Barok wileński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m /* Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego{{Cytuj stronę|url = http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1996/0315?sid=9c1c71886af12172c159838a3bcb799d|tytuł = Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Kr
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Realizacje: drobne merytoryczne
Linia 49: Linia 49:
* kościół Dominikanów św. Dominika w [[Posiń|Posinie]] (1761)
* kościół Dominikanów św. Dominika w [[Posiń|Posinie]] (1761)
* cerkiew Objawienia Pańskiego w [[Żyrowice|Żyrowicach]] (przebud. 1796)
* cerkiew Objawienia Pańskiego w [[Żyrowice|Żyrowicach]] (przebud. 1796)
*[[Kościół św. Jakuba w Kurtowianach]] (1783-1796)


=== Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego<ref>{{Cytuj stronę|url = http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1996/0315?sid=9c1c71886af12172c159838a3bcb799d|tytuł = Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo|autor = Barbara Jagielska|data dostępu = 2015-11-16|opublikowany = Universitätsbibliothek Heidelberg|język = pl}}</ref> ===
=== Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego<ref>{{Cytuj stronę|url = http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1996/0315?sid=9c1c71886af12172c159838a3bcb799d|tytuł = Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo|autor = Barbara Jagielska|data dostępu = 2015-11-16|opublikowany = Universitätsbibliothek Heidelberg|język = pl}}</ref> ===

Wersja z 15:13, 22 wrz 2016

Barok wileński (szkoła wileńska) – kierunek architektury barokowej najliczniej występujący na terenach północno-wschodniej Rzeczypospolitej (Wileńszczyzna oraz Inflanty polskie) oraz incydentalnie w południowo wschodnich częściach Korony Królestwa Polskiego, której twórcy działali w latach 1735-1763 (zakończenie budowy kościoła i klasztoru w Berezweczu). Najbardziej znanym architektem szkoły był Jan Krzysztof Glaubitz. Inni polscy architekci tworzący w tym stylu to Ludwik Hryncewicz (twórca m.in. kościoła w Wołyńcach i fasady kościoła Misjonarzy w Wilnie), Aleksander Osikiewicz (twórca bazyliańskiej cerkwi w Borunach), B. Kosiński, Owsiukiewicz, ks. Tomasz Żebrowski.

Cechy

Cechą charakterystyczną szkoły wileńskiej są wysokie i bardzo smukłe wieże, w których każda kondygnacja jest opracowana w odmienny sposób, a całość jest zwieńczona niewielką kopułką. Na każdej kondygnacji znajdował się wysoki i wąski otwór. Drugą cechą, rozwiniętą w późniejszym okresie, jest wycinanie w murze fantazyjnych w zarysie otworów okien i drzwi, która to cecha była też stosowana w północnych Włoszech oraz w Kalabrii i na Sycylii. Trzecią cechą szkoły było stosowanie skomplikowanych falowań ścian w szczytach i fasadach. Budowle wznoszono zazwyczaj na prostych rzutach.

Realizacje

Za pierwszą realizację szkoły uważa się kościół karmelitów Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Głębokiem (1730–1735) proj. J.K. Glaubitz. Następne to m.in.:

Budynki wybudowane lub przebudowane w XX w. nawiązujące do baroku wileńskiego[1]

Literatura

Zobacz też

  1. Barbara Jagielska: Barok wileński w XX wieku Głębokie, Oszmiana, Krewo. Universitätsbibliothek Heidelberg. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).