Przejdź do zawartości

Schronisko PTTK na Stogu Izerskim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schronisko na Stogu Izerskim
Ilustracja
Schronisko PTTK na Stogu Izerskim
Państwo

 Polska

Pasmo

Góry Izerskie

Wysokość

1060 m n.p.m.

Data otwarcia

24 października 1924

Właściciel

PTTK

Położenie na mapie Sudetów
Mapa konturowa Sudetów, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Schronisko na Stogu Izerskim”
Ziemia50°53′30″N 15°18′14″E/50,891667 15,303889
Strona internetowa
Schronisko zimą
Drogowskazy przy schronisku

Schronisko na Stogu Izerskim – górskie schronisko turystyczne PTTK w Górach Izerskich w województwie dolnośląskim.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Schronisko położone jest na wysokości 1060 m n.p.m., w północno-zachodniej części Gór Izerskich, na zachodnim krańcu Wysokiego Grzbietu, w pobliżu granicy polsko-czeskiej ok. 50 metrów poniżej szczytu Stogu Izerskiego. jest najbardziej wysuniętym na zachód schroniskiem po polskiej stronie Sudetów. Schronisko góruje nad uzdrowiskami Świeradów-Zdrój i Czerniawa-Zdrój. Schronisko (ale sam szczyt już nie) leży na Głównym Szlaku Sudeckim.

Formalnie schronisko położone jest w osadzie Stóg Izerski, w gminie Mirsk, ale właściciel schroniska używa adresu Świeradów-Zdrój.

W pobliżu schroniska znajduje się górna stacja kolei gondolowej na Stóg Izerski oraz dawne polsko-czeskie przejście graniczne Stóg Izerski-Smrk na szlaku turystycznym, a także nowa wieża widokowa na Smreku po czeskiej stronie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Schronisko powstało z inicjatywy niemieckiej organizacji turystycznej RGV „Riesengebirgsverein”, doktora Josefa Siebelta, ówczesnego lekarza uzdrowiskowego, oraz rodu Schaffgotschów, który przekazał grunt pod budowę oraz fundusze. Kamień węgielny pod budowę schroniska położono 17 września 1922 roku. Schronisko, które nazwano Heufuderbaude, oddano do użytku 24 października 1924 roku[1]. Schronisko zostało wzniesione w typowym dla tego regionu charakterystycznym stylu śląsko-łużyckim. W piętrowym budynku o konstrukcji murowo-drewnianej z dwuspadowym dachem pokrytym blachą, mieściły się pokoje z 30 miejscami noclegowymi, rozległy taras widokowy, zaplecze gospodarcze, świetlica i kuchnia. Schronisko stało się jednym z ulubionych celów wypraw kuracjuszy oraz znakiem rozpoznawczym Świeradowa-Zdroju. Pierwszymi gospodarzami schroniska była rodzina Kober, która prowadziła schronisko aż do 1945[2]. Schronisko działało nieprzerwanie od czasu swojego powstania, nawet w okresie działań wojennych II wojny światowej rozwijała się tutaj działalność turystyczna[3]. W latach 40. XX wieku w schronisku mieścił się posterunek WOP. Po II wojnie światowej schronisko nosiło przez jakiś czas imię Jana Kasprowicza. W ostatnim okresie schronisko zostało zmodernizowane w zakresie wykończenia wewnętrznego, zachowując swój niepowtarzalny urok, charakter i architektoniczny styl.

W przeszłości w pobliżu schroniska stała drewniana wieża widokowa, którą zbudowano w 1892. Wieża w 1907 uległa zniszczeniu, odbudowana służyła turystom do 2000. Rozebrano ją z powodu złego stanu technicznego (zachowane fundamenty), a w jej pobliżu postawiono w 2004 maszt telekomunikacyjny.

Budynek schroniska wybudowany w stylu śląsko-łużyckim[4].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

W bliskiej odległości od schroniska przebiegają następujące szlaki[5]:

Z tarasu schroniska roztacza się rozległa panorama Świeradowa-Zdroju, Mirska, Gryfowa Śląskiego, Lubania, doliny Kwisy, Grzbietu Kamienickiego, Pogórza Izerskiego i zachodniej części Karkonoszy.

Schronisko zajęło przedostatnie miejsce w 2019 w Rankingu Schronisk Górskich magazynu "n.p.m."[6]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]