Pierwsze oficjalne spotkanie międzypaństwowe seniorska reprezentacja Polski rozegrała 16 lutego 1935 podczas towarzyskiego turnieju w Tallinnie przeciwko Estonii, zaś jej kolejnym rywalem – na tej samej imprezie – była Łotwa, która niespełna trzy miesiące później w szwajcarskiejGenewie wygrała premierową edycję mistrzostw Europy. "Biało-czerwoni" w pierwszym kontynentalnym czempionacie nie wzięli co prawda udziału, lecz w maju 1937 przystąpili do jego drugiej edycji, zajmując w Rydze 4. miejsce z bilansem dwóch zwycięstw i trzech porażek. Rok wcześniej zadebiutowali na igrzyskach, biorąc udział w eksperymentalnym turnieju olimpijskim w Berlinie. Mimo nie najlepszego początku zmagań, Polacy dotarli do strefy medalowej, ulegając w półfinale 15:42 Kanadzie, a w meczu o brąz przegrywając 26:12 z Meksykiem. Czwarte miejsce w gronie 23 uczestniczących zespołów przyjęto z entuzjazmem. W obydwu tych imprezach obowiązki selekcjonera drużyny narodowej pełnił Walenty Kłyszejko.
Zestawienia obejmują dane uzyskane wyłącznie w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych seniorskiej reprezentacji Polski. Wszystkie nieoficjalne mecze kadry narodowej, bądź spotkania w kadrze innej niż seniorska (pierwsza reprezentacja) - rozegrane przez danego zawodnika - nie zostały ujęte w poniższych wykazach[2][3].
13. (567,6 pkt.)[a]
Estonia – Polska 
