Bibliografia[edytuj]

  • Tadeusz Łomnicki – Witold Filler, 1976 (sygn. BN 874.794 A)
  • Spotkania teatralne – Tadeusz Łomnicki, wybór i oprac. Maria Bojarska, 1984, ​ISBN 83-06-01131-7​.
  • Król Lear nie żyje – Maria Bojarska, 1994, ​ISBN 83-901178-7-8​.
  • Szkic – esej o twórczości Tadeusza Łomnickiego: Najwybitniejszy aktor XX wieku, [w:] Marek Różycki jr. Artystyczny Bazar Różyckiego, Oficyna Wydawnicza Rafał Brzeziński /rafalbrzezinski.info/, 2016 – rozmowy, szkice i felietony z- i o najwybitniejszych twórcach kultury i sztuki, s. 451, ​ISBN 978-83-65078-10-0​[1]

Linki zewnętrzne[edytuj]

p • d • e
Laureaci Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego
Kazimierz Dejmek (1957) • Krystyna Skuszanka (1958) • Jerzy Krasowski (1958) • Jacek Woszczerowicz (1959) • Erwin Axer (1960) • Edward Csató (1961) • Gustaw Holoubek (1961) • Wojciech Siemion (1962) • Tadeusz Łomnicki (1963) • Lidia Zamkow (1964) • Adam Hanuszkiewicz (1965) • Konrad Swinarski (1966) • Ludwik René (1968) • Jan Kosiński (1969) • Jerzy Jarocki (1970) • Marek Okopiński (1972) • Zbigniew Zapasiewicz (1973) • Andrzej Wajda (1974) • Wojciech Pszoniak (1975) • Kazimierz Dejmek (1976) • Tadeusz Kantor (1977) • Jerzy Grzegorzewski (1978) • Jerzy Trela (1978) • Zygmunt Hübner (1979) • Henryk Tomaszewski (1980) • Henryk Tomaszewski (1981) • Sławomir Mrożek (1990) • Kazimierz Kutz (2001) • Ewa Dałkowska (2002) • Elżbieta Kępińska (2002) • Joanna Żółkowska (2002) • Jerzy Grzegorzewski (2003) • Ignacy Gogolewski (2004) • Maja Komorowska (2005) • Zbigniew Zapasiewicz (2006) • Anna Augustynowicz (2007) • Jan Englert (2008) • Janusz Wiśniewski (2009) • Janusz Gajos (2010) • Agnieszka Glińska (2011) • Henryk Talar (2012) • Piotr Fronczewski (2013) • Andrzej Seweryn (2014) • Włodzimierz Staniewski (2015) • Wojciech Kościelniak (2016)
  1. ↑ Artystyczny Bazar Różyckiego. rafalbrzezinski.info. [dostęp 2016-08-09].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Łomnicki&oldid=49922994”