Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Realizacje: drobne redakcyjne
Linia 29: Linia 29:
* [[kościół jezuitów pw. św. Franciszka Ksawerego w Kownie]]
* [[kościół jezuitów pw. św. Franciszka Ksawerego w Kownie]]
* [[cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Witebsku]] (1740–1750) proj. Józef Fontana
* [[cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Witebsku]] (1740–1750) proj. Józef Fontana
*[[Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego (Zaruczajska) w Witebsku|cerkiew Zmartwychwstania (Zaruczajska) w Witebsku]]
*[[cerkiew Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Witebsku]]
*[[Kościół św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku|Kościół Bernardynów pw. św. Antoniego w Witebsku]]
*[[Kościół św. Józefa i klasztor Jezuitów w Witebsku|Kościół Jezuitów pw. św. Józefa w Witebsku]]
*[[Kościół Trójcy Świętej w Witebsku]]
* [[Monaster Opieki Matki Bożej w Tołoczynie|monaster i cerkiew Bazylianów pw. Opieki Matki Bożej w Tołoczynie]], fundacja Sanguszków (1769)
* [[Monaster Opieki Matki Bożej w Tołoczynie|monaster i cerkiew Bazylianów pw. Opieki Matki Bożej w Tołoczynie]], fundacja Sanguszków (1769)
* [[Klasztor Bazylianów w Borunach|klasztor w Borunach z kościołem św. św. Piotra i Pawła]] (1747-1756) proj. Aleksander Osikiewicz
* [[Klasztor Bazylianów w Borunach|klasztor w Borunach z kościołem św. św. Piotra i Pawła]] (1747-1756) proj. Aleksander Osikiewicz
Linia 54: Linia 59:
*Kościół Dominikanów w [[Druja|Druji]], proj. Antonio Paracca
*Kościół Dominikanów w [[Druja|Druji]], proj. Antonio Paracca
*Kościół w [[Piedruja|Przydrujsku]], proj. Anonio Paracca
*Kościół w [[Piedruja|Przydrujsku]], proj. Anonio Paracca
*kościół Dominikanów w Zabiałłach-Wołyńcach z 1749 roku, wieże zbudowane w latach 1764-1766
*Krasław - Biblioteka Platerów
*Krasław - Biblioteka Platerów
*Zabiałły-Wołyńce - kościół Dominikanów z 1749 roku (proj. J.K. Glaubitz), wieże z lat 1764-1766


=== Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego<ref>{{Cytuj stronę|url = http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1996/0315?sid=9c1c71886af12172c159838a3bcb799d|tytuł = Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo|autor = Barbara Jagielska|data dostępu = 2015-11-16|opublikowany = Universitätsbibliothek Heidelberg|język = pl}}</ref> ===
=== Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego<ref>{{Cytuj stronę|url = http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1996/0315?sid=9c1c71886af12172c159838a3bcb799d|tytuł = Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo|autor = Barbara Jagielska|data dostępu = 2015-11-16|opublikowany = Universitätsbibliothek Heidelberg|język = pl}}</ref> ===

Wersja z 13:28, 14 sty 2020

Barok wileński (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej występujący najliczniej na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Wileńszczyzna, Białoruś (kościół i klasztor w Berezweczu, budowle sakralne w Mińsku, Witebsku, Iwieńcu, Borunach itd.) oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo-wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego. Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni architekci tworzący w tym stylu to Antonio Paracca, Ludwik Hryncewicz (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), Aleksander Osikiewicz, B. Kosiński, Owsiukiewicz, Johannes Tobias de Dyderstein, Johann Wilhelm Frezer, Abraham Wuertzner, Joachim Herdegen, ks. Tomasz Żebrowski.

Cechy

Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.

Realizacje

Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Głębokiem (1730–1735) proj. J.K. Glaubitz. Następne to m.in.:

Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego[1]

Literatura

  • Stanisław Lorentz, Jan Krzysztof Glaubitz – architekt wileński XVIII wieku, Warszawa 1937.
  • Mariusz Karpowicz, Sztuka Polska XVIII wieku, Warszawa 1986, s. 91-95.
  • Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa, 2012; ​ISBN 978-83-63580-10-0
  • Dorota Piramidowicz, Wpływ wileńskiego baroku na architekturę i wyposażenie kościoła bernardynów w Grodnie, „Biuletyn Historii Sztuki”, nr 3-4, R. LXXIII, 2011, s. 439-452, il. 1-13.
  • Тамара Габрусь, Стылістычныя аспекты архітэктуры віленскага барока, [w:] Барока ў беларускай культуры і мастацтве (red. В. Ф. Шматава), Мн., 1998., s. 14-166.
  • Drema Vladas, Materiały do historii sztuki Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jan Krzysztof Glaubitz, Jan Hedel, Jan Melich, Biuletyn Historii Sztuki, XLII: 1980, nr 1.
  • Pałubicki Jerzy, Informacja o pobycie Jana Krzysztofa Glaubitza w Gdańsku, Biuletyn Historii Sztuki, XLII: 1980, nr 1.

Zobacz też

Przypisy

  1. Barbara Jagielska: Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo. Universitätsbibliothek Heidelberg. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).