Rozdział Kościoła od państwa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Krucyfiks w Sali Posiedzeń Sejmu (2011)
Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów Rozdział kościoła od państwa

Rozdział kościoła od państwa, rozdział państwa od kościoła, rozdział kościoła i państwa, rozdział państwa i religii – doktryna zakładająca rozdzielenie działalności organizacji religijnych i państwowych oraz oparty na niej model ustrojowy państwa. Koncepcja ta była przedmiotem długiej debaty w historii. Termin "kościół" odnosi się do różnych dominujących wyznań chrześcijańskich w Europie lub innych wyznań (religii) na innych kontynentach.

Historia[edytuj]

W czasach przedchrześcijańskich rozdział pomiędzy kościołem i państwem nie miał miejsca. Religia była nierozerwalnym aspektem życia społeczności. W monarchiach władca nierzadko był jednocześnie najwyższym kapłanem, a niekiedy nawet bywał uznawany za istotę boską, przykładem czego może być deifikacja niektórych z cesarzy rzymskich. Odmowa uznania boskości władców Rzymu przez wczesnych chrześcijan stała się jedną z przyczyn prześladowań nowej religii.

Obecnie zasada separacji dominuje we wzajemnych relacjach pomiędzy państwem i kościołem w krajach zachodnich. Istnieją jednak modele – szczególnie w państwach wyznaniowych, np. w Iranie – które zasady rozdziału nie przyjmują.

W Stanach Zjednoczonych[edytuj]

W Stanach Zjednoczonych separacja państwa od kościoła jest dokonana za pomocą pierwszej poprawki do Konstytucji, tzw. Establishment Clause z 1791 r. Termin "rozdział kościoła od państwa" pojawia się po raz pierwszy nie w konstytucji USA, ale w liście prezydenta USA Thomasa Jeffersona do stowarzyszenia baptystów okręgu Danbury (Danbury Baptists) z 1802 r.

W Unii Europejskiej[edytuj]

W Unii Europejskiej funkcjonują 3 modele stosunków między państwem a wspólnotami religijnymi.

  1. Ostra separacja. Taki model występuje np. w prawodawstwie Francji i jej konstytucyjnej zasady świeckości państwa (vide laicyzm). Organizacje religijne traktowane są na równi z innymi organizacjami i nie stoją ponad prawem. Formalno-prawny status organizacji religijnych to rola prywatnych stowarzyszeń kultowych. Obecna polityka osłabia te tendencje, niemniej religię nadal traktuje się jako sprawę sfery prywatnej, a jej wspólnotowy charakter nie jest widziany jako przyczyna do jej wspierania.
  2. Przyjazny rozdział. Model ten występuje w prawie wyznaniowym krajów i regionów obszaru języka niemieckiego (Niemcy, Austria, Lotaryngia, francuska Alzacja) oraz w krajach romańskich (Włochy, Hiszpania, Portugalia). Podstawą są dwustronne umowy o charakterze konkordatowym, określające stosunki państwa z kościołami w duchu omówienia zasad współpracy. Państwo, mimo że nie identyfikuje się z żadnym z wyznań, w konstytucji niekiedy zawiera odniesienie do Boga (tzw. Invocatio Dei). Państwo kieruje się zasadą nie identyfikacji z określonymi wspólnotami wyznaniowymi, respektuje ich niezależność i autonomię, gwarantuje wolność przekonań i praktyk religijnych. Treścią umów prawnych między państwem a kościołem są sprawy edukacji (funkcjonowanie kościelnego szkolnictwa wyższego, konfesyjnych szkół średnich, podstawowych i przedszkoli) oraz niekiedy nauka religii w szkołach publicznych, a ponadto sprawy własnościowe i stosunki z władzami religijnymi.
  3. Zespolenie. Formalnie nie istnieje rozdział kościoła od państwa w Wielkiej Brytanii i Danii (kraje tradycyjnie protestanckie) oraz w prawosławnej Grecji. Model stosunków między państwem a kościołem zbliżony jest w nich do modelu państwa wyznaniowego lub modelu kościoła państwowego (np. Kościół Anglii ma charakter państwowy[1]). Kościelne instytucje prawne i systemy finansowe w tych państwach są zależne od państwa, a decyzje polityczne państwa ingerują w wewnętrzne sprawy kościoła. Obecnie[kiedy?] te powiązania ulegają zmianie.

Krytyka[edytuj]

W ciągu wieków, Kościół katolicki wypowiadał się na temat rozdziału państwa od Kościoła w sposób jednoznaczny:

Quote-alpha.png
Herezją jest stwierdzenie, iż Kościół ma być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła[2].

Zobacz też[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Tadeusz J. Zieliński, Państwowy Kościół Anglii. Studium prawa wyznaniowego, Wydawnictwo Naukowe ChAT, Warszawa 2016 ​ISBN 978-83-60273-36-4​ s. 13.
  2. ↑ Pius IX, "Syllabus Errorum", punkt 55.

Linki zewnętrzne[edytuj]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rozdział_Kościoła_od_państwa&oldid=49135717”